๒๑๐. เส้นทาง...ครุฑทองคำ

ด้วยเป็นงานการศึกษาที่มากด้วยปัญหาและอุปสรรค จึงมิเคยได้เอ่ยอ้างคำว่าประสบความสำเร็จในการบริหารจัดการ แต่ยืนยันว่าได้พัฒนามาอย่างไม่หยุดยั้งจริงๆ

กว่าจะเดินทางมาถึงวันนี้ วันที่ไม่เคยคาดฝันกับรางวัล ”ข้าราชการพลเรือนดีเด่น ระดับประเทศ” แล้ววันนี้ก็ได้รับมอบ “ครุฑทองคำ” อันล้ำค่า มาประดับกายและใจเป็นที่เรียบร้อย

ก่อนเกษียณ ๖ เดือน..ก็ถือว่ามาไกลพอสมควรกับ ๓๗ ปีที่รับราชการ งานในหน้าที่ครู ที่ไม่เคยโรยด้วยกลีบกุหลาบเลย ทุกรสชาติที่ท้าทาย ช่วยฝึกใจให้อดทนและมุ่งมั่น เพื่อมิให้ล้มระหว่างทาง

การตัดสินใจเลือกโรงเรียนขนาดเล็ก ก็เพราะเชื่อมั่นในศักยภาพของตนเอง กว่าจะตระหนักในสภาพแห่งความเป็นจริง ว่ายากเย็นแสนเข็ญ ก็ก้าวมาไกลเกินกว่าที่จะหันหลังกลับ และนี่คือบทพิสูจน์หัวใจที่แข็งแกร่ง ของการพัฒนาตนและพัฒนางาน

ในท่ามกลางเด็กที่อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้มากมายและสาหัส บัดนี้ลดจำนวนลงแล้ว กลับกลายเป็นอ่านคล่องเขียนคล่องเข้ามาแทนที่ นี่คือจุดเน้นของงานที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

ความอิ่มเอมและแช่มชื่น เมื่อมีโอกาสได้สัมผัสข้อมูลแนวโน้มของนักเรียนที่เพิ่มขึ้นและจำนวนครูที่ครบชั้น จากวันนั้นจนถึงวันนี้ มันช่างต่างกันโดยสิ้นเชิง

การบูรณาการงานทั้งมวล โดยใช้บริบทของโรงเรียนเป็นฐาน สร้างงานที่เป็นแหล่งเรียนรู้และสิ่งแวดล้อม เพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน โดยการ “ทำให้ง่าย” ไม่ต้องรอนโยบายและการสั่งการ ความสะอาด ร่มรื่นและสวยงาม คือหัวใจสำคัญของโรงเรียน จึงมีให้เห็นตลอดมา

การพัฒนาอย่างมีรากฐาน..จากหลักการของ “ศาสตร์พระราชา” ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง” ช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจให้มีพลังก้าวเดิน เพื่อสร้างบ้านเล็กในป่าใหญ่ให้ชุมชนยอมรับ ด้วยใจที่นำพาและศรัทธานำทาง จึงทำให้ทุกสิ่งทุกอย่าง ก้าวข้ามผ่านปัญหาและอุปสรรคไปได้

ไม่เคยเสียเวลาแม้แต่น้อย ที่จะคิดครองคน เพราะงานล้นมือ แต่ถึงอย่างไร..ตัวอย่างที่สร้างไว้จึงต้องใช้เวลาและต้องปล่อยวาง การครองงานให้ได้ต่างหาก ที่จะช่วยให้ทุกฝ่ายไม่เดือดร้อน และพร้อมที่จะไปยืนอยู่แถวหน้าอย่างสง่างาม โดยที่ไม่ต้องเป็นภาระของใคร

ส่วนการครองตน..ในแบบคนที่ต้นทุนต่ำ “ความพอเพียง” ทั้งวิธีคิดและวิธีทำอย่างมีแบบแผนเท่านั้น ที่ทำให้รอดมาได้อย่างทะนงองอาจ ไม่เคยแสดงตัวว่า “เก่งหรือเด่นดัง” แต่พร้อมที่จะทำหน้าที่อย่างหลากหลายในโรงเรียนหลังเล็ก..ที่ตนเลือกแล้วและพร้อมที่จะเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา

ในท้ายที่สุด ที่จะลืมไม่ได้เลย คือกรรมการสถานศึกษา ผู้นำชุมชนท้องถิ่น ที่เป็นกำลังสำคัญ สนับสนุนและส่งเสริมมาโดยตลอด ขอบคุณภาคเอกชนที่มากล้นด้วยน้ำใจ คอยเสริมแรงและให้กำลังใจอย่างสม่ำเสมอ

สุดท้ายนี้ ขอบคุณตัวเองที่มีสติ ตั้งแต่ปฐมบท จนจะจบในโค้งสุดท้ายของชีวิตราชการ ที่หมั่นเตือนตนเอาไว้...ไม่ต้องทำตัวให้ใครชมว่าดี แค่รู้ว่า”จิตสำนึก”ที่เรามี มันดีก็พอแล้ว....

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๓๐ มีนาคม ๒๕๖๖