๒๔๖. บุญชู....
บุญชู....
ผมอยู่ที่โคกหนองนาทุกวัน รดน้ำต้นไม้ใส่ปุ๋ย เดินเล่น ชมนกชมไม้ไปตามประสาผู้สูงวัย ที่เกษียณจากงานราชการมาแล้ว
รู้สึกตกใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ท่ามกลางความสงบเงียบในสวนป่าของผม นานๆจะได้พบปะพูดคุยกับผู้คน หลังจากปลีกวิเวกมาได้ ๒ สัปดาห์
“อาจารย์ชยันต์อยู่โรงเรียนหรือเปล่าครับ”
“ไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนครับ ตอนนี้เกษียณแล้ว ผมอยู่ที่โคกหนองนาครับ”
“อีก ๒ - ๓ ชั่วโมงผมจะเข้ามาหาอาจารย์ที่โรงเรียนครับ” “ครับ”
พอวางสายเสร็จเรียบร้อย จึงรู้ว่าเป็นเสียงของ..”คุณบุญชู ลิ่มอติบูลย์”
ผมไม่ได้บันทึกเบอร์โทรของคุณบุญชูเอาไว้ แต่ก็จำได้ดี แค่มีไลน์ก็พอแล้ว แต่ผมก็ไม่เคยโทรหา เพราะรู้ดีว่าคุณบุญชูมีธุรกิจเยอะแยะมากมาย เป็นเจ้าของโรงพิมพ์ที่ใหญ่ในระดับแถวหน้าของเมืองไทย ยังรู้สึกตะลึงพรึงเพริศ เมื่อครั้งที่พาครูและนักเรียนไปศึกษาดูงานที่บริษัทคุณบุญชู
ผมรีบขับรถเข้าโรงเรียน ขออนุญาตครูเวร เปิดห้องสมุดลิ่มอติบูลย์ ห้องธุรการ และห้องพักครู จากนั้นก็เก็บกวาดถนน ขัดห้องน้ำ เตรียมการต้อนรับคุณบุญชูที่จะเดินทางมาจากกรุงเทพฯ
เที่ยงตรง...คุณบุญชูกับลูกน้อง ลงจากรถเก๋งเล็คซัสสีขาวอย่างหรู ยกมือไหว้ผมอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน “อาจารย์สบายดีนะครับ ไม่เจอกันนานเลย ผมเพิ่งทราบว่าอาจารย์เกษียณแล้ว”
“ครับ” ผมไม่ได้บอกคุณบุญชูว่าสบายดี แต่ที่อยากบอกเหลือเกินก็คือ คุณบุญชูอยู่ในใจผมตลอด พบกันปีละครั้ง เป็นเวลา ๘ ปีแล้ว ล่าสุดผมทำหนังสือเชิญคุณบุญชูมาร่วมงานผ้าป่าโรงเรียนด้วย
แต่คุณบุญชูเงียบไป ส่วนผมก็ถือว่าเพียงพอแล้วกับการสนับสนุนช่วยเหลือที่คุณบุญชูมอบให้โรงเรียนปีละ ๑ - ๒ แสนบาททุกปี ยังไม่รวมการสร้างห้องสมุด ห้องน้ำ และการบริจาคคอมพิวเตอร์
“ผมต้องขอโทษอาจารย์ด้วย ที่มาร่วมงานผ้าป่าไม่ได้จริงๆ พอดีเป็นช่วงที่ผมต้องไปหาหอพักให้ลูกเรียนที่ประเทศอังกฤษครับ”
ผมจึงต้องเล่าบรรยากาศการจัดงานผ้าป่า”วันแม่”ที่ผ่านมาให้คุณบุญชูรับทราบ บอกวัตถุประสงค์และจำนวนเงินที่ได้รับบริจาค ตลอดจนบอกเล่าความรู้สึกที่ต้องการทำบุญให้โรงเรียน ที่ทำให้ผมอยู่เย็นเป็นสุขมาตลอด ๑๗ ปี ขอบคุณเจ้าที่เจ้าทาง และทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้แก่ผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว
“ผมต้องขอโทษคุณบุญชู ที่ต้องใช้ห้องสมุดของคุณบุญชู ทำเป็นศูนย์ดิจิตัลชุมชน เพื่อใช้ปฏิบัติการเรียนการเรียนคอมพิวเตอร์ให้แก่นักเรียนครับ”
“ไม่เป็นไรเลยครับอาจารย์ พาผมไปชมหน่อยสิครับ”
ภายในห้องสมุดหรือศูนย์ดิจิตัลชุมชน คุณบุญชูได้ถ่ายภาพเก็บไว้มากมาย และกล่าวแสดงความชื่นชมยินดีที่โรงเรียนได้รับโอกาสสูงสุดจากกระทรวงดิจิตัลฯ ทำให้เด็กๆ ได้เรียนรู้จากสื่อและนวัตกรรมที่ทันสมัย สามารถต่อยอดไปสู่การเรียนระดับมัธยมได้เป็นอย่างดี
“น่าเสียดายนะครับอาจารย์ที่โรงเรียนบ้านหนองผือจะไม่มีผู้บริหารอีกต่อไปแล้ว”
“เปิดเทอมจะมีผอ.จากโรงเรียนใหญ่ มาดูแลและรักษาการไปก่อนครับ จนกว่าเขตพื้นที่ฯจะหาแนวทางช่วยเหลือเพื่อคืนตำแหน่งผอ.รร.มาให้ครับ”
จากนั้น ผมได้พาคุณบุญชูไปทานมื้อกลางวันที่ร้านอาหาร”ครัวบ้านนา” ร้านที่อร่อยที่สุดของอำเภอเลาขวัญ ผมสั่งเมนูที่พิเศษสุดของร้านให้คุณบุญชู นั่นคือ..ลาบปลาตะเพียน..
คุณบุญชูบอกว่า อร่อยมาก..ไม่เคยทานลาบปลาที่อร่อยแบบนี้เลย
ก่อนเดินทางกลับ คุณบุญชูแวะชมบรรยากาศที่โคกหนองนา เมื่อ ๒ ปีก่อนก็เคยเข้ามาแล้วครั้งหนึ่ง คุณบุญชูแปลกใจที่เห็นการเปลี่ยนแปลง เนื่องจากมีบ้านสำเร็จรูปและต้นไม้ที่เติบโตขึ้นอย่างผิดหูผิดตา
คุณบุญชูสนใจเรื่องปุ๋ยหมักผักและผลไม้ จะให้ลูกน้องทำที่บริษัท ผมจึงมอบน้ำหมักชีวภาพให้ ๒ แกลลอน จะมอบแกลบและมูลวัวขึ้นรถเก๋งไปด้วย ก็จะกระไรอยู่..
คุณบุญชูขับรถออกจากโคกหนองนา ทิ้งข้อความในไลน์เอาไว้ให้ผมอ่าน เป็นภาพสลิ๊ปเงินบริจาคเข้าบัญชีเงินรายได้สถานศึกษา พร้อมข้อความที่จะอยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป
“ขอขอบพระคุณอาจารย์ชยันต์ที่ให้การต้อนรับพวกเราอย่างอบอุ่นครับ และเป็นไปตามที่คาดหวังที่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงพัฒนาในโรงเรียนบ้านหนองผือทุกครั้งที่ได้ไปพบอาจารย์ครับ ภูมิใจและดีใจกับผลงานการพัฒนาโรงเรียนของอาจารย์จริงๆครับ”
“ขอบคุณครับ” ความรู้สึกของผมตอนนี้ เหมือนผมได้อำลาบุคคลอันเป็นที่รัก..อย่างเป็นทางการ
ขยันต์ เพชรศรีจันทร์
๑๕ ตุลาคม ๒๕๖๖
ใน ด้วยรักและศรัทธา พัฒนางาน..ชีวิต เส้นทางผลสัมฤทธิ์ บันทึกไว้..ให้รื่นรมย์
ความเห็น (4)
คนใจบุญ หน้าตาดีด้วยนะคะ
คือผู้ใหญ่ใจดีนะครับ คุณความดียังอยู่ในใจเสมอนะครับ
ท่านผู้นี้มีบุญคุญกับโรงเรียนมากมายเลยครับคุณเพชร