ชีวิตที่พอเพียง 4472. ไปเดนมาร์ค 11. ประสบการณ์เจ็บป่วยในต่างแดน
วันแรกก็เกิดเรื่องคือวันอาทิตย์ที่ ๒๓ เมษายน ๒๕๖๖ ซึ่งเป็วันที่เราเดินทางไปถึงโคเปนเฮเกน ผมถ่ายปัสสาวะไม่ออกตั้งแต่ตอนเที่ยง ที่ไปกินอาหารที่ร้านอร่อย Huks Fluks ที่ท่านทูตอ้อมพาคณะเราไป รวมทั้งท่านด้วย ๘ คน อาหารอร่อยมาก และเราสั่งถูกคือสั่งอาหารจานผสมที่เขาแนะนำทุกคน อาหารอร่อย แต่ผมเทียวเข้าห้องน้ำสามรอบ ห้องน้ำอยู่ชั้นบน ต้องปีนบันไดขึ้นไป ฉี่ไม่ออก
กินอาหารเสร็จ ไปชมพิพิธภัณฑ์ในวัง เจอห้องน้ำทีไรผมเข้าไปเบ่ง(ฉี่) ทุกครั้ง ไม่สำเร็จ ตกเย็น กลับมาที่บ้านของท่านทูต ผมปวดฉี่เข้าห้องน้ำอาจจะถึง ๑๐ ครั้ง แต่ฉี่ไม่ออกแม้หยดเดียว ตอนกินอาหารเย็นก็ต้องเลิกกินกลางคัน ขอตัวไปกินยา Xatraal กับน้ำมันกัญชา คิดว่าเผื่อนอนหลับ และได้ฤทธิ์ยา Xatraal ช่วย อาจทำให้ฉี่ออกได้ ปรากฎว่านอนไม่หลับ และปวดท้องฉี่ถี่ขึ้นๆ จนปวดตลอดเวลา คลำที่ท้องน้อยพบว่ากระเพาะปัสสาวะเต็ม จึงต้องไปเรียนท่านทูตอ้อมว่าคงต้องรบกวนพาไปโรงพยาบาล ซึ่งนั่งรถไปเพียง ๑๐ นาที
ไปถึงโรงพยาบาล ที่ห้องฉุกเฉิน เจ้าหน้าที่ถามว่ารายงาน 1813 ไว้แล้วหรือยัง ในเดนมาร์คผู้ป่วยฉุกเฉินต้องโทรศัพท์รายงานก่อนไปโรงพยาบาล พวกเราไม่มีความรู้ข้อนี้ ก็บอกว่าเราเป็นนักท่องเที่ยวไม่รู้กฎนี้ และปวดท้องทรมานมาก เขาขอพาสปอร์ต แล้วบอกให้ไปนั่งรอที่ห้องนั่งรอ ที่มีเก้าอี้ราวๆ ๒๐ ตัว มีคนนั่งอยู่สามคน ผมนั่งไม่ติดต้องเดินเทียวไปเข้าห้องน้ำหลายเที่ยว เพราะมันปวดฉี่ตลอดเวลา สักสิบนาที ก็มีพยาบาลสูงอายุตัวโตมาถามอาการ ท่านทูตอ้อมรีบบอกว่าผมเป็นหมอ
เธอซักอาการแล้วบอกว่าต้องไปเอา ultrasound ที่ชั้นบนมาตรวจ หายไปราวๆ ๒๐ นาที ก็ลากเครื่อง ultrasound ตัวจิ๋ว มาพร้อมกับบอกว่าขอโทษ เพราะคนเอาเครื่อง ultrasound ไป ต้องไปขอยืมจาก ward อื่น ระหว่างรอนี้ ผมเหมือนตกนรก เธอทำความสะอาด ใส่ยาชา แล้วเตรียมใส่ Foley catheter เบอร์ ๑๔ มี ๒ ขา บอกว่าคนต่อมลูกหมากโตช่องจะแคบใส่ยากหน่อย เธอจะบอกให้ผมไอ จะได้ใส่ง่ายขึ้น ผมเตรียมพร้อมไอเต็มที่ แต่เธอสอดสายสวนสักครู่ก็บอกว่า เสร็จแล้ว โดยผมไม่ต้องไอ เธอบอกว่าตอนจะเข้าผ่านต่อมลูกหมากก็ฝืดนิดหน่อย
ผมชมเธอว่าฝีมือเยี่ยม คงจากประสบการณ์สูงมาก มีคนมาใช้บริการแบบนี้บ่อยไหม เธอตอบว่าบ่อย เพราะที่นี่เป็นสังคมสูงวัย และถามว่าผมอายุเท่าไร พอตอบว่า ๘๑ เธอตกใจ ว่าไม่คิดว่าผมจะอายุมากขนาดนั้น ปัสสาวะออกสีแดง ผมถามว่ามีเลือดไหม เธอตอบว่าปัสสาวะข้นมากกว่า เพราะอั้นมาตั้งแต่เที่ยง เธอบอกว่าจะต้องส่งปัสสาวะไปตรวจ แต่จะส่งได้ผมต้องไปลงทะเบียนก่อน
เมื่อปัสสาวะออก ผมรู้สึกโปร่งโล่งเบาสบาย เธอถามผมว่าเคยทำไหม ผมบอกว่าเคยทำให้ผู้ป่วย เมื่อกว่า ๕๐ ปีมาแล้ว
เจ้าหน้าที่ตรงจุดรายงานตัวให้กระดาษประวัติให้เอามากรอก ๑ แผ่น ๒ หน้า ตาผมไม่ดี คุณเปามาช่วย ทำให้กรอกง่ายขึ้น เมื่อเอาใบลงทะเบียนให้ เขาก็คืนพาสปอร์ตและบอกว่าเสร็จแล้ว กลับได้ รวมเวลาที่อยู้ในโรงพยาบาลราวๆ ๑ ชั่วโมง ๕ นาที
กลับมาที่ห้องพัก เมื่อถ่ายปัสสาวะ (ทางท่อของสายสวน) เห็นมีเลือดปน รุ่งขึ้นเช้า ก็สังเกตว่ามีเลือดปน ไปดูงานตอนเช้า แล้วกลับมากินอาหารเที่ยงที่บ้านท่านทูต เข้าห้องน้ำพบว่าปัสสาวะมีเลือดมากขึ้น จึงเรียนกับท่านทูตอ้อมว่า คงต้องขอกลับไปรักษาที่เมืองไทย โดยเดินทางกลับวันที่ ๒๕ ถึงกรุงเทพเช้าวันที่ ๒๖ ท่านให้คนจัดการเลื่อนการเดินทาง และขอให้เจ้าหน้าที่ของสถานทูตช่วยขับรถไปส่งผมที่สนามบิน
ผมส่ง อีเมล์ ถึง ท่านคณบดีศิริราช ศ. นพ. อภิชาติ อัศวมงคลกุล และ อ. นพ. อัครินทร์ นิมมานนิตย์ รองคณบดีฝ่ายพัฒนาคุณภาพ ขอความช่วยเหลือตรวจหรือรับเข้าโรงพยาบาล ก็ได้รับตอบให้ไปลงทะเบียนเข้าเป็นผู้ป่วยในที่ตึกเฉลิมพระเกียรติ ชั้น ๑๖ ในเช้าวันที่ ๒๖ โดยเป็นคนไข้ของ นพ. สิทธิพร ศรีนวลนัด หน่วยศัลยศาสตร์ทางเดินปัสสาวะ
เช้ามืดวันที่ ๒๕ ผมถ่ายปัสสาวะไม่ออกทางสายยาง แต่ออกมาจากท่อปัสสาวะของผมโดยตรงด้านข้างๆ ของสายยาง ใจหายวูบ ว่าคงจะมีก้อนเลือดไปอุดสายยาง อาจต้องไปโรงพยาบาลเพื่อล้างท่อยางให้ปัสสาวะออกได้ โชคดีที่เมื่อไปถ่ายปัสสาวะอีกครั้ง ก็ออกมาทางสายยาง รอดตัวไม่ต้องไปโรงพยาบาลครั้งที่ ๒ อย่างไรก็ตาม การถ่ายปัสสาวะออกทั้งทางสายสวน และออกที่ปลายอวัยวะเพศตามปกติเกิดในวันที่ ๒๕ อีกหลายครั้ง
คนอื่นๆ เขาไปดูงานตามกำหนด ผมอยู่ในห้องพัก เขียนบันทึกนี้บ้าง อ่านหนังสือใน ไอแพ็ดบ้าง และเข้าๆ ออกๆ ห้องน้ำบ่อย พออีก ๕ นาทีจะถึงเวลานัด เจ้าหน้าที่ผู้ดูแลบ้าน ก็มาเคาะประตูเรียก และช่วยยกกระเป๋าใบโต (หนัก ๑๕ กก.) ลงบันได ไปพบเจ้าหน้าที่ของสถานทูตที่จะทำหน้าที่ขับรถไปส่งผมที่สนามบิน ทั้งสองท่านดูแลผมแบบผู้ป่วย ถามว่าเดินไหวไหม เพราะรถมาจอดตรงบันไดบ้านไม่ได้ มีการซ่อมถนนหน้าบ้าน จึงต้องเลี่ยงไปจอดไกลออกไป ผมบอกว่าเดินได้สบายมาก ฝนตกพรำๆ ก็ไม่ต้องกางร่ม เพราะผมชินมาแต่เด็ก
ระหว่างทางที่ท่านขับโดยใช้ จีพีเอส นำทาง เราคุยกันสารพัดเรื่อง คนเป็นทูตเขามีวิธีตามวิชาชึพ คือค้นประวัติของผม และนำมาคุย ท่านบอกว่าคุณแม่เป็นนักปฏิบัติธรรมและเผยแพร่ธรรมะแนวท่านปัญญานันทะและท่านพุทธทาส ท่านจึงได้เรื่องนี้ติดตัวมาบ้าง ผมมาสะท้อนคิดทีหลังว่า สภาพของผมตอนนั้น ไม่เต็มร้อย ผมน่าจะได้ถามว่าคุณแม่ของท่านชื่ออะไร นามสกุลอะไร รวมทั้งขอชื่อนามสกุลของท่านด้วย
เมื่อจอดรถ (ตรงที่พิเศษสำหรับรถสถานทูต) เราเดินเข้าไปในอาคาร ผมปวดฉี่กระทันหัน ขอให้ท่านช่วยหาห้องน้ำ ระหว่างที่ท่านไปถาม ผมก็ฉี่ราดกางเกง ไปถึงห้องน้ำฉี่ก็ออกเกือบหมดแล้ว โดยไม่ได้ออกทางสายสวน แต่ออกทางชองปัสสาวะของผมเอง
ท่านถามเรื่องขอรถเข็น ผมบอกว่าผมเดินได้ ไม่จำเป็นต้องใช้รถเข็น เช็คอินเสร็จ ท่านพาไปส่งตรงช่องผู้โดยสารขาออก ร่ำลาและขอบคุณโดยผมเสียมรรยาท ไม่ได้ทำความรู้จักท่าน มาทราบภายหลังว่าท่านเป็นเบอร์สองของสถานทูต ชื่อ ภูวิศ วิสารทสกุล ขอแสดงความขอบพระคุณท่านมา ณ ที่นี้ด้วย
เดินเข้าไป ผ่านการตรวจความปลอดภัย เข้าไปในบริเวณร้านขายของ และป้ายบอกทาง ไปถามหา SAS Lounge จาก Information Centre ไปนั่งกินอาหาร ดีใจมากที่เขามีสลัดอย่างดีให้กิน เพราะกระเพาะอาหารของผมต้องการผัก ลำไส้ต้องการกากอาหาร เพื่อแก้อาการท้องผูก ได้ดื่มเบียร์ (Carlsberg ไม่มีให้เลือก) จากที่รินใส่แก้วเสีย ๒ แก้ว เพื่อขับปัสสาวะ ไม่ให้เลือดมันจับตัวเป็นก้อนอุดท่อ
ที่สำคัญ ได้เข้าห้องน้ำจัดการเปลี่ยนกางเกงในที่เปียกปัสสาวะโชก ดีที่ผมเตรียมมาเปลี่ยน และรวมทั้งหมดเข้าห้องน้ำเสีย ๓ ครั้ง ครั้งที่ ๓ ช่วยให้ชีวิตบนเครื่องบินของผมดีขึ้นมาก คือจัดการแปะปลาสเตอร์ให้สายสวนติดอยู่กับต้นขาของผมอย่างพอเหมาะต่อการปลดกางเกงและขยับขากางเกงในและเปิดท่อของสายสวนปัสสาวะให้ฉี่ลงไปในส้วม
ตอนที่พยาบาลใส่และคาสายสวนให้ผม เธอบอกว่าต้องใช้ปลาสเตอร์แปะสายสวนส่วนที่โผล่ออกมากับต้นขา เธอแปะให้และมอบปลาสเตอร์มาม้วนเล็กๆ คืนนั้นผมแกะปลาสเตอร์เพื่อถ่ายปัสสาวะแล้วแปะปลาสเตอร์ใหม่หลายครั้ง เช้าวันที่ ๒๔ ก็หลายครั้ง ตอนไปดูงานก็หลายครั้ง รวมทั้งตอนเช้าวันที่ ๒๕ ก่อนออกเดินทางไปสนามบินก็หลายครั้งมาก ประสบการณ์ช่วยให้เกิดความชำนาญในการแปะปลาสเตอร์ ในห้องน้ำของ SAS Lounge ที่เข้าครั้งหลังสุด ผมพบวิธีจัดท่าปลายท่อสายสวน และแปะปลาสเตอร์ให้ไม่ต้องแกะปลาสเตอร์ออกเวลาเปิดท่อปล่อยฉี่ ช่วยให้บนเครื่องบินแม้ผมเข้าห้องน้ำห้าหกครั้ง ก็ฉี่สะดวก รวมทั้งสะดวกตอนอึด้วย
ใกล้เวลาขึ้นเครื่อง ออกไปเดินหาประตู C29 เดินไปตามป้าย ไปผ่าน immigration check แล้วจึงไปที่ประตู C29 ที่เราต้องเอาพาสปอร์ตและบัตรขึ้นเครื่องให้เจ้าหน้าที่ตรวจ แล้วให้ผู้โดยสารชั้นธุรกิจเดินไปนั่งแยก เวลาเรียกคนก็ไม่วุ่นวายแบบที่สนามบินสุวรรณภูมิ เพราะผู้โดยสารชั้นธุรกิจนั่งใกล้ทางออกอยู่แล้ว
ผมได้ที่นั่ง 14B บนเครื่องบินผมนอนได้มากกว่าขามา และทรมานน้อยกว่าที่คาดไว้ แม้ว่าจะถ่ายปัสสาวะเป็นเลือดอยู่ตลอด และรู้สึกว่าเลือดออกมากขึ้น ผมตัดสินใจตรงจากสนามบินไปโรงพยาบาลเลย
วิจารณ์ พานิช
๒๖ เม.ย. ๖๖
บนเครื่องบิน TG 951 จากโคเปนเฮเกน กลับกรุงเทพเพื่อเข้าโรงพยาบาล
ความเห็น (5)
ขอให้พระคุ้มครองให้อาจารย์หายป่วยโดยไวค่ะ
วันนี้อาจารย์คงได้รับการรักษาที่ รพ อย่างดีนะคะ ขอให้หายเป็นปกติไว ๆค่ะ
ขอให้อาจารย์หายเป็นปกติไว ๆ ค่ะ
ขอให้อาจารย์หายไวไวนะคะ พระคุ้มครองค่ะ
แข็งแรง และหายไวไว นะคะอาจารย์