50 ปี บ้านที่ชื่อคณะแพทย์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น
ข้าพเจ้าเป็นคนสกลนครโดยกำเนิดเกิดที่โรงพยาบาลสกลนคร ย้อนไปเมื่อ 30ปีที่แล้ว ในปี 2534 ข้าพเจ้าสอบเอนทรานซ์ในระบบโควตาติดที่คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น และนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดที่จะเล่าต่อจากนี้ไปการมาอยู่ต่างถิ่น แดนไกลข้ามเทือกเขาภูพานมาเป็นชาวเมืองแก่นขอน เป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าเลือกเอง แม้จะสอบติดในสถาบันอื่นในห้วงเวลานั้นแต่ข้าพเจ้าตั้งมั่นและบอกกับคุณพ่อคุณแม่ว่าจะขอเรียนที่คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ข้าพเจ้าขอเดินตามฝันกับวิชาชีพของ “ผู้หญิงสีขาว” เมื่อครั้งยังเป็นนักเรียนมัธยมข้าพเจ้าได้รับฟังบทเพลงแห่งแรงบันดาลใจที่นำพาให้ข้าพเจ้าอยากสวมชุดขาวหมวกขาว “ด้วยใจที่หมายมั่น บากบั่นไม่เคยย่อท้อ เจ็บไข้ไม่รั้งรอ ขอเพียงได้ช่วยเหลือเกื้อกูล ชุดขาวสกาวสดใส ดั่งใจเมตตาการุณย์ น้ำใจเราไม่สิ้นสูญ ให้ความอบอุ่นและกำลังใจ อุปสรรคมากมายแค่ไหน เหนื่อยกายใจยังเริงร่า ตั้งมั่นอยู่ด้วยความศรัทธา เมตตากรุณาปราณี ด้วยใจใสบริสุทธิ์ ดุจดั่งเช่นชุดสีขาว ไม่คิดว่าเป็นเดือนเป็นดาว มุ่งก้าวสร้างสรรค์ความดี” 4 ปีกับการฝึกวิทยายุทธ วิชาพยาบาล ข้าพเจ้าสำเร็จสมดังตั้งใจ และในวันนั้นจึงได้ก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ บ้านที่เปี่ยมไปด้วยความรัก ความอบอุ่น ข้าพเจ้าเริ่มต้นการทำงานในวิชาชีพด้วยการสมัครใจเป็นพยาบาลเด็กสังกัดแผนกการพยาบาลกุมารเวชกรรมตลอดระยะเวลา 26 ปีที่อยู่ที่บ้านคณะแพทย์ศาสตร์แห่งนี้ ข้าพเจ้าได้รับโอกาสมากมายมหาศาลในการฝึกฝนและพัฒนาตนเองทั้งเข้าอบรมทั้งในและต่างประเทศ และมีโอกาสศึกษาต่อในระดับปริญญาโท และใช้ความรู้ความสามารถช่วยเหลือผู้ป่วยเด็กและครอบครัว ข้าพเจ้ามีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มของเด็กๆและคุณพ่อ คุณแม่เวลาที่พวกเขาได้พบกับพยาบาลเด็กใจดี ความทุกข์ จากการที่มีลูกเจ็บป่วยและแม้วันหนึ่งบางครอบครัวต้องสูญเสียแก้วตาดวงใจจากโรคร้ายการดูแลก็ยังไม่มีสิ้นสุด คนแล้วคนเล่าที่ผ่านเข้ามาให้เราได้ดูแล และสิ่งที่ข้าพเจ้าภาคภูมิใจที่ได้รับจากบ้านหลังนี้คือโอกาสในการเป็นหนึ่งในผู้ร่วมก่อตั้งศูนย์การดูแลผู้ป่วยประคับประคอง “การุณรักษ์” จวบจนวันนี้ที่แห่งนี้กลายเป็นศูนย์เรียนรู้การดูแลผู้ป่วยระยะท้ายให้บุคลากรทางการแพทย์ทั่วประเทศไทยและประเทศเพื่อนบ้านและช่วยเหลือผู้คนที่เจ็บป่วยในระยะท้ายนับไม่ถ้วน และสิ่งที่ข้าพเจ้าภาคภูมิใจที่ไม่กล่าวถึงไม่ได้นั่นคือ การได้เป็นตัวแทนบุคลากรคณะแพทยศาสตร์ ขับลำนำบทอาศิรวาท สดุดีเทิดพระเกียรติ สมเด็จพระมหิตลาธิเบศร อดุลยเดชวิกรมพระบรมราชชนก เนื่องในวันมหิดลของทุกปี และในปี พุทธศักราช 2554 บ้านหลังนี้ยังมอบรางวัลอันทรงเกียรติให้กับข้าพเจ้าคือรางวัล บุคคลเกียรติยศ คณะแพทยศาสตร์ เนื่องในวันสถาปนาคณะแพทยศาสตร์
นับถึงวันนี้ข้าพเจ้ายังได้รับโอกาสในการทำงานเพื่อพัฒนาต่อยอดความก้าวหน้าในวิชาชีพในการดูแลผู้ป่วยเด็กโรคหัวใจ และเตรียมสอบ เพื่อรับหนังสืออนุมัติแสดงความรู้ความชำนาญเฉพาะทางในวิชาชีพการพยาบาลและการผดุงครรภ์ต่อยอดความก้าวหน้าในวิชาชีพในระดับสูงขึ้นไป และมีโอกาสพัฒนางาน พัฒนาตนเพื่อช่วยเหลือผู้ป่วยเด็กต่อไป ข้าพเจ้าภูมิใจที่ได้อาศัยพักพิงในบ้านหลังใหญ่หลังนี้และข้าพเจ้าขอปวารณาตน ในการสร้างประโยชน์ให้กับวิชาชีพตลอดทั้งองค์กรบ้านคณะแพทยศาสตร์หลังนี้ต่อไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ ด้วยสำนึกในพระคุณแห่งบ้านหลังใหญ่ที่ข้าพเจ้าอาศัยมาค่อนชีวิต
คำสำคัญ (Tags): #คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น#เรียงความ
หมายเลขบันทึก: 694758เขียนเมื่อ 22 ธันวาคม 2021 21:31 น. ()ความเห็น (4)
ขอให้สำเร็จสมปรารถนา อีกก้าวเดียวก็จะเดินจุดสูงสุดของวิชาชีพ ขอให้ตั้งใจเดินอย่างมั่นคงค่ะ
ยินดีด้วยครับพี่กุ้ง เย่ๆๆ ขอให้มีความสุขมากๆๆครับ
ขอบพระคุณพี่แก้วที่ส่งเสริมและสนับสนุนเป็นกำลังใจในการก้าวเดินตลอดมาค่ะ
ขอบคุณอาจารย์ขจิตนะคะ ระลึกถึงในวันแรกเริ่ม เขียน gotoknow คนเชียร์ blog ตัวยง และกำลังใจให้คนเขียนหน้าใหม่ ตลอดมา
อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก