ชีวิตที่พอเพียง 4622. กัลบกบริการ
บันทึกนี้ปิ๊งแว้บขึ้นมาหลังไปตัดผมเช้าวันที่ ๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๖๖ ว่าตอนนี้ผมใช้บริการของช่างตัดผม ๒ บริการในขณะตัดผม
ผมมีช่างตัดผมประจำที่ตลาดปากเกร็ดมากว่าสิบปี มาเปลี่ยนตอนโควิดระบาด มีบางช่วงตัดเองหรือให้ลูกสาวช่วยตัด แล้วมาพบร้านตัดผมที่หน้าหมู่บ้านเอื้ออาทร เดินจากบ้านผมข้ามถนนไปเพียง ๕ นาที เป็นร้านที่มีช่างคนเดียว อายุ ๕๙ ปี ช่างพูดช่างคุย และนิยามตนเองว่า เป็นคน “ปากหมา”
เวลาตัดผมครึ่งชั่วโมงจึงเป็นการตัดไปคุยไป ผมมีหน้าที่ตั้งคำถาม ช่างตัดผมเป็นผู้ให้ข้อมูลและวิพากษ์วิจารณ์ วันนี้ไม่ทราบว่าผมเอ่ยอะไรเข้า จึงเป็นการคุยกันเรื่องตำรวจ จึงได้ฟังเรื่องจากคนที่บอกว่าตนเอง “เกลียดตำรวจ” ผมบอกเขาว่า เมื่อ ๖๖ ปีที่แล้ว ตอนผมมาเรียนหนังสือที่กรุงเทพ พ่อผมสั่งว่า “มึงจะเรียนอะไรก็ได้ แต่อย่าเป็นตำรวจ” ที่ช่วยกระตุ้นให้ช่างพูดลงลึกมากขึ้น
โยงสู่ส่วยรถบรรทุก ทีมหลอกลวงออนไลน์ พฤติกรรมของนายตำรวจใหญ่มือปราบคนดัง และอื่นๆ ที่เปิดกระโหลกผมมาก เพราะผมไม่ได้ติดตามข่าวมากนัก
ก่อนจาก ช่างกล่าวว่า “คุณลุงคงจะไม่เดือดร้อน เพราะคุณลุงมีฐานะที่อยู่สบาย” ผมตอบว่า “ผมเดือดร้อน เพราะผมเป็นห่วงลูกหลาน อยากให้เขามีชีวิตที่ดี คนไทยรุ่นหลังเป็นลูกหลานผมทั้งสิ้น” ช่างยกมือไหว้ และตอบว่า “คุณลุงเป็นคนมีจิตสาธารณะ”
ผมใช้สองบริการจากช่างท่านนี้ คือตัดผม กับการวิพากษ์วิจารณ์ข่าวสารบ้านเมืองเชิงลึกให้ฟัง ที่เห็นได้ชัดว่าเขาค้นคว้ามาก มีข้อมูลมาก
โดยเข้าใจว่าช่างน่าจะพึงพอใจจากการได้ระบายความรู้และความคิดของตน ผมตอบแทนช่างด้วยคำที่บอกเป็นนัยว่า ข้อเรียนรู้และห่วงใยของเขา รวมทั้งการสนทนาแบบนี้ของเขาต่อลูกค้า มีคุณค่าต่อบ้านเมือง เพราะเกี่ยวข้องกับความเป็นอยู่ที่ดีของคนรุ่นหลัง
วิจารณ์ พานิช
๑๕ พ.ย. ๖๖
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น