จิตสำนึกของข้าราชการในพื้นที่มีผลต่อการพัฒนางานท้องถิ่น

เมื่อเราในฐานะข้าราชการถอย ชุมชนจะเป็นอย่างไร

 

การประชุมครั้งนี้ เป็นการประชุมเพื่อกำหนดกรอบยุทธศาสตร์ของศูนย์พิทักษ์สิทธิเด็กและเยาวชนอำเภอปางมะผ้าเป็นครั้งแรก ตั้งแต่มีการตั้งมาหลายปีแล้ว แต่ก็ยังมีการดำเนินการไม่สำเร็จ เนื่องจากมีปัจจัยอยุ่หลายอย่าง ซึ่งส่วนใหญ่การพัฒนายังอาศัยภาคหน่วยงานเอกชน (NGO)ยังดำเนินการอยู่เพียงลำพังและหน่วยงานภาครัฐก็มาร่วมเป็นบางครั้งกรณีที่เกิดเรื่องขึ้นเท่านั้น ซึ่งผมก็มาทราบเดี๋ยวนี้ว่า ข้าราชการในพื้นที่มักจะคิดว่า ถ้าไม่ใช่เรื่องของเขา เขาก็จะไม่ยุ่ง  ซึ่งครั้งนี้ ผมจึงตั้งสติและตัดสินใจที่จะก้าวลงมาช่วยเหลืออย่างเต็มตัว และผมเองก็ขออาสาเป็นวิทยากรหลักร่วมกับโรงเรียนวนาหลวงและ มูลนิธิรักษ์เด็ก และโรงพยาบาลอำเภอปางมะผ้าในการประชุมกำหนดแผนและยุทธศาสตร์การดำเนินการในครั้งนี้  โดยได้ผลสรุปที่จะนำศูนย์ดังกล่าวมาตั้ง ณ. สำนักงานท้องถิ่นอำเภอปางมะผ้า เพื่อให้เกิดผลการดำเนินการอย่างรูปธรรม โดยให้ผู้อำนวยการโรงเรียนวนาหลวงเป็นเลขาศูนย์ฯ และท่านนายอำเภอปางมะผ้าเป็นประธาน ส่วนตัวผมขอเป็นผู้ประสานและตัวแทนของหน่วยงานท้องถิ่นผมก็ภูมิใจแล้ว

สาเหตุที่ผมอาสาเข้ามาทำงานนี้ สืบเนื่องมาจากเมื่อต้นเดือนมีนาคม 2550 นี้ มีการประชุมหัวหน้าส่วนราชการระดับอำเภอปางมะผ้าขึ้น ผมได้รายงานให้ที่ประชุมทราบว่า ผมได้พบว่า ร้านค้าในอำเภอของเรามีการติดต่อเยาวชนที่เป็นนักเรียน/นักศึกษา ให้ขายบริการทางเพศแก่นักท่องเที่ยวที่มาทานอาหารและเครื่องดื่มในอำเภอของเรา เป็นการพบแบบต่อหน้าต่อตาของผม ซึ่งลูกค้าส่วนใหญ่ก็เป็นข้าราชการและคนในพื้นที่ โดยที่ประชุมนั้นมีผู้อำนวยการโรงเรียนอยู่หลายท่านเข้าร่วมประชุมอยู่ แต่ละคนก็อยากทราบว่าเป็นเด็กนักเรียนของโรงเรียนไหน (ซึ่งตัวผมเองนั้นทราบดีว่าเป็นเด็กนักเรียนของโรงเรียนอะไร) แต่ผมก็ไม่ได้บอกว่าเป็นเด็กนักเรียนของโรงเรียนไหน เพราะผมไม่ต้องการให้โรงเรียนนั้น เสียชื่อเสียง ซึ่งหลังจากเลิกประชุม ก็มีนายตำรวจท่านหนึ่งเดินเข้ามาถามผมว่า เป็นร้านค้า ร้านไหน และเด็กเยาวชนจากโรงเรียนไหน (ผมจึงเชิญท่านเข้าไปคุยกับผมส่วนตัวในห้องสำนักงานท้องถิ่นอำเภอ)

ซึ่งหลังจากวันดังกล่าว ก็มีกระแสจากโรงเรียนหลายโรงเรียนออกมาต่อว่าผมในชุมชนของอำเภอปางมะผ้า ซึ่งผมไม่เคยรู้เลย (จากที่ผู้นำชุมชนหรือชาวบ้านที่เขาเชื่อใจผมก็บอกกับผมว่า ผอ.โรงเรียนหลายๆคนมาบอกว่าชาวบ้านว่า  ผมเป็นคนบอกว่าร้านชื่อ......... ต่างๆๆ ในอำเภอซึ่งมีหลายหลายเป็นคนทำ (ซึ่งผมไม่เคยทำเลยเป็นการใสร้ายผมให้เสียหาย) ผมก็เลยไปหาผ..อ.โรงเรียนที่พูด เขาบอกว่าเขาไม่ได้ทำ แต่ชาวบ้านทุกคนยืนยันกับผมว่า บุคคลท่านนี้เป็นคนบอกกับชาวบ้านเอง

ผมจึงเข้าใจว่าที่เขาทำแบบนี้เขาอาจจะรู้ว่าเด็กของเขานั้นเองมีพฤติกรรมแบบนี้ แต่โอกาสมักมีกับผมเสมอ สำหรับการที่ผมได้สร้างต้นทุนทางสังคมที่นี้ไว้สูง ชาวบ้านส่วนใหญ่จะรู้ดีว่าผมเป็นคนแบบไหน จะเชื่อใจผมตลอด ทำให้ผมไม่ต้องอธิบายให้ชาวบ้านฟังให้มากซึ่งทำให้ผมกลับมาย้อนคิดว่า แทนที่พวกที่มีตำแหน่งแห่งหนทั้งหลายจะมาช่วยกันแก้ไขปัญหากลับมาคิดแต่เรื่องที่ไร้สาระ สนใจแต่ชื่อเสียงและผลประโยชน์ของตนเองเท่านั้น

ความรู้สึกนี้ ผมจึงตั้งใจว่าจะใช้ตำแหน่งและหน้าที่ดูและชุมชนของพวกเขาให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำและพร้อมที่จะลุยกับทุกส่วนเพื่อให้งานนี้ออกมาอย่างสำเร็จ