๑,๓๔๔ โรงเรียนสวยด้วยมือเรา...

          เวลาที่ทำงาน แล้วมันยังไปไม่ถึงอย่างที่ตั้งใจ ยังไปไม่ถึงสุดทางอย่างที่เคยหวัง รู้สึกค้างคาใจ อากาศจะร้อนยังไง ก็ต้องลงมือทำในทันทีโดยไม่มีเงื่อนไขใดๆทั้งสิ้น

          บางคนบอกว่า จงใช้ชีวิตให้เหมือนกับเป็นวันสุดท้ายทึ่เหลืออยู่..ผมไม่เคยคิดถึงขนาดนั้น แต่ก็ไม่เคยอยู่ว่าง ต้องเหนื่อยทุกวัน ทำงานหนักบ้างเบาบ้าง ก็ยังรู้สึกว่า...ชีวิตนี้ใช้คุ้มอยู่นะ

          ความสุขอยู่ที่โรงเรียน..ไม่มีคำว่าเสาร์อาทิตย์..เป็นชีวิตที่มีค่าและมีความหมายมากพอแล้ว

          ในช่วงเวลา..ที่ต้องรอคณะกรรมการฯจากเขตพื้นที่ มาตรวจงานการปรับปรุงและซ่อมแซมอาคารเรียนหลังเก่า ที่ช่างทาสีได้ดำเนินการเสร็จเรียบร้อยเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา

          ความคิดแต่เดิม จะเริ่มพัฒนาโรงเรียนให้เป็นระเบียบเรียบร้อยอีกสักครั้ง หลังจากกรรมการได้ตรวจงานแล้ว แต่เปลี่ยนใจ..ถามตัวเองว่า..ทำไม?ต้องรอให้เสียเวลา

          ในเมื่ออุปกรณ์ก็มีพร้อม และวันเวลาที่เหลือให้ทำงาน ก็เหลือน้อยลงทุกที

          เพราะความคิดใหม่ๆเกิดขึ้น ในท่ามกลางอาคารเรียนหลังเก่าที่เหมือนได้สร้างใหม่ ด้วยสีสันอันสดใสสะดุดตา พาให้หัวใจหวั่นไหว อยากไปต่ออีกสักก้าวสองก้าว

        ถึงแม้ว่า...โรงเรียน..จะได้ปฏิบัติตามนโยบายหลักของเขตฯไปแล้วในด้านสิ่งแวดล้อม โดยมีรางวัลชนะเลิศเหรียญทองเป็นเครื่องยืนยันความสำเร็จ  

          แต่นั่นไม่ใช่เหตุผล ให้หยุดสร้างสรรค์งานที่เกิดจากแรงบันดาลใจ...ในช่วงปลายปีการศึกษา ก่อนปิดภาคเรียน”เมษายน”๒๕๖๖

          วันนี้ มองไปรอบๆ พบว่า..โรงเรียนยังสวยงามได้อีก ประสบการณ์ที่เคยพานพบมา รู้ว่าโรงเรียนที่สวยสดงดงามนั้น เขาทำกันอย่างไร? และทำแค่ไหนจึงจะเรียกว่า..สวย...

          ในแต่ละมุมมองของ “ผู้นำ” ความสวยความงามย่อมไม่เท่ากัน มันเป็นความรู้สึกแห่งความสุขและความพอใจ เป็นมิติที่นักการศึกษาและภาคประชาชนสัมผัสได้จริงๆ

          สิ่งที่สำคัญก็คือ เราได้ใช้โอกาส...ลงมือทำ..ให้ความสวยงามครอบคลุมทั่วบริเวณโรงเรียนแล้วหรือยัง?...มีช่องว่างตรงไหนที่ยังไม่ได้เติมเต็ม มีแหล่งเรียนรู้ตรงไหนบ้างที่ยังไม่ได้ซ่อมแซม

          อย่ารอ...ให้ต้นสังกัดสั่งการ..มอบนโยบาย...อย่ารอให้ใครมานิเทศกำกับติดตามจึงค่อยลงมือ และอย่ารอ..ให้ต้องมีการประกวดประชันขันแข่งเท่านั้น จึงจะสร้างสรรค์งานให้ดีขึ้น

          การทำงานในช่วงโค้งสุดท้าย ก็ต้องจำกัดขอบเขตด้วยเหมือนกัน แม้งานจะรออยู่ตรงหน้า แต่ก็ต้องใช้เวลาให้อยู่ในจุดที่พอดี ภายในกุมภาพันธ์- มีนาคม  ทุกอย่างก็น่าจะสวยงามลงตัว

          จากนั้น..ก็เหลือเวลาอีก ๖ เดือนเท่านั้น เพื่อการนับถอยหลัง ในระหว่างทางก่อนที่จะถึงเส้นชัย ขอใช้เวลาพักผ่อน อ่านและเขียนหนังสือ และลงมือ”ซ้อมเกษียณ”อย่างที่ตั้งใจไว้ 

          บทสรุป ตั้งแต่ต้นจนจบ โรงเรียนสวยด้วยมือเรามาโดยตลอด จึงไม่จำเป็นต้องหยุดรออะไรหรือรอใคร..? โดยเฉพาะอย่างยิ่ง วันเวลาเปลี่ยนใจคนก็เปลี่ยน ทำให้นโยบายการศึกษาต้องเปลี่ยนไปด้วยเช่นเดียวกัน...

          อย่างเช่นที่ผ่านมา บางคนมองไม่เห็นบทบาท ไม่เคยคิดถึงคุณค่า “โรงเรียนขนาดเล็ก” แต่พอ”โรงเรียนคุณภาพของชุมชน”ทำท่าจะไปไม่รอด เพราะระบบบริหารฯและเงินงบประมาณ ตอนนี้...สพฐ.เริ่มจะหันมาทบทวน

          โรงเรียนเล็กๆจึงต้องคิดและก้าวให้ทันการเปลี่ยนแปลง ให้สมกับที่เขาคืนอัตราครูและผู้บริหารที่เกษียณ กลับคืนมาให้โรงเรียน ดังนั้น..โรงเรียนขนาดเล็กจงอย่าหยุดสวย และอย่าด้อยค่าตัวเองอย่างเด็ดขาด

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑๑  กุมภาพันธ์  ๒๕๖๖