โอกาสที่เหลือ..

เพิ่งเข้าใจ"ชีวิตคนเราสั้นนัก"ก็เข้าห้วงวัยนี้ อาจมาจากรู้สึก"อายุยิ่งมาก เวลายิ่งเร็ว" ฉะนั้น ถ้าอายุขัย ๗๐ ปี มองอย่างปรารถนาดีตัวเองที่สุดแล้ว(ฮา) จะเหลือเวลาบนโลกอีกแค่ ๑๐ กว่าปี ซึ่งรวดเร็วมาก..เมื่อย้อนคิดถึงบางเหตุการณ์เมื่อ ๑๐ ปีที่แล้วเป็นตัวอย่าง โดยเฉพาะ ๑๐ ปีข้างหน้านี้จะยิ่งเร็ว ด้วยอายุอานามที่เพิ่มขึ้นทุกขณะของเรา 

บางคนบอกเป็นช่วงตระเวนร่วมงานบวช งานแต่งลูกหลาน หรืองานศพคุณพ่อคุณแม่ของเพื่อน หลายคนตั้งแต่เรียนจบไม่ได้พบกันอีกเลย มาระยะหลังนี้แล้วกระมังที่การสื่อสารเทคโนโลยีดีขึ้นมาก จึงมีโอกาสพูดคุยกันบ้างในโลกเสมือนหรือสื่อสังคมออนไลน์ ขณะที่การพบปะกันจริงๆยังยากเช่นเดิม ด้วยภาระหน้าที่การงาน ครอบครัว หรือบริบทของแต่ละคนที่เปลี่ยนแปลงไปมากแล้วจากสมัยเรียน

เมื่อมีวาระยากๆเช่นนี้เกิดขึ้น จึงเป็นความประทับใจ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความสนุกสนานเพลิดเพลินระหว่างกันก้องกังวานไม่หยุด สารทุกข์สุขดิบเป็นประเด็นสำคัญที่ถามไถ่ สนทนา

ควรหาโอกาสมาเจอกันอีก อย่าให้นานขนาดนี้ เวลาของแต่ละคนเหลือไม่มากแล้ว..