เวทีระบาย เวทีเรียนรู้ วัฒนธรรม
เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ได้มีโอกาสไปสอนนักศึกษาปริญญาโท ซึ่งส่วนใหญ่เป็นพยาบาลที่กำลังทำงานอยู่ ได้ตั้งคำถามให้ช่วยกันคิด 3 ข้อ คือ มีความรู้สึกอย่างไร มีข้อสงสัยอะไร มีภาพฝันหรือความคาดหวังอะไรในเรื่องการทำงานคุณภาพของโรงพยาบาล จากนั้นได้หยิบยกบางประเด็นขึ้นมาพูดคุยกันโดยขอให้เปลี่ยนหมวกสวมไปหลายๆ ใบ ตั้งแต่การเป็นผู้ประกอบวิชาชีพ การเป็นญาติผู้ป่วยหรือเป็นผู้ป่วยเอง และการเป็นนักศึกษาปริญญาโทซึ่งต้องฝึกฝนการคิดเชิงวิเคราะห์วิพากษ์ และสามารถชี้นำผู้อื่นได้
ปัญหาที่หยิบยกขึ้นมาคุยกันนั้นแสดงให้เห็นความอึดอัด ความไม่ราบรื่น ความติดขัด ความสงสัย ที่เกิดขึ้น เช่น ศูนย์คุณภาพได้แต่มาสั่งให้ทำโน่นทำนี่ ทำแล้วก็ไม่เคยได้รับ feed back ว่าถูกต้องหรือไม่ ไม่มีใครมาชี้แนะหรือทำความเข้าใจว่าทำไปเพื่ออะไร มีภาระงานมากอยากจะให้มีหน่วยงานเฉพาะมาทำเรื่องคุณภาพให้ ฯลฯ
เมื่อได้ฟังเรื่องราวต่างๆ แล้ว จึงปรึกษากับผู้เรียนว่าสิ่งที่น่าจะเกิดมีขึ้นในโรงพยาบาลได้แก่สิ่งต่อไปนี้
1. เวทีที่คนในโรงพยาบาลจะได้มาระบายความรู้สึก ความอึดอัด ความยากลำบาก ฯลฯ ในการทำงานและการพัฒนาคุณภาพ ซึ่งศูนย์คุณภาพและผู้เกี่ยวข้องจะต้องรับฟังและตอบสนอง
2. เวทีแลกเปลี่ยนเรียนรู้ซึ่งหน่วยงานต่างๆ จะนำเสนอผลงานของตนเองและให้คนอื่นๆ มารับฟัง มาให้ข้อคิดเห็น มาเรียนรู้ เป็นการเรียนรู้ด้วยกันเองโดยมี facilitator ที่จะช่วย guide ให้สามารถสรุปบทเรียนได้ด้วยตนเองว่าสิ่งที่ทำมานั้นเกิดประโยชน์กับตนเอง องค์กร และผู้รับบริการหรือไม่ เพียงใด
3. การสร้างวัฒนธรรมความปลอดภัยซึ่งเกิดจากความตระหนัก ความเข้าใจ การสื่อสารแลกเปลี่ยนสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตการทำงานประจำอยู่ตลอดเวลา ทั้งโดยผู้นำระดับสูงและโดยผู้ปฏิบัติงาน มิใช่อยู่เฉพาะในกระดาษ ในรายงาน
ผู้เรียนทุกท่านฟังแล้วก็พยักหน้าโดยพร้อมเพรียงกัน เป็นการส่งสัญญาณว่า “ใช่แล้ว นี่คือสิ่งที่พวกเราต้องการ”
