เพราะสังคมโดยทั่วไปในยุควัตถุนิยม บริโภคนิยมสุดโต่งนี้ มันมีวิธีคิดที่เป็นโครงสร้างหน้าที่อยู่ คือ ไม่มีค่าตอบแทนไม่ทำ เงินไม่มากาไม่เป็น เอาเงินเขามาต้องกาให้เขา เป็นต้น
มีคำถามจากพี่น้องในชนบท ที่เมื่อเราเข้ามาเรียนหนังสือในเมืองจบแล้ว ถามว่า ได้เป็นครูหรือยัง? นั่นหมายถึง ได้รับราชการ กินเงินเดือนหรือยัง? มันเป็นวิธีคิดชนิดหนึ่ง
ซึ่งไม่เหมือนเครือข่าย TAFS ที่เราเป็นอยู่นี้
มันเป็นความคิดที่คู่ขนานไปกับ คำว่าอาสาสมัครใจ
หากคิดอย่างเร็วก็จะบอกว่า แล้วจะเอาอะไรมากิน หากมัวทำฟรีอยู่นั่น
เครือข่ายไทยมิตรภาพเอเชีย มิได้เป็นเช่นนั้นเพียงแต่วิธีคิดของเรา
ไม่ได้เอาเงินเป็นตัวตั้ง ไม่ได้ถามคำถามแรกว่าเท่าไร? แต่เราก็ยังใช้ตังค์อยู่
มันเหมือนกับ การคบเพื่อนที่มาค้าขายกับเรา (ไม่ว่าขายตรง หรือขายประกัน)
เรา-เขา ก็คิดถึงเรื่อง กำไร ขาดทุนอยู่ตลอดเวลา
แต่ถ้าเราเอางาน กิจกรรม ความรัก มิตรภาพ เป็นตัวตั้ง ตังค์อาจได้เยอะกว่าพร้อมความสุขใจด้วย หรือว่าไม่จริง?
ไม่มีความเห็น