ครู

ใครหนอเปรียบครูเป็นเช่นเรือจ้าง

พาพ้นความอับปางจนถึงท่า

เมื่อวันผ่านความเขลาวัยเยาว์มา

จึงรู้ว่าศิษย์ได้ดีเพราะมี "ครู"

---

 

มีโอกาสได้แวะกลับไปเยี่ยมโรงเรียนชั้นประถม ที่เราเคยเล่าเรียน

ได้เจอครูคนเดิม ที่เคยอบรมสั่งสอนเรา ถึงแม้เวลาจะผ่านไป 14 ปี ครูก็ยังเป็นครูเหมือนเดิม

มีเวลาเดินรอบบริเวณโรงเรียน  ไม่ว่าจะเดินไปตรงไหน

ภาพความทรงจำกับสถานที่นั้นๆ ได้ย้อนกลับมาให้เราระลึกถึงเสมอ

โรงเรียนมีการพัฒนาไปมาก มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากขึ้นกว่าแต่ก่อน

ความรัก ความผูกพันที่เคยมีกับโรงเรียนยังคงอยู่เสมอ

เหมือนกับว่าเรื่องราวเหล่านั้นเพิ่งจะผ่านไปเมื่อวานนี้เอง

กลับมาคราวนี้  มาช่วยครูทำงานประจำปีของโรงเรียน

ครูยังจดจำศิษย์ทุกคนได้อย่างแม่นยำ 

ครูบอกว่าถ้านับจำนวน ตอนนี้ครูมีลูกศิษย์ร่วมหมื่นกว่าคนแล้ว

และการที่ได้เห็นลูกศิษย์เหล่านั้น ได้ดิบได้ดี มีอนาคตที่ดีกัน ทำให้ครูภาคภูมิใจมาก

และครูก็จะทำหน้าที่ของครูแบบนี้กับน้องๆในรุ่นต่อๆไป  จนกว่าครูจะเกษียณอายุราชการ

ลูกศิษย์ที่จบการศึกษาไปมีอาชีพหลายแขนง เช่น นักบิน แพทย์ พยาบาล

นักกีฬาระดับทีมชาติ วิศวกร ฯลฯ

เดินผ่านสนามเล็กๆภายในโรงเรียน มีต้นหญ้าขึ้นประปราย ต้นไม้ใหญ่ที่ขึ้นรอบๆก็ยังอยู่เหมือนเดิม

รุ่นพี่ที่เป็นนักกีฬาทีมชาติเหล่านั้นใช้สนามเล็กๆในโรงเรียนแห่งนี้เป็นจุดเริ่มต้น

ในการ วิ่ง เตะฟุตบอล ฯลฯ ใครจะรู้ว่าสนามเล็กๆแห่งนี้แหละ

สร้างนักกีฬาระดับทีมชาติมาตั้งหลายคนแล้ว

รู้สึกภูมิใจในโรงเรียนของเราอยู่ลึกๆ  ถึงจะเป็นโรงเรียนไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากมาย

แต่ก็เป็นสถานที่ที่ให้การศึกษา ให้ความคิดที่สามารถแตกแขนงออกไป

เหมือนกับต้นไม้ใหญ่เหล่านั้น ที่แตกกิ่งก้านสาขา ให้ร่มเงา

โรงเรียนอะไรก็ไม่รู้ ชื่อเรียกก็ยาก  เขียนก็ยาก  แต่กลับอยู่ในความทรงจำไม่มีวันลืม

โรงเรียน "ฤทธิยะวรรณาลัย" ค่ะ

[โจจิ๊]

ก็อยากจะกลับไป ร.ร. เก่านะ อยากไปเดินรอบๆ บริเวณ ร.ร. มั้งแต่บัดนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว มันมีตึกเรียนใหม่ๆขึ้นมาพื้นที่ ที่เคยวิ่งเล่นก็หายไปด้วย....