ปอกทุเรียนพื้นเมืองเชื่อมใจ:แม่ T2

ปอกทุเรียนพื้นเมืองเชื่อมใจ แม่และน้า

 

แม่และน้าอายุห่างกันเพียง 2 ปั แม่ 83 ปี น้า 81 ปี เติบโตมาด้วยกันเหมือนฝาแฝด จนพวกเราลูกๆแม่ก็เรียกน้า ว่า แม่นุ้ย ซึ่งเปรียบเสมือนแม่อีกคนหนึ่งของเรา เราจึงเปรียบเสมือนครอบครัวเดียวกัน บ้านของเราอยู่ห่างจากบ้านน้า ประมาณ 1 กิโลเมตร อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน ตอนนี้แม่และน้ามีสถานภาพเดียวกัน คือ หม้าย จึงยื่งมีเวลาดูแลกันมากขึ้น

เมื่อไม่นานนี้นี้ น้ามีอาการลิ้นแข็ง และแขนขาชา จนต้องเข้ารับรักษาตัวในโรงพยาบาล แม่ไม่เคยแสดงท่าทีที่กังวลให้น้าเห็น แม่ยังคงให้กำลังใจพูดกับน้าเหมือนว่าไม่มีการเจ็บป่วย น้ารักษาตัวใน รพ 3 วัน ก็สามารถกลับบ้านได้ โดยมีอาการกลับคืนสู่สภาพปกติ เดินได้ รับประทานอาหารได้ตามปกติ ทุกเช้าแม่ปั่นจักรยานไปเยี่ยมให้กำลังใจ

วันนี้ฉันพาแม่ไปเก็บทุเรียนบ้านที่สวน เป็นทุเรียนพันธุ์พื้นเมือง(ทุเรียนบ้าน) ต้นทุเรียนสูงมาก ต้องรอจนผลุกจึงจะหล่นมาให้ชิม ซึ่งต้องผ่านการเซ็นเซอร์จากเจ้ากระรอกเสียก่อน ผลใหญ่เนื้อดีๆเป็นของกระรอกเจ้าถิ่น ส่วนเราเจ้าของสวนรอที่เหลือจึงมีผลเล็กๆหล่นลงมา ทุเรียนปีนี้ออกดอกเยอะ แต่แล้ง เจอฝนในช่วงที่ผ่านมาเลยหล่นเหลือติดต้นไม่มาก สวนธรรมชาติเราจึงเจอสิ่งแวดล้อมภายนอกจัดการทั้งฤดูกาลและสัตว์จัดการอย่างสมดุล

เมื่อสามวันที่แล้ว มีทุเรียนหล่นมา 2 ลูกตรงกับที่เราทำอาหารเวร(ชาวบ้านในหมู่บ้านรมกลุ่มกันประมาณ 15 กลุ่ม ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันทำอาหารไปถวายพระเป็นประเพณีที่สืบทอดมาช้านาน) แม่ก็นำไปถวายพระและอุทิศให้ตายาย(บรรพบุรุษ)

วันนี้มีทุรียนลูกจิ๋วหล่นมาอีก 2 ลูก แม่จึงแวะบ้านน้า และเกิดภาพพี่สาวปอกทุเรียนให้น้องสาวชิม ดังภาพ