ความรัก ไม่ใช่การจูงมือกันเดินเล่นในสวนสาธารณะแล้วบอกว่ารักกันความรัก ไม่ใช่ไปรับประทานอาหารค่ำใต้แสงเทียนในบรรยากาศที่แสนจะโรแมนติกเพื่อที่ จะไปร่วมรักกันต่อในการแสดงความรักด้วยภาษากายและแสวงหา สัมผัสรักที่จับต้องได้
ความรัก ไม่ใช่การปลอบอกปลอบใจกันในยามที่ฝ่ายหนึ่งผิดหวัง หรือร้องไห้ร่วมกันในยามที่พบอุปสรรครักมาขวางกั้นการอยู่ร่วมกัน
ความรัก ไม่ใช่การหัวเราะให้แก่กันอย่างร่าเริง ในห้วงเวลาที่มีความสุขร่วมกัน หรือในห้วงเวลาที่มามีอะไรจะเลวร้ายไปกว่านั้นอีกแล้ว
ความรัก ไม่ใช่การมอบกุหลาบแดงให้แก่กันในวันแห่งความรัก แต่น่าจะเป็นการมอบความรักให้แก่กันทุกวันมากกว่า
ความรัก ไม่ใช่การสัญญาว่าจะครองคู่กันไปตราบจนลมหายใจจะหมดสิ้น เพราะความรักแบบนั้นเป็นรักที่ยังคงมีการเห็นแก่ตัวและบางคนก็ครอบครอง
แต่ ความรัก ที่แท้จริงนั้นเป็นความรู้สึกที่ดีๆ ที่มีต่อใครสักคนเป็นความรู้สึกที่อยากจะให้เขาหรือเธอได้มีความสุข และเมื่อได้พบหรือเห็นหรือได้ยินว่าเขาหรือเธอมีความสุขก็เกิดความรู้สึกปิติสุขขึ้นในใจ โดยไม่อิจฉาริษยาหรือเห็นแก่ตัว…
คิดเหมือนกันค่ะว่าความรักที่แท้จริงนั้นคือความรู้สึกที่ดีๆ ที่มีต่อใครสักคนเป็นความรู้สึกที่อยากจะให้เขาหรือเธอได้มีความสุข และเมื่อได้พบหรือเห็นหรือได้ยินว่าเขาหรือเธอมีความสุขก็เกิดความรู้สึกมีสุขขึ้นในใจ โดยปราศจากการเห็นแก่ตัว…
ถ้าเจอกันอย่าลืมยิ้มให้กันนะ
อ่านแล้วอยากมีความรักจัง
แล้วตกลงว่าคนเขียนเจอความรักที่แท้จริงหรือยัง....งง
หรือว่าแค่รำพึงรำพันให้ใครสักคนอ่าน ยังไม่ต้งใจหา