"พี่" เพื่อ "น้อง

“พี่”  เพื่อ “น้อง”

เสียงตวาดว่ากดดันโสดประสาทยังคงดังแว่วอยู่ในส่วนลึกของจิตใจเรามาจนถึงทุกวันนี้ เวลาได้ล่วงเลยมาเกือบหนึ่งปีแล้วสินะที่การประชุมเชียร์ ประจำปี 2549 ในรุ่นเสือดาว9ได้ผ่านพ้นมา

เฮ้อ เวลานี่ช่างรวดเร็วเหลือเกิน นี่เราจะขึ้นปีสองแล้วหรือนี่ ความรู้สึกตอนเราเป็นปีหนึ่งน้องใหม่มันเพิ่งผ่านมาเมื่ อวานนี้เองไม่ใช่หรอ มดบอกกับตัวเอง พลันเสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น

“มดเลิกใจลอยได้แล้ว” ใจสั่งงานเป็นการบอกตัวเอง ก่อนที่มดจะเดินมาหยิบโทรศัพท์ก่อนจะกดปุ่มรับสาย

“มด กลับ ม.ได้แล้วล่ะ” เสียงทิพย์บอกออกมาตามสาย

“อ้าว มีอะไรหรอทิพย์ นี่เค้าเพิ่งกลับมาจากชลบุรีได้ สองอาทิตย์เองนะ” มดพูด อย่างรู้สึกขี้เกียจที่จะต้องนั่งรถจากบ้านที่นครพนมมาที่ มหาสารคาม ระยะทางไม่ใช่น้อยเลยนะเนี่ย...

“ได้เวลาปฏิบัติภารกิจอันใหญ่หลวงแล้ว” ทิพย์บอก “วันศุกร์นี้พี่stafเค้าจะประชุมกันแล้ว พี่หนิงจะพาเราไปเปิดตัว”

“หรอ งั้นเดี๋ยวเค้าขอคุยเรื่องนี้กับพ่อก่อนนะ เรื่องที่จะเดินทางกลับ ม. น่ะ”

“จ้ะ เอาเป็นว่าได้เรื่องอย่างไร พรุ่งนี้จะออน m ไปบอกนะ” มดพูดก่อนจะวางสาย

อันที่จริงมดก็อยากจะเดินทางมาที่มหาสารคามเองอยู่เหมือนกัน แต่ติดที่ว่า เราต้องนั่งรถหลายต่อกับระยะทางที่ไกลพอสมควร ก็เลยต้องคุยกับพ่อแม่ในเรื่องที่จะกลับก่อนเปิดเทอมถึงเกือบเดือน

“ทำไมถึงได้กลับเร็วนักล่ะ” เสียงย่าดูจะหม่นหมอง ตามประสาคนแก่ที่เพิ่งได้อยู่กับหลานเพียงไม่นาน หลานก็ต้องจากย่าไปอีกแล้ว

“ก็ มดมีธุระสำคัญน่ะจ้ะย่า เดี๋ยวเดือนตุลามดก็กลับมาแล้วล่ะจ้ะ” มดพูดกับย่าเหมือนดังว่า พรุ่งนี้ก็ถึงเดือนตุลาคมแล้ว...มดไม่รู้หรอกว่าในตอนนี้ย่ารู้สึกเศร้ามากขนาดไหน แต่ก็สัมผัสได้ถึงความห่วงหาที่ย่ามีต่อหลานสาวคนนี้

เหลือเวลาอยู่บ้านแค่ไม่กี่สิบชั่วโมง ยังมีอะไรที่เรายังไม่ได้ทำให้เรียบร้อย มดเริ่มคิดอ่านต่อหลังจากที่คุยกับย่าแล้ว แต่สิ่งเดียวที่มดนึกได้คือ

เรื่องกิน มดกลับมาตั้งหลายวันแล้ว ได้กินอาหารหลายอย่างที่ชอบแล้ว ทั้งแกงผักหวาน แกงเขียด และลาบ แต่สิ่งเดียวที่มดยังไม่ได้กินก็เห็นจะเป็น “ข้าวปุ้น น้ำปลาร้า นัวๆ”ที่หากินที่อื่นไม่ได้นอกจากที่นครพนม กับที่สกลนคเท่านั้น

เพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วัน ยังไม่หายคิดถึงบ้านเลย ความรู้สึกส่วนลึกในใจมันบอกออกมา คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่ คิดถึงทุกตารางนิ้วของบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เล็กจนโต อีกนานกว่าเราจะกลับมา

มดยังคงคิด ขณะที่มือก็หยิบเสื้อผ้าใส่กระเป๋า แต่เราก็ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำนี่นา อีกความรู้สึกขัดแย้งกันขึ้นมา เราต้องกลับไปทำเพื่อน้อง มดย้ำกับตัวเองอีกครั้ง รู้แต่เพียงว่า เราเป็นพี่ จะต้องไปเตรียมการเพื่อรับน้อง

ไม่รู้หรอกว่า การเป็นstaffจะต้องมีบทบาทและหน้าที่อะไรบ้าง แต่ก็จะลองลุยดูซักตั้งหนึ่ง...

กว่าจะนั่งรถมาถึงก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย มดก้าวลงจากรถ ก่อนจะสวัสดีพ่อกับแม่ พี่ปอมารับมดที่หน้าหอ พร้อมกับทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยที่ดีช่วยขนผ้าห่มและกระเป๋าเสื้อผ้า ทันทีที่เข้ามาในห้องได้ มดทิ้งตัวลงบนเตียงพลางกดโทรศัพท์หาพี่หนิง

          “ถึงไหนแล้วจ๊ะ”เสียงพี่หนิงลอดมาตามคลื่นโทรศัพท์

             “มดถึงสารคามแล้วค่ะพี่หนิง  เพิ่งมาถึงเมื่อกี๊นี้เอง ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ”

มดถามเพราะเวลาท่พี่ staff นัดที่โรงอาหารกลางคือสี่โมงเย็น“

	นี่จะสี่โมงแล้วจ้ะ”พี่หนิงบอก

            “งั้นมดจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ”มดพูด  ความรีบเร่งเกิดขึ้นอีกครั้ง

จุดหมายปลายทางต่อไปคือ โรงอาหารกลางที่อยู่ไม่ไกล  แต่ต้องรีบไปก่อนที่ฝนจะตกลงมา

วันนี้แม่ทิพย์มีประชุม  ทิพย์คงได้มาประมาณห้าโมงเย็น

มดจึงต้องรออยู่ที่ห้องDSS ฝนเริ่มโปรยเม็ดลงมาเหมือนจะแกล้งพี่ออย  ไม่ให้กลับบ้านได้

          “มด  มาทำอะไร”บอย ที่เป็นทั้งเพื่อนร่วมเอกประวัติศาสตร์ของมดและอาสาสมัครที่DSSถามขึ้น

          “อ๋อ  เรามีภารกิจอันใหญ่หลวงที่จะต้องทำจ้ะ”มดตอบบอยเป็นนัยๆ  ไม่รู้หรอกว่า

บอยรู้เรื่องนี้จากการมาทำงานที่ DSSหรือยัง

              จะว่าไปแล้ว  บอยก็เป็นเพื่อนที่ดีมากคนหนึ่ง  เป็นที่รู้กันในหมู่เพื่อนว่า  บอยเป็นคนที่เรียนเก่ง

เป็นอันดับที่หนึ่งของชั้นในเทอมที่แล้ว ด้วยเกรดเฉลี่ย สามจุดกว่าๆ  น่าชื่นชมและเอาเป็นตัวอย่าง

ในความขยันของบอย  ที่ทั้งทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

อีกไม่กี่ปีข้างหน้าหรอก  ประเทศชาติของเราคงจะมีทรัพยากรมนุษย์ที่มีค่ามากเพิ่มขึ้น

มาเป็นส่วนหนึ่งในการสร้างสรรค์สังคม

	ระหว่างที่รอทิพย์  มดนั่งหัดอ่านอักษรเบรลส์ที่ไปร่ำเรียนมาเมื่อเดือนที่แล้ว

 ซักพักก็มีพี่staffของมหาวิทยาลัยเข้ามาที่ห้อง

	พี่หนิงแนะนำทุกคนให้รู้จักกับมดก่อนจะมีการทดสอบการร้องเพลงของมหาวิทยาลัย  มดเลือกที่จะร้องเพลง

 มมส.แดนงาม ในการทดสอบขั้นแรกก่อนจะไปเป็นพี่ร้องเพลงในอนาคตอันใกล้นี้

	“มองช่อคูณแกว่งไกว  สุขฤทัย ดุจในพิมาน  สักทอดเงา  เสลาเบ่งบาน  ใครได้ผ่าน แดนนี้  จักมิลืมเลือน”

เพลงจบลง  มดสัมผัสได้ถึงความรู้สึกชื่นชมที่ทุกคนมีต่อตน ทิพย์น่าจะได้มาร้องเพลงที่น่าภาคภูมิใจนี้ด้วยกัน

แต่ไม่เป็นไร  เพราะยังไงเราก็คงจะได้ร้องเพลงนนี้ด้วยกันอีกนานเลยทีเดียว

	“พรุ่งนี้มดถึงจะเริ่มไปซ้อมนะคะ”มดบอกเพราะวันนี้ก็เดินทางมาไกลทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย  เอาไว้เติมพลังก่อน

แล้ววันพรุ่งนี้จะได้มีพลังที่จะทำทุกอย่างได้

   	เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับมีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง  ทิพย์นั่นเอง  มดดีใจมากที่ได้เจอทิพย์อีกครั้ง

หนึ่งเดือนแล้วสินะที่เราต้องห่างกันไป  หลังจากที่กลับมาจากบุรีรัมย์วันนั้น  ทิพย์เองก็เตรียมการที่จะมาอยู่หอพักเพื่อการนี้

โดยเฉพาะเช่นกัน

	เราสองคนนึกภาพไม่ออกเลยว่า  พรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้าง

	staff ผู้ที่หลายคนเคยคิดว่า  พ่อแม่ส่งมาเรียนทำไมต้องมาด่าน้องปาวๆ

	ผู้ที่หลายคนคิดว่า  เคียดแค้นใครมาแต่ชาติปางไหนโกรธรุ่นพี่มาตั้งแต่ปีที่แล้วหรือไร

ถึงมารับน้องเพื่อจะถ่ายทอดสิ่งที่รุ่นพี่เคยทำกับตนสู่รุ่นน้อง

	ชีวิตและหนทางของstaffจะเป็นอย่างไรและดำเนินไปอย่างไรบ้างหนอ

	 หนึ่งเดือนนับจากนี้  มดกับทิพย์จะได้อะไรมาบ้างจากการไปเป็นstaff

มันเป็นประสบการณ์ชีวิตอีกแบบหนึ่ง  รสชาติของชีวิตอีกรสชาติหนึ่งที่เรากำลังจะก้าวเข้ามาลิ้มลอง

ด้วยใจและกายที่เข้มแข็ง.......????

นิสิตพิการมหาวิทยาลัยมหาสารคาม