น สิยา โลกวฑฺฒโน

       จุดเริ่มต้นของความเสื่อมคือ ความเพลิดเพลิน จากความเพลิดเพลินก็จะกลายเป็นความประมาท จากความประมาทจะกลายเป็นการขาดสติ หลงลืมวัยลืมอายุของตนเอง หลงลืมตำแหน่งหน้าที่การงานที่ได้มาโดยยาก ไม่ตั้งตนไว้ชอบให้สมกับฐานะที่ได้รับจากมหาชน

        การใช้ชีวิตโดยเอาความเพลิดเพลินเป็นที่ตั้ง เหมือนตั้งเข็มทิศผิดทาง เมื่อโลกไม่ได้ประโยชน์อะไรกับคนใช้ชีวิตแบบนี้ โลกก็ไม่ต้องการ โลกไม่เอื้อเฟื้อ แม้ว่าจะมีทรัพย์มากเท่าไร สุดท้ายก็จะถึงทางตัน คือเดินต่อไปไม่ได้ ชีวิตไม่มีความสุข มีปัญหารอบตัว สมดังพุทธภาษิตเป็นข้อคิดว่า

“น สิยา โลกวฑฺฒโน     บุคคลไม่พึงเป็นคนรกโลก”

ตรงข้ามกับคนรกโลกก็คือคนที่ทำประโยชน์ คนที่ไม่คิดเอาประโยชน์ของตนเองเป็นใหญ่ เมื่อมีทรัพย์มากก็บริหารทรัพย์นั้นเป็นประโยชน์กับมหาชน ถึงแม้เป็นคนมีทรัพย์น้อยแต่ก็ร่ำรวยน้ำใจ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เป็นที่รักของคนทั่วไป เป็นคนที่โลกต้องการ มีความสุขง่าย นั่งนอนมีความสุข หลับไม่ฝันร้าย แม้ถึงเวลาจะตายก็มีสุคติเป็นที่ไป