ภูกระดึง พื้นที่ปลอดภัย พื้นที่แห่งความทรงจำ

ต้นเดือนธันวาคม 2565 เดินทางขึ้นภูกระดึงกับสมาชิก เพื่อไปพักผ่อนตามวิถีของนักปีนป่าย.... สุดท้ายแล้วก็มีเหตุให้การเดินทางท่องป่าภูกระดึงไม่เป้นที่ประทับใจ กลับต้องโทษตัวเองและขอโทษเพื่อนร่วมทาง เพราะหวังว่ามันจะดี แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่เป็นไปอย่างนั้น จะคาดคั้นให้คนอื่นชอบแบบที่เราชอบไม่ได้

หลังปีใหม่ เพื่อนอีกแก๊งก็ชวนไปขึ้นภูกระดึงในต้นเดือนกุมภาพันธ์ 2566 จึงตกปากรับคำไป อ้าวเฮ้ย!!!! ห่างกัน 2 เดือนนี่นะ บ้าไปแล้ว ..... เอ้อ รับปากรับคำไปแล้ว ก็ต้องทำให้ได้สิวะ ไปก็ไป

การเดินทางครั้งนี้ ก็สนุกสนานเฉกเช่นหกเจ็ดครั้งที่ผ่านมา สมาชิกส่วนหนึ่งยังไม่เคยมาพิชิตภูกระดึง จึงตื่นเต้นไปกับทุกภารกิจการเดินป่าหน้าแล้ง แต่อากาศโดยรวมก็ยังเย็นสบายในเช้าและกลางคืน และคืนวันที่ 2 ของเราก็มีสายฝนโปรยปรายให้เราหญิงชายได้ตื่นเต้น แต่ฝนก็เพียงชโลมอากาศให้เย็นลงอีก .... เช้าวันรุ่งขึ้น หมอกหนาจัด สวยงามท่ามกลางลานกว้างของศูนย์บริการนักท่องเที่ยววังกวาง .... พวกเราเตรียมตัว เก็บสัมภาระ เตรียมตัวออกเดินทางเพื่อลงภู นำสัมภาระไปส่งลุกหาบและอุทยานเรียบร้อย เหลือเพียงมื้อเช้าที่ต้องเติมพลังกายกันก่อนเดินทางลง ฝนห่าใหญ่ก็พัดกระหน่ำรุนแรงยาวนานนับชั่วโมง เราจึงตกลงกันว่า เราจะฝ่าฝนเดินทางลงไปด้วยกัน สวมเสื้อกันฝนลงไป ไม่งั้นคงค่ำ .... แล้วเราก็เดินลงภูอย่างสนุกสนานผสานความทุลักทุเล ยังความประทับใจแก่สมาชิกอย่างหาที่สุดมิได้

น้องเก่ง 1 ในสมาชิกก็มักจะถามตลอดว่า “เรามาภูกระดึงทำไม และหลายคนมาอีกหลายครั้งทำไม ในเมื่อมาแล้วเจอความยากลำบาก” .... เราก็ถกกันพอสมควร แต่สุดท้ายน้องเก่งผู้ตั้งคำถาม ก็สรุปจบเองว่า “เพราะภูกระดึงเป็นพื้นที่แห่งความทรงจำ” ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม

ส่วนผมเองก็เติมคำว่า “พื้นที่ปลอดภัย” ไปเพิ่มตื่มด้วย ที่ต้องบอกว่าพื้นที่ปลอดภัยนั้น คงไม่ใช่ปลอดภัยจากธรรมชาติ สิงสาราสัตว์ และการกินอยู่หลับนอน แต่เป็นพื้นที่ปลอดภัยของจิตใจ เพราะภูกระดึงเป็นพื้นที่เยียวยาจิตใจที่ดีงามสำหรับผม และผมก็ยังหวังว่าจะมีแรง มีพลังขึ้นไปเดินเล่นบนภูกระดึงอีกหลาย ๆ ครั้ง เพื่อให้สมกับการที่ ภูกระดึงเป็นพื้นที่ปลอดภัย และพื้นที่แห่งความทรงจำ

2-4 กุมภาพันธ์ 2566