ดอกไม้
ดร. จันทวรรณ ปิยะวัฒน์
เขียนเมื่อ
บัวสวรรค์เช้านี้ วงจรชีวิตเธอเร็วมากไม่ถึงวัน พลาดโอกาสเห็นเธอแรกแย้ม
บุษยมาศ
เขียนเมื่ออนุทินที่ ๒๙๔๙
แม้มอจะประกาศปิดการเรียนการสอน…สำหรับงานของสำนักงานยังคงต้องมาทำงานในวันนี้ แม้จะเป็นวันหยุดเสาร์-อาทิตย์…มาเคลียร์งานเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย ก่อนที่ฉันจะเกษียณ สอนให้น้อง ๆ ได้ทราบ ได้เป็นกันกับการเรียนรู้ในเรื่องภาระงานของรายตำแหน่ง เป็นการยากพอควรกับการให้ทุกคนเข้าใจ…ในการทำหน้าที่เป็นกรรมการอ่านภาระหน้าที่ของรายตำแหน่ง ทำให้เห็นถึงความสามารถ ความตั้งใจ ความยุ่งยากลำบาก การกำกับตรวจสอบ การตัดสินใจของงานที่พวกน้อง ๆ สายสนับสนุนได้ปฏิบัติ…เมื่อปฏิบัติงานได้ผลยังไม่พอ พวกเขาต้องเขียนภาระงานที่ตำแหน่งที่พวกเขาได้ปฏิบัติออกมาให้ได้ นี่คือ การประเมินค่างาน ครั้งนี้ ประเมินทุกตำแหน่ง ซึ่งหนักพอควร ฉันในฐานะเป็นกรรมการในการอ่าน ตรวจสอบ ต้องอ่านทุกตำแหน่ง ใช้เวลานานพอควร แต่ต้องเตรียมให้ทันเข้าประชุมคณะกรรมการบริหารงานบุคคลในเดือนเมษายน ๒๕๖๓…สำหรับสายผู้บริหารของสายสนับสนุน เช่น ผอ.กอง เลขาคณะ หัวหน้าสำนักงาน ฯ ก็มีภาระงานที่ปฏิบัติแตกต่างจากสายปฏิบัติงานในแต่ละตำแหน่ง เช่น ตำแหน่งนักวิชาการคอมพิวเตอร์ ก็ไม่เหมือนกับตำแหน่งบุคลากร นิติกร เจ้าหน้าที่บริหารงานทั่วไป นักวิชาการศึกษา ฯลฯ เป็นภาระที่ฉันต้องนั่งอธิบายให้กับน้อง ๆ พร้อมทั้งคณบดีแต่ละคณะฟัง เพื่อให้คะแนนรายตำแหน่ง…นี่คือ การถอด KM ออกมาเพื่อให้คนรุ่นใหม่ได้ทำการเรียนรู้ภาระงานของสายปฏิบัติ
เรียนรู้…ได้จากตัวของฉันเอง
บุษยมาศ
เขียนเมื่อ
อนุทินที่ ๒๘๑๔
ช่วงนี้…ย่าจะปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของพี่ฟ้าคราม และพี่สกาย…ให้หัดทานกล้วยน้ำว้าสุกแทนการทานขนมปัง…ในความจริงคนสมัยโบราณ มีความคิดดี ๆ อยู่มากมาย…ขึ้นอยู่กับคนเราว่าจะแยกแยะเองว่า สิ่งใดที่ดีและไม่ดีที่นำมาใช้กับชีวิตประจำวันของเราเอง…พี่ฟ้าครามบอกย่าว่า “ชอบทานมาก ๆ โดยเฉพาะตอนเช้า ก่อนไปโรงเรียน ๑ ผล” ย่าคิดต่ออีกว่า “ประหยัดกะตังค์ได้อีกนะคะ พี่ฟ้าคราม” คริ ๆ ๆ
เรียนรู้…ด้วยตัวของพวกเราเอง
บุษยมาศ
เขียนเมื่ออนุทินที่ ๒๘๐๙
เมื่อกลับมาจากโรงเรียน…ย่าจะตรวจกระเป๋านักเรียนของพี่ฟ้าคราม เธอนำสมุดภาษาอังกฤษมาให้ย่าดูบอกว่า…คุณครู Cat บอกว่า “ใครทำคะแนนภาษาอังกฤษได้ ๙๐ คะแนนขึ้นไปถือว่าดีมาก…ย่าถามพี่ฟ้าครามต่อว่า “แล้วของหนูล่ะ!!! ได้คะแนนเท่าไร?”…เธอเปิดสมุดให้เห็นคะแนน บอกว่า “ของหนูได้ ๙๘ นะย่า”…พร้อมกับสีหน้ายิ้มแฉ่ง
เรียนรู้…ด้วยตัวของเราเอง
บุษยมาศ
เขียนเมื่ออนุทินที่ ๒๘๑๐
ย่าสับสน…กับในยุคนี้ที่มีเทคโนโลยี…เพราะทางโรงเรียนแจ้งว่าจะไม่ให้นักเรียนเล่นโทรศัพท์ เพราะบอกว่า “สมาธิสั้น…“…แต่สำหรับย่ามีความคิด ๒ ทาง คือ หันกลับมาดูที่ตัวของครอบครัวของเรามากกว่า…หากไม่ให้พี่ฟ้าครามเล่นบ้าน เธอจะรู้เท่าทันเทคโนโลยีหรือไม่ เพราะในอนาคต เธอต้องใช้ในชีวิตประจำวัน…เหตุเพราะย่าทำงานเกี่ยวกับ HR จึงทราบว่า เด็กยุค Alpha…เธอต้องเรียนรู้ เพียงแต่จะปรับตัวเองให้อยู่ได้อย่างไร…หากมองดูจริงๆ จะขึ้นอยู่กับการบริหารจัดการตัวเองให้ได้มากกว่า ว่าเวลาไหนควรทำอะไร…จะบอกว่า “ห้ามเล่น!!!” คงมิใช่แล้ว เพราะโลกอนาคต เทคโนโลยีล้วน ๆ แล้วหากห้าม ไฉนเลยจะรู้เท่าทันเทคโนโลยีได้…(สิ่งที่ตัวเราเองต้องเปลี่ยนแปลง และยอมรับกับเรื่องราวในอนาคตที่จะเกิดขึ้นกับเด็ก ๆ) เทคโนโลยีมาแรงส์…สิ่งที่ย่าเห็นว่าสำคัญมาก ๆ นั่นคือ “ความคิด จินตนาการในการเป็นตัวตนของพี่ฟ้าครามเธอเองต่างหาก ที่จะทำให้เธอแตกต่างจากคนอื่น ๆ และทำให้เธอทำงานได้”
เรียนรู้…ได้จากตัวของพวกเราเอง
ต้นโมกข์
เขียนเมื่อ
ที่อื่นๆ
ไฟเขียว = ไป
ไฟเหลือง = ค่อยๆไป
ไฟแดง = หยุด
แต่ในประเทศของฉัน
ไฟเขียว = ไป
ไฟเหลือง = ไปให้เร็วขึ้น
ไฟแดง = ตรวจสอบว่าไม่มีตำรวจ แล้วไปอย่างรวดเร็ว
Wasawat Deemarn
เขียนเมื่อเขียน … ที่บ้าน
“…
ข้อเท็จจริงทางประสาทสมอง ยืนยันว่า การเรียนรู้ที่ดีที่สุดเกิดขึ้นเมื่อสมองซีกหน้าทั้งสองข้าง ทั้งส่วนความรู้สึกและการคิดวิเคราะห์ ทำงานพร้อมกัน
ความรู้สึก ส่วนผสมหลักในการเรียนรู้ ประตูสู่การเรียนไม่รู้จบ
The Potential
…”
๒๗ พ.ย.๖๒
ยามดึก
Wasawat Deemarn
เขียนเมื่อเขียน … ที่บ้าน
“…
Self-compassion ไม่ใช่การปลอบใจไปวัน ๆ และไม่ได้ลดทอนคุณภาพหรือมาตรฐานที่ขีดเส้นเอาไว้ แต่เป็นการเตือนใจให้รู้ว่า เราไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบเพื่อที่จะได้มีคุณค่า
Self-compassion ไม่ต้องใจร้ายกับตัวเองมากนักก็ได้วัยรุ่่น
The Potential
…”
๒๗ พ.ย.๖๒
ยามดึก
Wasawat Deemarn
เขียนเมื่อเขียน … ที่บ้าน
“…
Self-compassion แปลเป็นไทยว่า การเมตตาต่อตัวเอง คือ ความสามารถในการมองเห็นและเข้าใจข้อผิดพลาดในชีวิต ตระหนักรู้ว่าไม่ใช่เราคนเดียวที่เผชิญกับปัญหาเพียงลำพัง เห็นอกเห็นใจและให้อภัยต่อตัวเอง ไม่ตัดสิน ไม่กล่าวโทษ และไม่ลงโทษตัวเอง
Self-compassion ไม่ต้องใจร้ายกับตัวเองมากนักก็ได้วัยรุ่่น
The Potential
…”
๒๗ พ.ย.๖๒
ยามดึก
Wasawat Deemarn
เขียนเมื่อเขียน … นอกเมือง
“…
นี่เป็นอนุทินที่เขียนนอกเมือง โดยผ่าน Desktop เป็นครั้งแรก
เพิ่งสอนเสร็จ ใช้เวลาไป ๓ ชั่วโมงในคาบที่มีคราบน้ำตาเกิดขึ้น
ทำให้เด็กร้องไห้เป็นอาชีพ แต่ทำให้เกิดความสำนึกเป็นอาชีพหลัก
…”
๒๐ พ.ย.๖๒
ยามเที่ยง
Wasawat Deemarn
เขียนเมื่อเขียน … ที่บ้าน
“…
วันนี้ทางกลับบ้านรถติดอย่างหนัก เพราะถนนเลี่ยงเมืองสันป่าตอง มีการปิดถนนเพื่อขุดอุโมงค์ลอดตรงแยกสะเมิง ทำให้คนต้องหันมาใช้ทางเชียงใหม่ - ฮอด แทน และคงติดไปอีกหลายเดือน เพราะไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่
อนึ่ง อุโมงค์ลอดไม่ได้ช่วยบรรเทารถติดในถนนสายนี้แน่ ๆ แต่อยู่ดี ๆ มาสร้างเพื่ออะไร งบประมาณแผ่นดินไหลออกเยอะอยู่นะ
…”
๒๐ พ.ย. ๖๒
ยามค่ำ
Wasawat Deemarn
เขียนเมื่อเขียน … นอกเมือง
“…
สอน ๒ หมู่เรียน เช้า และ บ่าย ใช้เวลา ๖ ชั่วโมงเต็ม
พูด พูด พูด แล้วก็พูด
ลงมาห้องพัก เลยไม่อยากจะอ้าปากที่พูดอะไรสักคำ กับใครสักคน
…”
๒๑ พ.ย.๖๒
ยามเย็น
ธิ
เขียนเมื่อ
เมื่อวานมูลนิธิก้าวคนละก้าว. ส่งเหรียญวิ่ง virtual run. เพื่อโรงพยาบาลภาคใต้ มาถึง
ต่อได้ ๒ ชั้น. รวมกับเหรียญเดิม. เพื่อโรงพยาบาลภาคอีสาน
สุจิตรา
เขียนเมื่อ
รู้สึกน่ารักดี ไปคาเฟ่แมวมา แมวแต่ละตัวมีบุคลิกเป็นของตัวเอง แต่ตัวนี้ทำท่าเหมือนตกใจอะไร เอ๊ะ ! หรือตกใจเรา
