ลาบ

นานๆทีจะมีโอกาสตั้งวงปะทะสังสรรค์กับเพื่อนคอเดียวกัน กับแกล้มที่นึกถึงเสมอคือ“ลาบ” ลาบที่ร้านขายบางร้านตั้งชื่อให้เป็นมงคลเกี่ยวกับการได้มาซึ่งทรัพย์สินเงินทอง“ร้านลาภ”

ไม่แน่ใจว่าเริ่มรู้สึกอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่บ้านตัวเองตั้งแต่เด็กๆแล้วที่ซื้อลาบถุงจากร้านประจำในอำเภอมาเป็นกับข้าวประจำ โดยเฉพาะมื้อเช้า ซึ่งมีขายทั้งที่ตลาดสดเก่าและตลาดสดใหม่ (สมัยนั้นเรียกอย่างนั้น)

ลาบแบบพรานกระต่ายมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แต่ลักษณะก็โทนเดียวกับลาบของจังหวัดในละแวกนี้ คือปรุงด้วยน้ำกระเทียมดอง โรยด้วยหอมกระเทียมเจียว ใส่เครื่องเทศบ้างเหมือนกัน แต่ไม่น่าจะมากเท่าแถวทางเหนือหรือลาบเหนือ สังเกตจากกลิ่นที่ไม่ฉุนเครื่องเทศเท่า

ลาบอิสานก็จะอีกอย่างหนึ่ง เครื่องเทศไม่ใช้ ปรุงด้วยข้าวคั่วและพริกผงเท่านั้น พูดถึงรสชาติลาบในแต่ละท้องถิ่นที่ว่ามา แถวบ้านเรารสจะจัดจ้านกว่า โดยเฉพาะความเปรี้ยว ถ้าเป็นลาบเหนือและลาบอิสานส่วนใหญ่จะแค่เค็มปะแล่มๆ

ช่วงเป็นครูใหม่อยู่ที่อิสาน(อ.โนนสัง)ทำลาบกินเอง เพื่อนครูบอก “สูจะใส่มะนาวมากมายอะไรปานนั้น เสียรสชาติเนื้อหมด” ขณะนั้นไม่เข้าใจเลยว่าจะเสียรสชาติเนื้อได้ยังไง พร้อมเถียงและบีบมะนาวต่อ “แล้วมันจะแซ่บได้ยังไงล่ะสู”(ฮา)

ลาบเหนือและลาบอิสานแท้ๆมักรู้สึกว่าจืด เหตุผลก็น่าจะเน้นให้คงรสชาติของเนื้อไว้นั่นเอง ไม่งั้นจะกินเนื้อทำไม? อย่างนั้นกระมัง คนอิสานไม่น่าชอบกินลาบหมู เพราะใช้ชีวิตที่นั่นร่วมสามปี ทำกินกันแต่ลาบเนื้อหรือลาบเป็ด ไม่มีลาบหมูมาปนเหมือนบ้านเราเลยสักครั้ง

อันที่จริงยุคนั้นและวัยนั้น ถ้าเนื้อดิบยิ่งอร่อย ความหวานและกลิ่นจากความสด ลิ้มลองเข้าไปครั้งเดียวติดหนึบในรสชาติได้เลย ระยะหลังจึงคิดอย่างเพื่อนทุกประการ “จะใส่มะนาวมากมาย ให้เสียรสชาติเนื้อทำไม เอาแค่ตัดเค็มพอ” รวมทั้งเข้าใจลึกซึ้ง(ฮา) ว่าทำไมต้องกินเนื้อดิบ แม้ไม่ถูกสุขลักษณะและก่อโรค

วานก่อนทำลาบแบบทางเหนือกิน โดยซื้อพริกเครื่องปรุงสำเร็จรูปที่เดี๋ยวนี้มีวางขายเกลื่อนกลาดตามท้องตลาด พร้อมกับกับนึกอะไรไปเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับลาบที่ชอบ

[ขจิต ฝอยทอง]

ลาบแต่ละที่แตกต่างกัน ความรู้สึกที่เรากินก็ต่างกันครับ

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

น่ากินจังค่ะ