บทเรียนที่ 4 กาแฟในถ้วยกระดาษ

บทเรียนที่ 4 กาแฟในถ้วยกระดาษ

“จำไว้คุณ คือ ใคร”

  มีข้าราชการเกษียณอายุท่านหนึ่ง ได้มายืนอยู่

ณ. ที่แห่งนี้  ท่ามกลางผู้เข้าฟังหลายร้อยคน

เขาเป็นอดีตผู้บังคับบัญชาข้าราชการแห่งหนึ่ง

เขายืนอยู่หน้าเวที    ในขณะที่เขาเริ่มการพูดของเขา

โดยยกกาแฟในถ้วยกระดาษขึ้นมาจิบ

เขาได้ขัดจังหวะในการพูดของเขาว่า

รู้มั้ยเมื่อปีที่แล้ว   ผมเป็นผู้บังคับบัญชาที่มีข้าราชการ

ลูกจ้าง หลายหมื่นคน ผมได้มาพูดอยู่บนเวทีนี้

ณ. ที่แห่งนี้ เค้าเชิญผมมา โดยบินมาด้วยชั้นธุรกิจ

มีรถไปรับที่สนามบินมาที่โรงแรม

มีคนเช็คอินโรงแรมรอไว้ให้แล้วและพาผมขึ้นไปบนห้องพัก

ตอนเช้ามีคนมารอรับที่ล็อบบี้โรงแรม และพาผมมาที่นี่

ที่ด้านหลังเวทีพาไปห้องพักรอ และเสริฟกาแฟผมด้วยถ้วยกระเบื้องหรูหราสวยงาม

แต่ตอนนี้ ผมไม่ได้เป็น ผู้บังคับบัญชาหน่วยงานนั้นแล้ว

ผมบินมาด้วยชั้นประหยัด นั่งแท็กซี่มาที่โรงแรมและเช็คอินด้วยตัวเอง

ตอนเช้าผมนั่งแท็กซี่มาที่นี่เอง  เดินเข้าทางด้านหน้า

ถามหาทางเข้ามาหลังเวที ผมขอกาแฟ มีใครคนหนึ่งชี้นิ้วไปที่เครื่องทำกาแฟที่มุมห้อง

และผมก็รินกาแฟใส่ถ้วยกระดาษตรงนั้นด้วยตัวเอง

บทเรียนนี้สอนผมว่า “ถ้วยกระเบื้อง”  ไม่ได้มีไว้สำหรับผม

แต่….มันมีไว้สำหรับ "ตำแหน่ง”   ที่ผมเป็นต่างหาก

ส่วนตัวผมมีค่าเหมาะแค่…  “ถ้วยกระดาษ”

เราทั้งหลายมีค่าแค่ “ถ้วยกระดาษ” เมื่อคุณเริ่มประสบความสำเร็จในชีวิต…คุณจะได้รับความสะดวกสบาย…ผู้คนจะเรียกว่า “ท่านครับ..ท่านค่ะ” เค้าจะช่วยคุณ..ถือกระเป๋า ..เปิดประตูให้คุณ ..ชงชา/กาแฟให้คุณดื่ม…ทั้งๆที่คุณไม่ได้ร้องขอ..…แต่จงจำไว้ว่า…

จริงๆแล้ว.. นั่นเขาไม่ได้ทำให้คุณ   แต่เขาทำให้ "ตำแหน่ง” ที่คุณเป็นต่างหาก

…เมื่อคุณก้าวออกไป...เขาจะเอาทุกอย่างไปให้กับ คนที่มาแทนที่ในตำแหน่งของคุณทันที

…อย่าลืมเป็นอันขาดว่า…เรามีค่าเหมาะแค่ “ถ้วยกระดาษ” เท่านั้น

และต้องปลงให้ได้ สำหรับคนส่วนใหญ่ที่คบกันด้วยหน้ากากและตำแหน่งหน้าที่

สุดท้ายแล้ว ที่เหลือคือพี่น้อง และญาติของเรานี่เอง   รักษากันไว้ให้ดี!

บทเรียนที่ 4 กาแฟในถ้วยกระดาษ