บุญวันว่างกับ Memory ของลูก

บุญวันว่าง พิธีกรรมทางศาสนา ขนบประเพณี..ล้วนส่งแรงกระตุ้นให้แม่ขวนขวายเรียนรู้เรื่องประเพณี งานวัดงานบุญบอกเล่าต่อเป็น Memory..ความเข้าใจ..ความเชื่อ...แปลงสารแนวคิดพื้นฐานการดำรงชีวิตของลูกๆต่อไป

ดิฉั้นไม่ได้เป็นคนใกล้วัดนักเนื่องจากมีชีวิตที่เติบโตในเมืองเห็นวัดเชิงพุทธพาณิชย์ซะจนคุ้นใจ...ถึงกระนั้นก็มิได้ละสิ่งที่พุทธมามะกะ พึงกระทำ....ทำบุญตักบาตร..ทำทาน...ไหว้พระสวดมนต์...สอนศีลธรรมให้ลูกพอคุ้นๆ...ชินหูบ้างแม้ไม่ได้ไปวัดบ่อย...แต่แปลก....คำสวดบาลีผุดขึ้นมาให้ความทรงจำได้ทุกครั้งอย่างแม่นยำ..เนื่องจากเมื่อเด็กดิฉั้นเรียนโรงเรียนพุทธศาสนาวันอาทิตย์ตั้งแต่ประถม 3 จนจบ ม. 3 ซึมซับเข้าไปโดยไม่รู้ตัว
ในแต่ละปีก็จะมีงานบุญที่ไปทำอย่างน้อย 2 งานคืองานบุญวันว่าง ที่ทำกันในช่วงเทศกาลสงกรานต์(ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 5) และบุญเดือนสิบวันนี้เช่นกันเราไปทำบุญวันว่างให้คุณตาของเด็กๆ....เราไปถึงวัดสายกว่าพี่น้องคนอื่นๆหากันไม่เจอคนเต็มวัดไปหมด ที่วัดนี้วางบัว(ที่เก็บกระดูก)ติดกันพรืดไปหมด

<div style="text-align: center">    </div>

"แม่...ลูกขอดอกไม้นี้วางที่บัวนี้ได้มั๊ย...ของตามีเยอะแล้ว"....."ตรงนี้ไม่มีใครมาเลยแม่"..."นะลูกขอ"ดิฉั้นฉุกคิดให้ได้มั๊ยนะ....เราเตรียมมาให้พ่อเราเอ๊ะ! แล้วมันได้หรือเปล่าเตรียมมาชุดเดียวซะด้วยด้วยสายตาวิงวอนจึงตามใจลูกเช่นเคย...น้ำด้วยแม่ขอธูปเทียน...ทุกอย่างเหมือนของตาเลยแม่..สุดท้ายเธอขอปากกา"ไม่มีลูกจะเอาไปทำอะไร"...จดชื่อแม่...เดี๋ยวจะได้ส่งบุญถูกคนเธอรอบครอบเกินกว่าที่เราจะคิดไปถึง   

  

นำปิ่นโตที่เตรียมไป...วางที่เขาวางกัน

ปกติจะคอยทำตามแม่ ตามพี่....ปีนี้มาช้าหาใครก็ไม่เจอเขาทำกันยังไง.! หาที่วางปิ่นโตได้คลานเขาไปหาที่นั่งกับเด็กๆหน้าพระ...พระเริ่มท่องบทสวดบอกให้โยมยกขันข้าวทูนหัวตายหล่ะหว่า!....ปิ่นโตเราอยู่ในหมู่พระ นั่งเต็มหมดแล้วจะลุกไปเอาก็ลำบากคนแน่นไปหมดเอาหล่ะคงไม่เป็นไรอธิษฐานในใจเด็กๆรบเร้าให้ดิฉั๊นแหวกฝูงชนไปเอาปิ่นโตข้าวมายกทูนหัวให้ได้ "แม่....แม่...แม่....แล้วเราไม่มีข้าวยกทูนหัวแล้วจะส่งข้าวถึงตาหรือเปล่า"เป็น"อุบาย"ลูกให้เรารู้สึกว่ายกขันข้าวท่วมหัวคือการตั้งสมาธิมั่นแล้วส่งข้าวให้ตา ถ้าเราไม่มีสมาธิตอนนี้ขันข้าวก็จะหกใส่หัวเราน่ะลูก ตอนนี้เราไม่มีขันข้าวแต่ถ้าใจเรานิ่งก็ส่งถึงตาได้ค่ะ..."อุบายแปลว่าอะไรแม่"เธอถาม..หนูตั้งใจให้นิ่งก่อนแล้วแม่จะอธิบายให้ฟังทีหลังค่ะ...
       สิ้นบทสวด...พระเริ่มฉัน..ปิ่นโตมีมากมาย...เด็กๆ...อดถามไม่ได้อีกพระจะกินปิ่นโตใครหล่ะแม่ พระเขาไม่จงใจฉันของใคร...สุ่มเอา...ตักปิ่นโตนี้นิดปิ่นโตนี้หน่อย..ไม่ได้ชอบใครเป็นพิเศษ.....ไม่เลือกของดีๆหนูสังเกตุซิคะว่าพระเปิดตักยังไง..เปิดไม่ทุกชั้น...เปิดแต่ชั้นบน...พอตักเสร็จ..ก็จะส่งสัญญาณให้ยกปิ่นโตลงข้างล่างคล้ายว่าได้บริหารจัดการบุญให้คนมาทำบุญโดยทั่วกัน
      ประเพณี"ทำบุญ...วันว่าง" เป็นอุบายให้ญาติมิตรมาพบเจอกัน...ให้แม่ได้พาลูกไปวัด..จนแม่อย่างดิฉั้นต้องมาตอบคำถามจนเวียนหัวอยู่นี่ เป็นแรงกระตุ้นให้แม่ขวนขวายเรียนรู้เรื่องประเพณี งานวัดงานบุญบอกเล่าต่อเป็น Memory..ความเข้าใจ..ความเชื่อ...แปลงสารเป็นแนวคิดพื้นฐานการดำรงชีวิตของลูกๆต่อไป...แม่พึงเตือนตน...อย่าเป็นแม่ปูก็แล้วกัน  

</font></span>

[paew]

อ่านแล้วก็เห็นภาพแม่จิ๊บ ลูกปลา ลูกแปมชัดเจนเลยค่ะ เด็กๆเล่นสงกรานต์ที่ไหนค่ะ...

[เมตตา]

อ.แป๋วคะ เด็กๆ ไม่ได้เล่นสงกรานต์ค่ะ.....แถวบ้านเงียบคนไปเที่ยวต่างจังหวัดกันหมด...คุณเมตตาเป็นตำรวจประจำหมู่บ้านค่ะเพราะไปมาก่อนสงกรานต์แล้ว ค่ะ เด็กๆ เลยไม่มีเพื่อนเล่นสงกรานต์กัน..

[น้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ]

ขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ

ขอให้คุณตาที่อยู่บนสวรรค์ได้รับทราบสิ่งที่ลูกหลาน ได้ทำให้ในวันนี้ด้วยค่ะ

 แม่พึงเตือนตน...อย่าเป็นแม่ปูก็แล้วกัน  

ชอบประโยคนี้ค่ะ

[โอ๋-อโณ]

อ่านแล้วยิ้มๆ อิ่มบุญและอิ่มใจไปด้วย ขอบคุณนะคะ หนูแปม หนูปลามีสิ่งที่ป้าโอ๋ชอบมากคือ จิตสาธารณะค่ะ เห็นอกเห็นใจคนอื่น แม้เขาจะไม่ใช่ญาติโยมของเรา สิ่งนี้มีค่ามากนะคะ โลกจะน่าอยู่สักเพียงไหน หากเราสามารถรักได้ ให้ได้ กับคนที่เราไม่รู้จักแต่ได้พบพาน ประทับใจค่ะ ฝากกอดและหอมสักหนึ่งทีนะคะ

[ขจิต ฝอยทอง]

• ดีจังเลยครับที่เด็กๆๆได้ทำบุญ
• น้องเข้าวัดไม่ได้ครับ
• มันร้อน
• ฮ่าๆๆๆ