มันก็เป็นเช่นนั้นเอง

เป็นเวลาเกือบสามอาทิตย์แล้วสินะ ที่สิ่งต่าง ๆ รอบตัวเราเริ่มขึ้นและจบลงเหมือนเดิมทุกวัน คล้ายกับละครเรื่องหนึ่งที่ถูกฉายเวียนไปเวียนมา ลืมตาขึ้นมาตอนเช้าก็รู้แล้วว่าวันนี้อะไร ๆ ก็คงเป็นเหมือนเช่นเมื่อวาน

  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">แปดโมงเช้า เอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุก อีกครึ่งชั่วโมงจึงลุกออกจากเตียง อาบน้ำแปรงฟัน จัดข้าวของใส่กระเป๋า และฟังรายการข่าวช่วงเช้าไปพร้อม ๆ กัน เก้าโมงเช้าก็ได้เวลาออกจากบ้านเพื่อไปยังห้องแล็บ .. ที่ประจำของเราในทุก ๆ วัน</p>  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ความรู้สึกช่วงนี้และอากาศแบบนี้มันช่างเข้ากันดีเหลือเกิน ฝนตกติดต่อกันมาเป็นเวลาสองอาทิตย์แล้ว หนักบ้างเบาบ้างตามใจฟ้า ที่ผ่านมาเราทำได้แค่เพียงขี่จักรยานผ่านสายฝนเพื่อไปทำงาน แต่สองวันมานี้เราตัดสินใจเดินแทนที่จะขี่จักรยาน อาจเป็นเพราะอากาศที่ไม่เป็นใจผสมผสานกับความรู้สึกส่วนตัว การเดินไปทำงานในช่วงนี้จึงได้อะไรมากกว่าที่คิด แม้จะใช้เวลาเดินถึงครึ่งชั่วโมงก็ตาม</p>  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เก้าโมงครึ่งที่ออฟฟิศ สิ่งรอบตัวก็ยังเหมือนเช่นเมื่อวาน เพื่อนร่วมงานก็ยังคงเป็นคนเดิม ๆ เรามานั่งทำงานที่โต๊ะทำงานตัวเดิม ชีวิตในออฟฟิศเริ่มต้นด้วยการเปิดคอมเพื่อเช็คเมลล์ ระหว่างนั้นก็หยิบขนมปังก้อนนึง โยเกิร์ตอีกหนึ่งถ้วยและชงชาอุ่น ๆ อีกแก้ว อาหารเช้าในที่ทำงานก็เริ่มขึ้นพร้อม ๆ กับการเช็คเมลล์ ทักทายพี่ชายและเพื่อน ฝูงที่อยู่เมืองไทยบ้างพอเป็นพิธี </p>  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">สิบโมงเช้าการทำงานเป็นเรื่องเป็นราวก็เริ่มขึ้น เดินไปห้องแล็บ ทำแล็บไป คิดเรื่องงานไป ฟังเพลงบ้าง กลับมานั่งพักที่ออฟฟิศอีกสักแป๊บ และเดินกลับไปทำแล็บต่อ เป็นอย่างนี้อยู่ตั้งแต่สายจนถึงบ่ายสองกว่า ๆ ก็ได้เวลาอาหารเที่ยง ถือข้าวกล่องที่เตรียมมาจากบ้านเอาไปอุ่นที่ห้องทานอาหารที่ชั้นสาม </p>  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">วันนี้เรามีข้าวไข่เจียวหมูสับที่ดู ๆ แล้วจะเห็นหมูสับ หอมใหญ่ และมะเขือเทศรวมกันมากกว่าไข่ซะอีก นั่งทานข้าวเที่ยงได้ไม่ถึงสิบนาทีก็เหลือบดูนาฬิกา ได้เวลาที่เราต้องทำแล็บอีกแล้วหรือนี่ ถือกล่องข้าวที่ยังกินไม่หมดกลับลงมาที่ออฟฟิศ วางกล่องข้าวไว้บนโต๊ะแล้วเดินไปห้องแล็บ เช็คแล็บเล็กน้อยแล้วกลับมานั่งกินข้าวต่อจนหมดกล่อง และเดินกลับไปทำแล็บเหมือนเดิม</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"> ห้าโมงเย็น เราได้เห็นผลการทดลองที่ทำไปวันนี้ มันไปไม่ถึงไหนอีกแล้ว ความหวังที่เอามาจากบ้านเมื่อเช้าว่าวันนี้ผลการทดลองน่าจะออกมาดี มันหายไปอีกเช่นเคย ได้แต่บอกตัวเองว่า ไม่เป็นไรหรอก ลองทำใหม่อีกครั้ง เดี๋ยวเราก็จะได้ผลการทดลอง ปลอบใจตัวเองอย่างเช่นเมื่อวานและเมื่อวานซืนและวันก่อน ๆ ที่ผ่านมา  </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">แม้จะรู้ว่าต้องเริ่มต้นทำการทดลองใหม่ แต่เพราะเราเป็นคน มิใช่หุ่นยนต์ จิตใจและกำลังใจที่ถูกบั่นทอนลงทุกวันทุกวัน ด้วยผลการทดลองที่ไม่เป็นเหมือนที่ตั้งใจไว้ ทำให้เราเริ่มล้าและรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยเกินกว่าจะเดินกลับไปห้องแล็บและลงมือทำการทดลองต่อไปได้</p>  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ไม่นานนัก เราตัดสินใจหยิบเสื้อกันหนาวพร้อมเงินอีกเล็กน้อยและพ๊อคเก็ตบุ๊คอีกหนึ่งเล่ม เดินออกจากที่ทำงานไปกลางฝนที่ตกลงมาปรอย ๆ เหมือนจะซ้ำเติมจิตใจกันยังไงยังงั้น เวลาอย่างนี้ ถ้าเราอยู่เมืองไทยก็คงบิดมอเตอร์ไซด์เรื่อยเปื่อยไปตามทาง หรือออกไปหาอะไรอร่อย ๆ กินให้อิ่มท้องมันซะเลย แต่ที่นี่คืออังกฤษ เราจะไปที่ไหนดี ฝนก็ตก ห้าโมงกว่าแล้ว ร้านค้าทยอยกันปิด คงเหลือที่เดียวให้เราไปอีกเช่นเคย</p>  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เดินไปเรื่อย ๆ มองดูบรรยากาศภายนอก คอนเทคเลนส์ก็ไม่ได้ใส่มา ทุก ๆ อย่างรอบตัวเลยกลายเป็นภาพเบลอ ๆ ก็ดีเหมือนกัน มองไม่เห็นอะไรซะบ้างจะได้ไม่ต้องสนใจอะไรมากมายนัก เดินไปถึงร้านกาแฟ โชคดีเหลือเกินที่ที่นั่งมุมโปรดของเรายังว่างอยู่ สั่งกาแฟแก้วนึงมานั่งดื่มและมองดูฝนที่ตกปรอย ๆ และผู้คนที่เดินผ่านไปมานอกร้าน </p>  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">วันนี้เป็นการมานั่งร้านกาแฟครั้งแรกในรอบสามอาทิตย์อีกเช่นกัน เป็นไปได้เหรอเนี่ย จากอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้ง นี่ผ่านมาสามอาทิตย์แล้วเหรอ เราทำอะไรอยู่สามอาทิตย์นี้จึงไม่ได้แวะเวียนมาที่นี่เลย เอาน่าอย่างน้อยวันนี้เราก็มาแล้ว </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">แต่ความรู้สึกในวันนี้ไม่เหมือนวันอื่น ๆ ที่เรามานั่งร้านกาแฟ ที่ผ่านมาเรามานั่งอ่านเปเปอร์ อ่านพ๊อคเก็ตบุ๊ค เอางานมาทำ หรือมานั่งคุยกับเพื่อน ๆ วันนี้มันไม่ใช่เลย แม้จะมีหนังสือติดมือมาด้วย แต่อ่านได้แค่หน้าเดียวก็ต้องหยุด เพราะความรู้สึกมันไม่ใช่เอาซะเลย เปล่าเลย เราไม่ได้อยากมาอ่านหนังสือ เราแค่อยากมานั่งเฉย ๆ นั่งมองดูอะไรรอบ ๆ ตัว นั่งฟังเพลงไปเรื่อย ๆ บางเพลงอาจทำให้เราอมยิ้มได้บ้างหรือบางเพลงก็ทำให้เราเศร้าลงจนอยากร้องไห้ </p>  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ดื่มกาแฟไป ฟังเพลงไป มองดูคนรอบ ๆ ข้างไป และปล่อยจิตใจไปตามอารมณ์ นี่แหละมั๊งที่เรียกว่านั่งเสพความรู้สึกของตัวเอง ปล่อยใจให้ว่างเปล่า ไม่ต้องคิดอะไร ไม่ต้องคิดว่ากลับไปต้องทำงานอะไรต่อ ไม่ต้องคิดว่าผลการทดลองจะเป็นเช่นไร ไม่ต้องคิดอะไรเลย นั่งไปเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ จนกว่าเราจะพอใจ</p>  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เกือบหกโมงครึ่งแล้ว ร้านกาแฟจะปิดแล้วล่ะ นี่คงได้เวลาที่เราจะกลับสู่โลกแห่งความจริง กลับไปสู่ที่ที่เราเดินออกมาเมื่อชั่วโมงที่แล้ว แม้จะเดินกลับทางเดิมที่เราเดินมาแต่ฝนเจ้ากรรมดันตกหนักกว่าเดิม เหมือนจะเป็นอะไรสักอย่างบอกเราว่า กลับไปถึงที่ทำงานแล้วคงมีอะไรหนัก ๆ ให้เจอมากกว่าเดิม เดินไปใจก็เศร้าลงเรื่อย ๆ อยากจะเดินร้องไห้ท่ามกลางสายฝนเหมือนในมิวสิควิดีโอ แต่ก็ทำไม่ได้ ในใจเราอาจจะกำลังร้องไห้อยู่ก็ได้ แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้เราร้องไห้ไม่ออก อาจเป็นเพราะเราเคยผ่านความรู้สึกนี้มาบ้างแล้ว จิตใจเราอาจเข้มแข็งขึ้น หรือไม่ มันก็กำลังด้านชากับความรู้สึกของตัวเอง เดินมาเรื่อย ๆ จนถึงที่ทำงานพร้อม ๆ กับที่เครื่องเล่นเอ็มพีสามของเราดับลงเพราะแบตเตอร์รีที่หมดไป อะไร ๆ มันช่างพอเหมาะกันซะเหลือเกิน</p>  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ทุ่มนึงในออฟฟิศที่มองไปรอบ ๆ ตัวก็ไม่เห็นใคร เพื่อน ๆ กลับบ้านไปพักผ่อนกันหมดแล้ว คงเหลือเราในห้องนี้คนเดียวอีกเช่นเคย เดินไปห้องแล็บเพื่อดูผลการทดลองอีกอันหนึ่งด้วยใจที่รอลุ้นว่ามันจะออกมาเป็นเช่นไร และไม่ช้าเราก็พบว่า อีกแล้ว เหมือนเดิมอีกแล้ว แล็บที่ทำไปทั้งหมดในวันนี้มันไม่ได้อะไรกลับมาอีกแล้ว วันนึงเต็ม ๆ ที่หมดไปโดยไม่ได้อะไรเลย </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ไม่เป็นไรหรอก วันนี้ไม่ใช่วันแรกที่มันเป็นเช่นนี้ อาทิตย์ที่แล้วมันก็เป็นแบบนี้ ยี่สิบกว่าวันเองที่มันวนเวียนอยู่แบบนี้ ได้แต่บอกตัวเองว่า ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เริ่มใหม่ มันต้องมีวันของเราบ้างสักวัน ฟ้าหลังฝนย่อมมีให้เห็นอยู่เสมอ เอาน่า ฝนตกติดต่อกันมาเกือบสามอาทิตย์ พร้อม ๆ กับที่เราเริ่มการทดลองเรื่องนี้มาสามอาทิตย์แล้วเช่นกัน วันไหนที่ฝนหยุดตก วันนั้นคงเป็นวันของเรา</p>  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เหลือบมองนาฬิกา สองทุ่มกว่าแล้ว เราก็ยังใช้ชีวิตเช่นสิบโมงเช้า พักทานข้าวเย็นด้วยเมนูเดิม ข้าวไข่เจียวหมูสับ เพราะชีวิตเป็นแบบนี้ติดต่อกันมาหลายวัน เมื่อเช้าจึงรู้ว่าต้องเตรียมข้าวกล่องไปสำหรับสองมื้อ คือทั้งมื้อเที่ยงและมื้อเย็น กลายเป็นว่าชีวิตในหนึ่งวันและอาหารสามมื้อตั้งแต่เช้าจนค่ำ ก็อยู่ที่ออฟฟิศนี่แหละ</p>  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เลยสามทุ่มมานิดหน่อย ปิดเครื่องมือ เก็บอุปกรณ์การทดลองเรียบร้อย เขียนบันทึกฉบับนี้เสร็จก็คงได้เวลากลับบ้าน วันนี้ตั้งใจจะเดินกลับเหมือนเช่นเมื่อวาน จักรยานคู่กายถูกจอดทิ้งไว้ที่ทำงานมาตั้งแต่เมื่อคืนและมันคงอยู่อย่างนั้นอีกสักพัก เช่นเดียวกับเจ้าโน๊ตบุ๊คคู่ใจเครื่องนี้ ก็คงถูกปล่อยให้นอนเฝ้าโต๊ะทำงานเช่นเคย มันนอนอยู่บนโต๊ะนี้มาหลายคืนแล้วล่ะ นอนต่อไปอีกสักหน่อยคงไม่เป็นไร</p>  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">กว่าจะกลับถึงบ้านก็คงสี่ทุ่มพอดี อาบน้ำอาบท่า เก็บข้าวเก็บของในห้องให้เข้าที่เข้าทาง แล้วไปทำข้าวกล่องวันพรุ่งนี้ คงเป็นเมนูง่าย ๆ ผัดถั่วงอกกับหมูสับ สำหรับมื้อเที่ยงและมื้อเย็นที่ออฟฟิศในวันรุ่งขึ้น ทำกับข้าวเสร็จเราก็คงจะนั่งเขียนรายงานผลการทดลองของวันนี้และวางแผนสำหรับการทดลองของพรุ่งนี้ ซึ่งคงไม่มีอะไรแตกต่างจากที่ทำไปวันนี้มากนัก อาจจะเพียงเปลี่ยนสารเคมีใหม่สักตัวสองตัวก็ว่ากันไป </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">กว่าจะเขียนจะคิดอะไรเสร็จก็คงเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้วล่ะ ได้เวลาเข้านอนและรอตื่นขึ้นมาปิดนาฬิกาปลุกตอนแปดโมงเช้าอีกเช่นเคย เหตุการณ์ในวันพรุ่งนี้คงไม่มีอะไรต่างจากวันนี้ มันคงวนเวียนอยู่อย่างนี้อีกสักพัก </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>ได้แต่หวังว่าเมื่อไหร่ที่ฝนหยุดตก เราคงได้ผลการทดลองอย่างที่ตั้งใจไว้ … และมันก็เป็นเช่นนั้นเอง</p><p></p>