จากนิทานบูรณาการสู่ชีวิตจริง..

นิทานชีวิต

จากนิทานบูรณาการสู่ชีวิตจริง...

            กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีนกแสนสวยตัวหนึ่ง มีขนสวยงามมาก มีคนอยากได้ไว้ครอบครองเป็นจำนวนมาก แต่ไม่เคยมีชาวบ้านคนไหนจับนกตัวนั้นได้เลย มีอยู่มาวันหนึ่งมี อาบัง ขายถั่ว มานั่งใต้ต้นไม้ที่มีนกแสนสวยอยู่ พอนกแสนสวยเห็นถั่วของอาบังก็เกิดอยากกินขึ้นมา จึงร้องบอกอาบังว่า            

นก :  “อาบัง อาบัง ขอถั่วให้ชั้นกินหน่อยสิ ..

อาบังได้ยินดังนั้น ก็ตอบกลับไปว่า...            

อาบัง  :  “ได้เลย ได้เลย แต่ขอขนให้ชั้นเส้นนึงนะ”..

พอนกได้ยินดังนั้น ก็ก้มลงมองที่ขนขงตนเอง แล้วคิดว่า ขนของตนเองนี่มีเยอะมาก เสียไปสักเส้นคงไม่เป็นไรหรอก นกแสนสวยก็เลยให้ขนอาบังไปหนึ่งเส้น แล้วก็ลงไปกินถั่วของอาบัง..            

..วันต่อมา.. นกแสนสวยก็บอกกับอาบังอีกว่า..           

นกแสนสวย  :  ”ขอถั่วให้ชั้นกินหน่อยสิ”                

อาบังก็ตอบเหมือนเดิมว่า...            

อาบัง  : “ ขอขนให้ชั้นเส้นหนึ่งก่อน”                       

..นกแสนสวยก็คิดเหมือนเดิมว่าขนมันยังมีอยู่เยอะก็เลยให้ขนอาบังไปอีก

เป็นอย่างนี้ต่อไปอีกหลายวัน จนวันหนึ่ง...

นกแสนสวยก็ขอถั่วอาบังกินอีก   อาบังก็ตอบเหมือนเดิมว่า ขอขนให้ชั้นเส้นหนึ่งก่อน นกก็ไม่รีรอ รีบให้ขนอาบังไปทันที แล้วลงมากินถั่วของอาบัง อาบังก็เลยจับนกตัวนั้นไว้ได้ เพราะว่าขนของมันเหลือน้อยแล้วไม่สามารถที่จะบินหนีอาบังได้..”

ข้อคิด            เรื่องนี้ถ้าอ่านผ่านไปอาจจะไม่ได้อะไรเลยนะครับ  แต่ถ้าเราลองคิดให้ดี เปลี่ยนจากนกแสนสวยเป็นตัวเรา...             “ ขนของนกแต่ละเส้น   ก็คือเวลาของเราที่ต้องเสียไป             แล้วอาบัง   ก็เป็นนายจ้างของเราไง              ส่วนถั่วที่อาบังให้    ก็เหมือนกับเงินเดือนที่นายจ้างให้เรา น่ะครับ..

แล้ว  ณ  ขณะนี้คุณเหลือขนอีกกี่เส้น..???

[ศุภสิทธิ์]

นายจ้างหรือผู้บริหารคณะแพทยศาสตร์ จะไม่คิดดึงขนนกออกเพื่อให้ทุกคนศักยภาพลดลง มีแต่อยากให้เวลาที่ทุกคนใช้ไปมีความสามารถในการทำงานมากขึ้น (รวมทั้งทำงานอย่างมีความสุขขึ้น) ครับ

 

[สุข..คติ]

นี่ไงครับ..นายจ้างที่เป็นผู้ให้โดยแท้จริง

• เป็นเกียรติอย่างมากครับที่เข้ามาเยี่ยมชม
• โดยส่วนตัวแล้วชื่นชมท่านมากๆ ครับ