คุณโจ้เป็นลูกศิษย์ระดับปริญญาที่มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมาที่มารับผมมาขึ้นรถไฟเมื่อเช้านี้ ถามผมว่าทำอย่างไรเขาจะเข้าใจและอธิบายสิ่งต่างได้เหมือนผม ผมจึงดึงแขนเขาเดินไปที่ต้นไม้หน้าโรงแรมและขณะที่ยืนอยู่ไต้ต้นไม้ก็ถามเขาว่า
ตอนที่เรายืนอยู่โคนต้นไม้นี้คุณมองเห็นอะไรบ้าง และมองได้ไกลแค่ไหน
เขาก็ตอบว่า เห็นไม่ไกลครับ
แล้วผมก็ถามเขาต่อว่า แล้วถ้าคุณปินไปยืนอยู่บนยอดไม้คุณจะมองเห็นได้ไกลมากขึ้นไหม
เขาตอบ มองได้ไกลขึ้น เห็นอะไรได้มากขึ้นครับ
ผมก็เลยพูดต่อไปว่า ‘ทุกอย่างก็เป็นนี้แหละ อยู่ที่ว่าคุณอยู่ที่โคนต้น หรืออยู่ตรงไหนของต้นไม้ และคุณจะปินต่อหรือหยุด และคุณเรียนรู้จากประการณ์ระหว่างการปินมากน้อยเพียงใดครับ’
ก็เท่านี้เองครับ
จึงอนุญาตแชร์เรื่องนี้กับผู้สนใจครับ และขอขอบคุณโจ้ที่ถาม
สมาน อัศวภูมิ
6 ตุลาคม 2565
บันทึกขณะนั่งรถไฟกลับอุบลครับ
ไม่มีความเห็น