หมอนน้อยมิกกี้หนึ่งใบ...

เสื่อหนึ่งผืน...

เป้ผ้ายีนส์ที่บ่าหนึ่งข้าง

สี่เท้าย่ำเดินกลางแดดเช้า

ปูเสื่อ...วางหมอน วางเป้...

หนึ่งแม่นอนเอกเขนก

กิ่งก้านใบจามจุรี แผ่กว้างปกคลุม

แซมด้วยปุยเมฆขาว บนผืนฟ้าสีฟ้าใส

หนึ่งลูก...นั่งอ่านหนังสือ...เตรียมสอบ

ลมโชยอ่อน ใบไม้ไหวเป็นพักๆ...

บีบยางล้อหน้า

สูบ...แล้วก็สูบ

บีบยางล้อหลัง

สูบ...แล้วก็สูบ

เบรคขวาหลุดแล้ว

แต่เบรคซ้ายยังอยู่

ใช้ได้...

ปั่นๆ...ตามองต้นไม้พริ้วไหว

ระหว่างทางปั่น...ปั่น...

แป้บเดียวถึงที่จอดแล้ว

เอาขาตั้งลง...

ก้าวเท้า...ไปทำงาน

เคยสังเกตมั้ย...

เรามักทำอะไรต่อมิอะไรหลายๆอย่าง

ด้วยความเคยชิน...

สังเกตเมื่อครู่นี้เอง

ขณะเปิด gotoknow

แล้วกำลังจะลงมือเขียนอนุทินนี้...

โดยยังไม่รู้เลยว่าจะเขียนอะไรดี

เป็นความเคยชินที่ต้องเขียนอะไรสักอย่าง...

เป็นความเคยชินในการตั้งสติทบทวนอะไรต่อมิอะไร

ที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป...

ผ่านพื้นที่แห่งนี้...ที่เป็นเพื่อนกัน

วันเวลา

ผ่านไปด้วยความรวดเร็ว...

ขอจงทำทุกๆขณะในทุกๆวัน

ด้วยหัวใจ...ที่เปี่ยมรัก

หรือด้วยรักที่เปี่ยมล้นหัวใจก็ได้

อย่าลืมเงยหน้าขึ้น...

มองท้องฟ้าบ้างนะ เพราะเป็นภาพที่งดงามจริงๆ

อย่าลืมทักทายใบไม้ต้นหญ้าพริ้วไหวให้คลายเหงา

อย่าลืมรู้สึกถึงสัมผัสของลมโชยเอื่อย แสงแดดสาดส่อง เม็ดฝนชุ่มเย็น

...ด้วยความอบอุ่นใจ

และอย่าลืม...เติมรักให้ใจตน

ด้วยการตระหนักถึงความพอเพียงของชีวิต

ทุกๆขณะด้วยนะ...

ยุคสมัยเปลี่ยนไป

วิถีดำเนินชีวิตก็พลอยเปลี่ยนไปด้วย

สมัยนี้...

หลายคนรวมทั้งฉันด้วย

อาจมีคู่ชีวิตชนิดหนึ่งที่มิใช่ตัวคน

เป็น...คอมพิวเตอร์...กระมัง!

ลองคิดเล่นๆดูว่า...ถ้าวันหนึ่งไม่มีคอมพิวเตอร์แล้วล่ะ

จะทำอย่างไรดีนะ?...

เพราะคอมพิวเตอร์ช่วยอำนวยความสะดวกให้เรามากมาย

หันมาอ่านหนังสือ...เขียนหนังสือด้วยดินสอมากขึ้นดีมั้ย...

เปลี่ยนจากเล่นเกมส์ในคอมฯ

มาเล่นหมากเก็บ...โยนลูกข่าง...ดีดลูกแก้ว

หาจิ้งหรีด...ปีนต้นไม้...ดีมั้ยน้า

ว่าแล้วก็จะลองไม่ใช้คอมฯดูสักวันจะทำได้มั้ย?

บนเส้นทางชีวิต...

บางคนอาจใช้ชีวิตเสมือนกำลังวิ่ง

กำลังเดิน...กำลังนั่ง...นอน...และอื่นๆอีกมากมาย

นั่นไม่สำคัญนักหรอกว่าเราจะใช้ชีวิตเสมือนกำลังทำอะไรบ้าง

เพราะเรามีสิทธิที่จะเลือกเส้นทางต่างๆตามแต่ใจปรารถนา

แต่สิ่งที่สำคัญอย่างหนึ่ง...อาจรวมถึง

ขณะที่เราใช้ชีวิตเสมือนกำลังวิ่ง...เดิน...นั่ง...นอน...

นั้นเราทำ"อย่างไร"ต่างหาก

ใจอิสระขึ้นมา

เมื่อรับรู้ถึงการยอมจำนน

กับสิ่งที่เป็นไป

ด้วยเมตตา...

แม่นั้นรักลูกเหลือคณา

ทั้งกายใจให้ลูกได้

แต่แม่ไม่สามารถหายใจแทนลูกได้...

ลูกต้องเรียนรู้ที่จะหายใจด้วยตัวของลูกเอง

ด้วยรัก...จากแม่

เมื่อรู้สึกตัวว่า...

ได้เรียนรู้ข้างใน

ก็อย่าลืมที่จะรู้สึกตัวว่า...

ได้เรียนรู้ข้างนอก

เพื่อความ"สมดุล"แห่งการเรียนรู้

โดยยุติธรรม...ในและนอก

รู้สึกตัว ลืมตา ตื่นจากการนอน

ฝ่ามือประทับหัวใจยังคงเต้นอยู่...

อืม...ชีวิตเริ่มต้นอีกแล้ว

บ่อยครั้งที่มักลืมเติมชีวาให้ชีวิต...

ด้วยการเบิกบานกับการหายใจ...

เติมเต็ม...ให้อิ่มใจ

ด้วยการหยุด...เพื่อให้เวลากับตัวเอง

ฟังเสียงอันนอนนิ่ง แลดูตะกอนในจิตส่วนลึก

โอบกอด...พร้อมปล่อยไปตามลมหายใจสบาย

จิตรับรู้สัมผัส "ความอบอุ่น" ที่ลงตัวได้ในบัดดล

ก็ยามที่เห็นดอกโมกหล่นสู่พื้นดิน

เกลื่อนกล่น...เมื่อต้องลมโชยเอื่อยยามเช้าวันหนึ่ง

"ชีวิต ช่างดูละเอียดลี้ลับ แต่ก็ง่ายนิดเดียว" เป็นคำบอกกล่าวที่ได้รับมา

มันก็เป็นเช่นนั้นเอง...ชีวิต...มันก็เป็นเช่นนั้นเอง

สู่เส้นทางแห่งการภาวนาผ่านการทำงาน...

ความหมายแห่งชีวิต คือการไร้ซึ่งความหมายใด

เป็นหนึ่งเดียว...ไร้ซึ่งความเป็น อยู่ คือ

คงเหลือเพียง การดำรงอยู่ ในปัจจุบันขณะเท่านั้นเอง

"ความสมดุล"

ทำให้ "คงอยู่ และ สามารถดำเนินไปได้"

เรามักจะเผลอตัวเผลอใจ ติดกับดักวังวนแห่งความคิด

จนลืมที่จะลงมือกระทำ...

เพื่อความเคลื่อน...ไหว ของชีวิตอันงดงาม

นิ่งนั้น...

อยู่ที่ลมหายใจแผ่วเบา...สบายๆ

จะมีสิ่งใดสำคัญไปกว่าสายใยแห่งความรัก ความผูกพัน ห่วงใย

ระหว่างพ่อแม่ลูก และเพื่อนสนิทผู้เป็นดั่งกัลยาณมิตร

ความรัก ความผูกพัน ห่วงใย ไหลเวียนในทุกอณูของสรรพสิ่ง...

ไร้เขตแดนแบ่งกั้นแห่งคุณความดี

 

แม้บางครั้งเผลอใจให้ล่องลอยไปบ้าง

ก็คงจะเป็นเรื่องธรรมดาของคนธรรมดา

ทว่าติดตามลมหายใจไป...ให้รู้ว่ากำลังล่องลอย

แล้วตามไปดูว่า...ล่องลอยด้วยเหตุใด...ล่องลอยอย่างไร

หากพบแล้ว...ก็หยุด ก็พอซะนะ

ฉันเฝ้าเพียร พยายามในหน้าที่...

ของความเป็นคน...เท่าที่ฉันทำได้...

แม้เพียงเล็กน้อย...ก็ยังความ"พอ"...แล้ว

ครั้งหนึ่งมีคนบอกว่า "ฉันเป็นคนจนที่พอแล้ว..."

ทว่าตอนนี้ฉันคิดว่า...ฉันไม่ใช่คนจน...และก็ไม่ใช่คนมั่งมีด้วย

จุดหมายปลายทางก็จบลงได้ที่ลมหายใจ...เท่านั้นเองหนอ 

ก่อนหลับตาลง...ก่อนเริ่มออกเดินทางชีวิตในวันใหม่

พึงเตือนตนเสมอที่จะปล่อย...และวางเรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามา

อย่างแผ่วเบา อ่อนโยนด้วย...การหายใจเข้าสบายและหายใจออกสบาย

การให้อภัย...ทั้งกับตัวเองและผู้คนรอบข้างอย่างไม่มีขีดสุด

เป็นการก้าวกระโดดสู่จุดหมายปลายทางแห่งอิสรภาพ...

ยามใดได้สัมผัสรู้ถึงลมหายใจเข้าสบาย หายใจออกสบาย

ที่เป็นเสมือนเพื่อนแท้...แม้เพียงเศษเสี้ยววินาที

ก็ปิติสุข...แม้ชั่วขณะ

ความอดทนนี้...สำคัญนัก

เราจะก้าวพ้นอุปสรรคขวากหนามต่างๆนานาไปได้นั้น

ด้วยความอดทน...เคียงข้างกับการปล่อย...

แล้วก็วางมันไว้ตรงนั้นแหละ...

แล้วค่อยหันมองมัน...จากมุมมองข้างนอกอย่างรู้เท่าทัน