๑๒๗ บทเรียนชีวิต (๙) อยู่กับปัจจุบัน

        เย็นย่ำใกล้ค่ำแล้ว ในบรรยากาศของนาผืนน้อยที่มีน้ำล้อมรอบ คลองน้ำยามนี้ราบเรียบสงบเย็น เนียนนิ่งไม่ไหวติง ดูเหมือนไม่ต้องสนใจใครที่อยู่รอบข้าง สุขสงบในแบบธรรมชาติ

        แต่ได้ทำหน้าที่อยู่ในสิ่งแวดล้อมที่พอเหมาะพอดี มีบ้านเป็นศูนย์กลาง ต้นไม้ยืนเด่นสองข้างทาง เติบโตสะดุดตา รอการมาเชยชมและสัมผัสความเปลี่ยนแปลง

        เกือบ ๒ สัปดาห์ที่น้ำลดลงแล้ว ความชุ่มชื้นยังห่อหุ้มผืนดิน กลิ่นน้ำท่วมยังอบอวลในความรู้สึก การกลับสู่สภาพปกติ ที่ไม่มีสิ่งใดเสียหายเลย นอกจากบทเรียนที่ต้องเฝ้าระวัง ต่อจากนี้เป็นต้นไป

        เมื่อเริ่มต้นแล้ว ก็ต้องดูแลกันไป “ต้นไม้”แห่งอนาคต ที่อาจกลายเป็นสวนป่าขนาดย่อม จึงต้องยอมแบ่งเวลามาเยี่ยมเยือนบ้าง…ก่อนที่จะทิ้งทุกอย่าง เพื่อสร้างมุมสงบให้ตัวเอง…หลังเกษียณ

        กาลข้างหน้า..ใช่ว่าจะยาวไกล แต่เมื่อยังมาไม่ถึง วันนี้ขอสูดอากาศให้อิ่มเอม ลืมอดีตที่ไม่มีความหมาย เหลือแค่ความภูมิใจในตนเองที่สู้ชีวิต และเดินทางไกลได้มาถึงจุดที่เรียกว่า..โคกหนองนา

        สถานที่แห่งเดียวที่สร้างความสุขสงบเย็นและเป็นประโยชน์ อย่างน้อยก็ช่วยให้ปล่อยวางจากหลายสิ่งหลายอย่าง ไม่คิดสร้างหรือคาดหวังเกินตัว ภายในรั้วบ้าน ต้นไม้และสระน้ำ เท่ากับได้อยู่กับตัวเองจริงๆ ณ เวลานี้ ของวันนี้ ที่สำนึกและตื่นรู้อยู่ว่า..ไม่มีอะไรจริงแท้แน่นอน นอกจากความตาย

       ความวุ่นวายและสับสน ถูกเยียวยาด้วยแมกไม้ ความสะอาดและความร่มรื่น  ความสวยงามของชีวิตยังมีให้เห็น ให้เดินเล่นเก็บเกี่ยวอย่างช้าๆ แสงทองที่จับขอบฟ้ากำลังลาลับ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่การเดินทางจะสิ้นสุดลง 

      แต่สำหรับจุดที่ยืนและทรงตัวได้อย่างมั่นคง ถือว่ายิ่งใหญ่ที่สุดแล้วในปัจจุบัน ช่วยให้ไม่หวาดหวั่นพรั่นพรึงต่อปัญหาและอุปสรรคใดๆ  

      ชีวิตก้าวไกลอย่างพอดีและพอเพียงแล้วจริงๆ ขอใช้เวลานี้..แสวงหาความสุข เพื่อเป็นคำตอบสุดท้าย

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๓๑  ตุลาคม  ๒๕๖๔