ความโลภเป็นเหตุ

ความโลภเป็นเหตุนายอานนท์ ภาคมาลี (คนหาปลา ข้าราชการบำนาญ)

ความโลภเป็นเหตุให้คนทำกรรมชั่ว ครั้นตายแล้ว ก็เป็นเหตุแห่งการตกนรก พอพ้นรกมาแล้วก็มาเป็นเปรต เฝ้าทรัพย์สมบัติอันหวงแหนของตนที่เก็บเอาไว้ ฝังเอาไว้ เช่น เปรตงูเหลือมนอนขดเฝ้าสมบัติมิได้ไปไหนมาไหน ความโกรธทำให้คนเสียคน กลายเป็นคนชั่ว เช่น ไปฆ่าคนเพื่อเอาทรัพย์สมบัติ เพื่อผ่อนคลายโทสะของตน เผาบ้าน เผาช่องบุคคลอื่น บางคนทำบุญทำทาน กันใหญ่โตมโหฬาร แต่เสียเพราะความโกรธ ความมีโทสะ ความโกรธไหม้ทุกกุศลผลบุญจนหมดสิ้น เมื่อหมดบุญหมดกุศล บาปก็พลอยทวีคูณขึ้น ผลทานก็หนี ผลศีลก็ไม่มี ผลภาวนาก็หนีเข้าป่าไปหมด ตายแล้วก็ไปเกิดเป็นเปรต แต่ไม่ใช่เปรตงูเหลือม แต่กลายเป็นเปรตเสือเพราะความโกรธ ตัวเป็นคน ปากมีหนวดเหมือนเสือ ตีนเป็นมือเป็นเสือเพราะความโกรธ ตัวเป็นคน ปากมีหนวดเหมือนเสือ ตีนมือเป็นเสือ เหมือนเสือจริงๆ ทำบุญจนหมดตัวอยู่แล้ว? หลวงปู่เคยถามว่า ทำไมหรือคุณโยมจึงมาเป็นเสือ ทำบุญจนจะหมดตัวอยู่แล้ว เปรตเสือตอบว่า ดิฉันโกรธมาก เมื่อความโกรธมันขึ้นมาอยู่ที่หน้าตา ดิฉันมองไม่เห็นใครเลย ด่าพระด่าเจ้า ด่าข้าทาสบริวาร ด่าลูกด่าหลาน ด่าผัวด่าลูก ด่าเชื้อด่าชาติ ของที่เราเคารพนับถือมีคุณค่าแต่เก่าก่อนยกขึ้นมาด่าจนหมดสิ้นเป็นเพราะความโกรธตัวเดียวที่ทำให้ดิฉันหมดความดี คืออริยทรัพย์ ตายแล้วจึงเกิดมาเป็นเสือ เสวยทุกขเวทนา เป็นเปรตเสืออยู่อย่างนี้แหละ เปรตแม่เสือกับเปรตงูมันต่างกัน คือ เปรตงูเหลือมมีทรัพย์เฝ้า เพราะความโกรธเผาหมด เผาทั้งหัวใจเปรตให้ร้อนดังไฟสุมพระอาจารย์ ขาว วัดถ้ำกลองเพล อำเภอเมือง จังหวัดหนองบัวลำภู