ความรักใดจะไม่ปวดร้าว

ความรักใดจะไม่ปวดร้าว
พระราชนิพนธ์แปล สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา ฯ สยามบรมราชกุมารี
ผู้แต่ง : ชวนหนี

           หมิ่นมินหญิงสาวชาวจีนที่ได้บังเอิญไปพบกับหยู่ตงที่ร้านอาหารและได้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด หยู่ตงได้อ้วกใส่หมิ่นมินโดยไม่ได้ตั้งใจ หยู่ตงให้เหตุผลที่อ้วกใส่หมิ่นมินว่าเค้าเคยเลี้ยงกระต่ายชื่ออาทังแต่พ่อของเค้าได้เอาอาทังไปต้มซุป หลังจากนั้นเค้าก็ใช้เรื่องของอาทังมาสัมพันธ์กับหมิ่นมินจนเกิดเป็นความรักขึ้น
เมื่อทั้งสองเรียนจบก็ได้ตกลงกันว่าจะแต่งงานกันแต่พ่อแม่ของทั้งสองไม่พอใจที่จะให้แต่งงาน แต่หมิ่นมินและหยู่ตงก็ไม่ฟังและก็ยังยืนยันจะแต่งงานกัน
           หลังจากทั้งสองตกลงแต่งงานกันหมิ่นมินก็ได้ไปทำงานกับเถ้าแก่ชาวเกาหลี หมิ่นมินได้ทำงานในตำแหน่งเลขาฯแต่เถ้าแก่ก็ใช้งานเธอเกินคุ้มเพราะเธอต้องไปดูแลคิมยองฮีภรรยาของเถ้าแก่เธอ ทั้งช่วยเลี้ยงลูกของเถ้าแก่และยังได้ช่วยชีวิตของคิมยองฮีอีกหลังจากที่หมิ่นมินพบเธอพยายามฆ่าตัวตายแต่หมิ่นมินโทรเรียกรถพยาบาลได้ทันคิมยองฮีจึงปลอดภัยจากเหตุการณ์ฆ่าตัวตาย และหมิ่นมินยังมารู้ทีหลังว่าคิมยองฮีเธอป่วยเป็นโรคซึมเศร้าอีกด้วย
           หมิ่นมินทำงานกับเถ้าแก่ได้สองปี ก็เปลี่ยนบริษัทไปสมัครงานในบริษัทที่ใหญ่กว่าเดิม ส่วนหยู่ตงก็เปลี่ยนงานบ่อยๆ ทำงานที่ไหนได้ไม่นานก็ต้องลาออก
           หลังจากที่หมิ่นมินได้ที่ทำงานใหม่ หมิ่นมินก็รู้ว่าเธอท้องแต่เธอไม่ได้ดีใจเลยกลับวิตกวังวลและสุขภาพก็ค่อยๆแย่ลง หมิ่นมินได้บอกหยู่ตงว่าจะไปทำแท้ง หลังจากที่หมิ่นมินทำแท้งเธอก็ได้ฝันถึงเด็กอยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง
           เธอพยายามรักษาตัวเองเวลาผ่านไปหมิ่นมินก็ท้องเป็นครั้งที่สอง เธอตัดสินใจทำแท้งเลยโดยที่ไม่บอกหยู่ตงสักคำ ที่หมิ่นมินไม่อยากมีลูกเพราะเธอไม่อยากเป็นเหมือนกับคิมยองฮีที่เป็นโรคซึมเศร้าหลังคลอดลูก
หลายปีต่อมาหยู่ตงได้เรียนจบปริญญาโท ได้ทำงาน และประสบความสำเร็จในอาชีพการงานและหมิ่นมินก็ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการฝ่ายธุรการ
           ทำงานได้ไม่นานหมิ่นมินก็ได้ตั้งครรภ์เป็นครั้งที่สาม คุณหมอเลยบอกว่าถ้าเธอจะทำแท้งอีกก็อาจไม่มีลูกอีกแล้ว เธอจึงตัดสินใจที่จะเก็บลูกคนนี้ไว้
           หมิ่นมินตั้งท้องได้เพียงสามเดือนก็ต้องลาออกจากงานเพราะคุณหมอบอกว่าหมิ่นมินอาจแท้งหลังจากที่หมิ่นมินคลอดลูกออกมาหยู่ตงก็มีท่าทีที่เปลี่ยนไปทำตัวห่างเหิน ปล่อยให้หมิ่นมินเลี้ยงลูกคนเดียวจนร่างกายทรุดโทรม หมิ่นมินเหนื่อยเต็มทนกับการที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวทั้งสองคนเริ่มทะเลาะกันหนักขึ้นเรื่อยๆ หมิ่นมินจึงตัดสินใจหนีไปหาเฉินจื่อซินเพื่อนคนเดียวของเธอที่มีอยู่แต่เฉินจื่อซินก็กำลังป่วยด้วยโรคมะเร็งปอด หมิ่นมินจึงอยู่เฝ้าเฉินจื่อซินที่โรงพยาบาลและคิดทบทวนเรื่องของตัวเองเธอจึงตัดสินใจกลับบ้านมาหาหยู่ซีลูกของเธอเช่นเคย

แนวคิด : ความรักก็เหมือนดาบสองคมถ้าเรารู้จักใช้มันในทางที่เกิดประโยชน์มันก็จะเป็นเรื่องดี แต่ถ้าวันไหนเราไม่เข้าใจในความรักแบบในเรื่องนี้ความรักที่เราสร้างมันมาก็จะกลับมาทำร้ายเราเอง

ความคิดเห็น : คำที่ใช้เขียนในเรื่องนี้บางตอนสามารถเห็นภาพได้อย่างชัดเจน มีการถ่ายทอดอารมณ์ของตัวละครได้อย่างเด่นชัด อ่านแล้วรู้สึกคล้อยตามกับอารมณ์ที่ตัวละครได้สื่อออกมา เป็นหนังสือที่สะท้อนตัวอย่างชีวิตของคู่สามีภรรยาบางคู่ได้อย่างดี เป็นหนังสือที่น่าอ่านอีกเล่มเลยทีเดียวค่ะ

ประโยคที่ประทับใจ : (หน้า ๙๘) “อาทังเป็นเรื่องไม่จริง หยู่ตงแต่งเรื่องอาทังขึ้นมา ฉะนั้นความรักของเราเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมา ไม่ใช่เรื่องจริง” ที่ประทับใจประโยคนี้เพราะทันทีที่ได้อ่านรู้สึกกินใจมาก แทบไม่ต้องอธิบายอะไรมากเลยประโยคนี้ได้บอกถึงความรู้สึกของหมิ่นมินทั้งหมด ความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่งที่รักผู้ชายที่คิดว่ารู้จักดีที่สุด เค้าไว้ใจที่สุด แต่สุดท้ายแล้วทุกๆอย่างที่เค้าเชื่อมันก็อาจเป็นแค่เรื่องไม่จริง