กรรมของคนขี้แพ้
เมื่อเช้า นั่งรถรับ-ส่งของมหาวิทยาลัยมาทำงานตามปกติ แต่วันนี้เหมือนมีกรรม นั่งเบาะ 3 คนและปกติจะมีคนนั่งด้วยอีกแค่คนเดียว เป็นพี่สนิท แต่วันนี้พี่เขาช้าไปนิดเลยขึ้นรถมาทีหลัง เป็นเหตุให้น้องสนิทต้องทุรนทุรายกับอาการแพ้น้ำหอมจากเครื่องสำอางค์ของคนข้างเคียง (เขาไม่ได้แต่งตัวมากมายแต่นั่นน่าจะเป็นกลิ่นน้ำหอมจากแป้งทาหน้า) ที่บังเอิญมานั่งชิดติดตัวเพราะเบาะนี้นั่ง 3 คน อาการเริ่มจากแค่หาวน้ำตาไหลในตอนแรกๆ แต่อาการปวดหัวที่ตามมานี่สิสุดทน เลยต้องยอมเสียมารยาทดึงผ้าเช็ดหน้ามาปิดจมูกด้วยความเกรงใจเพื่อนร่วมทางอย่างยิ่ง
ก่อนหน้านี้ถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้ จะพยายามรักษามารยาทกับคนข้างๆ เพื่อไม่ให้เขารู้สึกว่าเรารังเกียจ (ด้วยความสัตย์ ไม่ได้รังเกียจนะ แต่ต้องการลดอาการแพ้ที่ทรมาน) และที่คิดเสมอๆ คือ ไม่ใช่ความผิดของเขา ใครจะรู้ได้ว่า ยัยคนที่นั่งข้างๆ จะแพ้กลิ่นน้ำหอมสุดโปรดของเรา ใครจะรู้ว่ายัยคนนี้อีกนั่นแหล่ะแพ้กลิ่นอาหารสุดอร่อยของเรา แต่คนที่เอาทุเรียนขึ้นรถปรับอากาศนี่ดิฉันถือว่า ใจร้ายที่สุดในโลกเลย รังเกียจค่ะ
จากประสบการณ์หลายๆ ครั้งเข้าก็ได้บทสรุปว่า นั่งห่างๆ คนอื่นเอาไว้ ไม่จำเป็นจะไม่เข้าไปในที่ๆ คนเยอะๆ และลุกหนีไม่ได้ เลี่ยงเข้าใกล้คนที่แต่งตัวมากๆ ไว้ก่อนเพราะแนวโน้มที่เขาจะชอบใส่น้ำหอมมีสูงมาก และข้อสรุปสุดท้าย พกผ้าเช็ดหน้า ดิฉันจึงมีผ้าเช็ดหน้าติดตัวเสมอๆ ถือว่าเตรียมตัวไว้ก่อน เจอเมื่อไหร่ดึงออกมาได้ทันที กำลังคิดว่าจะซื้อที่ปิดปากปิดจมูกแบบคุณหมอใช้มาพกแทนน่าจะดี ก็เราควบคุมคนอื่นไม่ได้ เราก็ต้องป้องกันตนเอง
นี่ขนาดเตรียมรับสถานการณ์แล้วนะ กว่าจะหายปวดหัวก็สายมากแล้ว เฮ้อ กรรมจริงๆ กรรมของคนขี้แพ้
ความเห็น (9)
ก็ได้ครับ..เขาคงไม่ว่าอะไร
- สวัสดีค่ะ อ. วรรธนชัย ยินดีที่ได้รับข้อคิดเห็นของอาจารย์ค่ะ
- หวังว่าคนข้างๆ จะคิดแบบที่อาจารย์บอกมาค่ะ
- คราวหน้าจะแวะไปแจมในบล็อกของอาจารย์บ้างค่ะ
น้ำตาหยดสุดท้าย
- เข้าใจหัวอกของคนขี้แพ้ดีจ๊ะพี่วันเพ็ญ เพราะเป็นเหมือนกัน แต่ไม่ได้แพ้กลิ่นนะ
- พอเกิดอาการแพ้ขึ้นมาทีไรสุดจะทรมานทุกที แบบว่าขึ้นผื่นไปทั้งตัว
- นู่ดีหน่อยแพ้อากาศเฉยๆ
- เรื่องน้ำหอมนู๋เองก็ชอบใส่
- แต่บางกลิ่น ก็ไม่ไหวอ่ะ ก็มีอาการเหมือนๆพี่วันเพ็ญเลยละค่ะ
- บางทีเค้าอาจจะคิดว่าเราเหม็นเค้าก็ได้ แต่ก็ว่าไม่ได้ เรื่องอย่างนี้พูดยากค่ะ เน้อ
- ขอบคุณน้องแมว น้องเยียร์ และน้องเตี๊ยที่แวะมาแลกเปลี่ยนค่ะ
- อาการแพ้ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน สาเหตุการแพ้ก็แตกต่าง คนอื่นดูแลเราไม่ได้เพราะเขาไม่รู้ เราเลยต้องดูแลตนเองค่ะ
- ก็เลยเป็นโรคประสาทกลัวว่าจะไปทำความเดือดร้อนให้คนอื่น เลยไม่ใช้น้ำหอม พยายามไม่พกพาอาหารกลิ่นแรง
- ก็ขนาดกลิ่นระกำที่หลายคนทานเอร็ดอร่อย ได้กลิ่นนานหน่อยก็ปวดหัว ดอกจำปีดอกไม้ที่ชอบมาก ถ้าดมกลิ่นนานๆ ก็ปวดหัว หาวน้ำตาไหล อีกเหมือนกัน เฮ้อ
- แต่ไอ้แพ้ใจของน้องเตี๊ยนี่ ต้องระวังเป็นพิเศษนะจ๊ะ
- หุหุ แพ้อะไรยากซะด้วยสิ ชนะทุกอย่าง แพ้ใจก็จะเป็น "ใหม่" ไปนิด นะทางเดินแห่งรัก
- แต่ก็เอาเถอะ แพ้เป็นพระชนะเป็น ผีกาก้าเนอะพี่วันเพ็ญเนอะ
- ลืมๆๆ พี่วันเพ็ญค่ะมีอีกอย่างค่ะ พี่วันเพ็ญ ต้องมีความรักซะแล้วล่ะ
- เพราะว่า "ความรักชนะทุกสิ่งค่ะ" อิอิ
- ผีกาก้า ทำร้ายจิตใจหนุ่มๆ หลายคนแถวห้องสมุดเราแล้ว พี่ไม่เป็นดีกว่า กลัวเจ็บหนักตอนทีมเราแพ้บ้าง
- พี่มีความรักมากมายนะ แจกจ่ายไปทั่ว แต่ไม่เคยชนะทุกสิ่งได้สักที อย่างมากก็ชนะบางสิ่ง