๑,๓๕๐ อาหารใจ..

บางทีก็คิดเหมือนกันนะ บุคลากรทางการศึกษาเขตไหน จะโชคดีเท่ากับผู้บริหารและครูกาญจนบุรี เขต ๔ พูดแบบนี้อาจฟังดูไม่ชัดเจน วันนี้ผมมีภาพและคำตอบ ที่ช่วยอธิบายได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

เรื่องมีอยู่ว่า..ทุกๆวัน ในไลน์กลุ่มใหญ่สำหรับแจ้งข้อราชการของเขตฯ จะมีบทความสั้นๆที่เกี่ยวกับ พระธรรมคำสอนจากพระนักเขียน ผมติดตามอ่านมานานแล้ว อ่านครั้งใดก็ให้คิดว่า มีพระมาโปรดทุกเช้าเลย พระคุณเจ้าท่านใจดีเหลือเกิน

บทความของท่านไม่ยาวมาก ใช้ภาษาเรียบง่าย เข้าถึงได้ทุกเพศทุกวัย สอดแทรกคุณธรรม ปรัชญา พุทธศาสนสุภาษิต และคำคม พออ่านจบในแต่ละเรื่องแต่ละวัน ผมจะรู้สึกอิ่มเอมทุกครั้ง

อิ่มที่ได้อ่านบทความดีๆ ที่ให้แนวคิดในการปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ โดยที่ไม่ต้องเข้าวัด อยู่ที่โรงเรียนก็ทำดีได้ จากการศึกษาพระธรรมจากบทความของพระคุณเจ้า...จนอยากเห็นตัวจริงของท่าน

วันนี้..ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอ พระนักเขียนของผม มาปรากฎตัวในห้องประชุมผู้บริหาร ท่านมาพูดเรื่องโรงเรียนกับศีล ๕ ใบหน้าของท่านยังหนุ่ม ดูสดใส เสียงไพเราะ กังวานน่าฟังมาก

ท่านมอบหนังสืออาหารใจยามเช้า “บทเรียนชีวิต”ให้ผู้บริหารคนละ ๑ เล่ม ทำให้ผมรู้จักชื่อเต็มของท่าน พระวิสุทธิพงษ์เมธี,ดร.(มหาวีโร ภิกขุกาญจน์) เจ้าคณะอำเภอศรีสวัสดิ์ ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดไชยชุมพลชนะสงคราม พระอารามหลวง...มิน่าเล่าท่านถึงได้เขียนหนังสือเผยแผ่ธรรมได้เป็นอย่างดี ผลงานของท่านได้รับการตีพิมฑ์ ๑๖ เล่มแล้ว เรื่องในแต่ละเล่มจะไม่มีซ้ำกันเลย มีความทันสมัยทันเหตุการณ์ ให้แง่คิดทั้งทางโลกและทางธรรม

ผมอ่านไปด้วยประชุมไปด้วย ถึงหน้า ๔๐ ว่าด้วยเรื่อง “ชีวิตต้องสู้” ความตอนหนึ่งมีอยู่ว่า..."ปัญหา อุปสรรค หรือความทุกข์ สามารถแก้ได้ ผ่านพ้นได้ ขอใจสู้ อดทน อย่าท้อแท้และท้อถอย”

“ปัญหา มีไว้แก้ ไม่ใช่มีไว้กลุ้ม..อุปสรรคมีไว้พุ่งชน ไม่ใช่ชนแล้วหยุด..ความทุกข์มีไว้ทำใจ ไม่ใช่มีไว้เสียใจ...”

“สิ่งเหล่านี้คือ..วิกฤต..พยายามเอามาเป็นโอกาส หรือเป็น..บทเรียน..เอามาสอนใจให้จำ เอามาฝึกใจให้เข้มแข็ง สิ่งใดเกิดเพราะความผิดพลาด ก็อย่าให้พลาดอีก เกิดเพราะความประมาท ต่อไปก็อย่าประมาทอีก”

“วันนี้พระอาทิตย์ตกดินทำให้มืด พรุ่งนี้พระอาทิตย์ก็โผล่จากดินทำให้สว่างได้อีก วันนี้อาจเดินโซเซและล้ม หากลุกขึ้น อาจเดินได้ดีกว่าเก่าก็ได้..ขอเพียง สู้ อย่าท้อเด็ดขาด...”

ท่านให้บทเรียนชีวิตและเติมเต็มความคิดแก่ญาติโยม มาอย่างยาวนานและต่อเนื่อง ท่านบอกว่า...นี่คือ อาหารใจยามเช้า..แต่ผมคิดว่า..นี่คืออาหารใจในทุกยาม...โดยเฉพาะยามค่ำคืนแบบนี้..

ที่ผมหลับตา พยายามจะวาดฝันให้เห็นงานเขียนของผมบ้าง ที่เป็นรูปเล่มประมาณนี้...คงต้องไปกราบนมัสการ ขอฝากตัวเองเป็นลูกศิษย์ของท่าน เพื่อการเรียนรู้วรรณกรรม 

แต่ก่อนจะเป็นนักเขียนก็ต้องอ่านเสียก่อน..อ่านบทเรียนชีวิตนี่แหละ คือแรงบันดาลใจที่งดงาม

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๓  มีนาคม  ๒๕๖๖