๘๙๐. ทักษะชีวิตที่จำเป็น (Life Skills)

ช่วงเวลาปิดเทอม พร้อม ๆ กับมีโควิด-๑๙ ระบาดเกิดขึ้น...พี่ฟ้าครามในช่วงนี้ ได้ย้ายโรงเรียนกลับไปอยู่กับพ่อเพรียง-แม่อ้อมที่บ้านเดิม...เนื่องจากเหตุการณ์โควิด-๑๙ ระบาด ย่าบุษกับปู่เร เห็นอะไรมากมายหลายเรื่องกับชีวิตจริง...จึงมีความเห็นตรงกันว่า ควรย้ายโรงเรียนพี่ฟ้าครามไปเรียนกับพี่ Sky ที่บ้านเดิมดีกว่า แต่เป็นโรงเรียนเทศบาลในอำเภอ แถมใกล้บ้านด้วย เพราะการเรียนรู้ในยุคนี้มีหลายทางเลือก...ไม่ว่าจะเป็นระบบออนไลน์ ระดับ Internet โปรแกรมช่วยสอน มากมาย ขึ้นอยู่กับตัวของเราที่จะเลือกเรียนเอง...ยิ่งชีวิตประจำวันเราสามารถเรียนรู้ได้หลาย ๆ เรื่องไปพร้อม ๆ กัน ทำให้เราเรียนรู้ได้หลากหลาย...อีกเรื่องเราสามารถเก็บเงินเอาไว้เรียน เมื่อยามโตขึ้นได้อีกด้วย...

โดยเฉพาะเกรดที่ได้รับ ไม่สำคัญไปกว่า "ความรู้" ที่พี่ฟ้าครามกับ พี่ Sky จะได้รับ...และอีกอย่างที่ดินทางบ้านเรามีมาก จนสามารถจะทำอะไรก็ได้ ตามที่ใจเราปรารถนา ต้องการที่จะมาหากิน ก็สามารถทำได้ในยุคสมัยนี้...บางทีเราสามารถเป็นนายตัวของเราเองได้ โดยไม่ต้องไปเป็นนายให้กับคนอื่น

ในช่วงปิดเทอมนี้ พี่ฟ้าคราม ซึ่งอายุย่างเข้า ๑๐ ขวบแล้ว กับพี่ Sky อายุย่างเข้า ๔ ขวบ...ถูกพ่อเพรียง-แม่อ้อม ปู่-ย่า ตา-ยาย ลุงภัครสอนให้รู้จักการใช้ทักษะชีวิตให้เป็น เช่น การหัดหุงข้าว...การกวาดบ้าน...การซักผ้า...การทำแปลงผัก...การรู้จักทำกับข้าว เช่น ต้นยำปลาช่อน ต้มยำกุ้ง...เธอเริ่มทำกับข้าวเป็นแล้ว ลุงภัครบอกว่า "อร่อยมาก"...สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ เริ่มจะติดตัวของเธอ เป็นสิ่งที่ครอบครัวพวกเราพยายามปลูกฝังให้กับพวกเธอได้เรียนรู้ เพราะเมื่อพวกเธอเติบโตขึ้น เธอจะต้องนำไปใช้ในชีวิตของตัวพวกเธอเอง

ส่วนพี่ Sky เริ่มออกสวน ไปคุมรถไถที่ที่จ้างมาเพื่อพรวนดินให้ฟู ๆ และจะได้ทำการปลูกตะไคร้ ข่า ขิง พริก ถั่ว ข้าวโพด ฯลฯ...นี่คือ ทักษะชีวิต ที่พวกเราได้นำมาใช้ในยุคนี้ เพราะการเรียนรู้ทักษะชีวิต เป็นสิ่งจำเป็น สำคัญมาก ๆ ต่อการใช้ชีวิต มิใช่ให้พวกเธอได้เรียนในโรงเรียนทางเดียว อย่างน้อยต้องคนละครึ่งทาง ๕๐:๕๐ ที่จะต้องติดตัวของพวกเธอไปสำหรับการใช้ชีวิตในอนาคต

ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ

บุษยมาศ แสงเงิน

๑๖ พฤษภาคม ๒๕๖๔