#ลุงกับป้าเที่ยวนิวยอร์ก ตอนที่ 4 JFK

11 ตุลาคม 2555 เวลา 20.30 น. Sun Country Airlines สัมผัสทางลงอย่างนิ่มนวลแทบไม่รู้สึก ผมได้ยินเสียงปรบมือเบาๆ มาจากด้านหน้า 

ครู่หนึ่งได้ยินเสียงกัปตันดังมาจากลำโพงเหนือศีรษะ จับใจความได้ว่า มาถึงท่าอากาศยานนานาชาติ จอห์น เอฟ เคนเนดี แล้ว และบอกเวลาท้องถิ่นสภาพอากาศของนิวยอร์กซิตี้

ผมตั้งเวลานาฬิกาข้อมือซึ่งขณะนั้นบอกเวลาช้ากว่านิวยอร์ก 3 ชั่วโมง แล้วกันไปถามป้าเขมว่า

“เวลา iPad ตรงไหม” ต้อย น้องสาวผมให้เรายืม iPad เพื่อใช้ติดต่อกับเธอและใช้ประโยชน์ในการเดินทาง

“ยังไม่ได้เปิดเครื่อง”  ป้าเขมตอบ แล้วพูดต่อขณะกดปุ่มเปิดเครื่อง

“เดี๋ยวต้องโทร. บอกต้อยนะ” ผมพยักหน้าและตั้งใจไว้แล้ว เพราะยังไม่ได้แจ้งข่าวต้อยตั้งแต่จากกัน

“iPad บอกเวลานิวยอร์กละ”  ป้าเขมบอก

พอดีไฟรัดเข็มขัดดับลง ความโกลาหลก็บังเกิด ผู้โดยสารทั้งฝรั่งไม่ใช่ฝรั่งต่างถอดเข็มขัด ลุกจากเก้าอี้ เปิดที่เก็บสัมภาระยกลงมาและพูดคุยกันอื้ออึง

“ลุกซิ เอาเป้ลงมา” ป้าเขมบอกผม

“เดี๋ยวก่อนก็ได้ แถวหน้ายังไม่เดินเลย” ผมนั่งเฉย

พอแถวหน้าสุดเดินผมก็ลุก คว้าเป้จากช่องเก็บสัมภาระลงมา แต่คล้องไหล่ยังไม่ได้เพราะคนข้างๆ เบียด

“เอ็งจะเบียดข้าทำไม มันยังไปไม่ได้” ผมคิดในใจ ชำเลืองดูท่าทางไม่ใช่เอเชียแน่นอน

ผมหิ้วเป้จนมาถึงประตูเครื่องบิน ผ่านแอร์ที่ยืนยิ้มขอบคุณ มาถึงสะพานเทียบเครื่องบิน หรืองวงช้าง เจอวีลแชร์ 3-4 คัน มีป้ายชื่อเสียบพนักพิง วีลแชร์คันหนึ่งป้ายบอก

“Prasansin B.”

ผมหันมามองป้าเขม เธอยิ้ม

“Hello” ป้าเขมทักสตรีที่เข็นวีลแชร์

ป้าเขมขอวีลแชร์ตอนขึ้นตั๋วที่ลอสแองเจลิสนั่นเอง

สตรีเข็นวีลแชร์หน้าตาเหมือนแขกแต่ผิวคล้ำ เธอพาเราออกจากงวงช้าง เข้าสู่อาคารผู้โดยสารลงลิฟท์จากชั้น 3 มาชั้น 1 เธอเดินเร็วมากผมเดินตามแทบไม่ได้มองสิ่งต่างๆ รอบตัว เพราะขืนมองคงตามเธอไม่ทันแน่

เธอพามาที่รับกระเป๋า และเธอก็จากเราตรงนั้นด้วยรอยยิ้มชื่นบานพร้อมกับทิปที่ป้าเขมมอบให้

จุดรับกระเป๋า ไม่ไกลจากจุดบริการแท็กซี่ มีป้ายบอกชัดเจน ซึ่งขณะนั้นไม่มีคิว ผมยื่นใบจองโรงแรมที่บอกชื่อและสถานที่ให้พนักงาน เขากดแป้นคอมพิวเตอร์พักเดียวก็ยื่นกลับคืน แล้วชี้มือไปที่แท็กซี่ที่จอดรออยู่บนถนนหน้าอาคาร

ผมสะพายเป้มือขวาลากกระเป๋าป้าเขมเดินนำไปหาแท็กซี่ที่จอดชิดซ้ายคนขับยืนอยู่ข้างรถ ผมยื่นใบจองโรงแรมให้เขา พอเห็นชื่อโรงแรม เขาทำหน้าไม่พอใจ ไม่เปิดประตูให้เรา

โชคดีที่มีตำรวจหญิงอยู่ใกล้ๆ ซึ่งยืนมองเราอยู่ เธอเดินมาแล้วพูดหน้าตาขึงขังกับคนขับ เขาจึงยอมรับเราขึ้นรถ

คนขับอายุราว 40 ปี รูปร่างสูงผอมผิวดำ แต่ไม่ใช่นิโกร คล้ายแขกดำ พอเรานั่งเรียบร้อยก็ขับออกจากสนามบินค่อนข้างเร็ว

“ไม่มีปัญหาหรอกนะ เพราะพนักงานบริการแท็กซี่เขาบันทึกไว้แล้วว่าเราจะไปไหน” ผมบอกป้าเขมให้สบายใจ แต่ผมเองไม่ไว้ใจ คิดหาวิธีแก้ไขหากเขาพาออกนอกเส้นทาง