โชว์เบอร์แต่ไม่โชว์ใจ

ดิฉั้นไม่ค่อยได้รับ "ข้อความผ่านมือถือจากใครนัก" ด้วยเพราะดิฉั้นไม่นิยมใช้มือถือ...  ในเรื่องคุยเล่น...คุยซึ้ง...หรือส่งข้อความหวานแหวว...เมื่อมีเข้ามาก็จะกดผ่านไปไม่สนใจจะอ่านจริงๆ จังๆ...."ชอบจะอ่านจดหมายมากกว่าเพราะรู้สึกมีคุณค่าทางใจมากในการที่เราจะเขียนจดหมายหาใครสักคน".....เรียกว่าไม่ชินกับวัฒนธรรมการส่งความรู้สึกผ่านมือถือ ผลคือ ใครๆ...ก็จะไม่ใช้มือถือเพื่อการส่งความรู้สึก...หวานแหววกับดิฉั้น... ทุกวันนี้ดิฉั้นยังใช้วิธีเขียนจดหมาย ปิดแสตม์ปส่งถึงคนที่อยากเล่าเรื่องราวความเป็นไปของชีวิต...อยู่....

สองวันก่อนนี้...มี ข้อความส่งมาทางมือถือ...แสดงความยินดีที่ดิฉั้นสอบผ่าน...ความรู้สึกวินาทีนั้นคือ...ใครหนอช่าง กุ๊ก กิ๊ก น่ารักจัง เกาะติดเรื่องราวของชีวิตเรา...และส่งความยินดีก่อนคนใกล้ตัว...
.....แต่อนิจจัง....ดิฉั้นไม่ทราบว่าเป็นเบอร์ใคร...เพราะไม่ใช่เบอร์ที่ memo ไว้ จนวันนี้ยังเก็บเอาไว้ยิ้มคนเดียว...เบอร์ปริศนา.....จะเป็นใครก็ช่างเถอะ.."ขอขอบคุณมายังความปรารถนาดีอันนั้น"...เข้าใจว่าเจ้าตัวก็มิได้หวังการตอบแทนอันใด เป็นการแสดงความยินดีกับเพื่อนที่สำเร็จไปอีกหนึ่งขั้น...
....ในวันฟ้าครื้มจะโทรกลับไปขอบคุณค่ะ....แล้วคงได้รู้ว่าเป็นใคร

[โอ๋-อโณ]

แหม...ทำให้ตื่นเต้นไปด้วย อย่าลืมมาเฉลยนะคะว่าเป็นใคร ว่าแต่ว่าคุณจิ๊บประกาศความสำเร็จนี้ไปเมื่อไหร่ ใน GotoKnow บ้างหรือยังคะ ทำไมพี่ไม่เห็นเลย จำได้ว่าเล่าว่าจะสอบในบันทึกนึง

ยังไงก็ตาม ขอ Congratulation ด้วยนะคะ คุณจิ๊บเก่งอยู่แล้ว ความจริงถ้ารู้สึก"อิน"กับการเรียนอยู่ก็ไปต่อเลยสิคะ (ทำเป็นเชียร์...ตัวเองยังเข็ดไม่หายเลยค่ะ)

[น้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ]

แล้วตอนนี้ทราบหรือยังคะว่า เบอร์ที่โทรมาโชว์แต่เบอร์ไม่โชว์ใจ เป็นใคร

เฉลยด้วยสิคะ

ความอยากรู้มันมีมากเหลือเกิน....ก๊าก.....