บทกวีอีสาน กลอนอ่าน “บอดตาใส”

(กลอนอ่านปางคำ ใน สาส์นลึบให้สูญ, นิตยสาร ทางอีศาน , ฉบับ 100, ส. ค. 2563)

^^^**​ บอดตาใส

๏ ของดี มีบ่แพ้........สังมาบอดตาใส

เหลียวกายกวม........ผ่านไปไกลก้ำ

บาดสิ มือมาคว้า......บายของขิวกลิ่น

คนคุง คาวขื่นไส้......ในเนื้อเน่าฝี

๏ เสียดาย โอกาสให้..ไปบ่ทันเถิง

มีแต่ ซุมเสียศูนย์.....แห่นหัวหันห้าว

ศีลธรรมเหี้ยน.........ใจปาปังป่วง

เอามา สรงซักล้าง....สีให้แจ่มงาม คือฤา

๏ แสนสิ ทาโอบแต้ม ​เติมกลิ่นสุคนธา

ให้ภิรมย์ ฮมหอม.....แจ่มสีสันหุ้ม

ทำไปถ้อน...............ของปลอมปนพิษ

หน่อยสิ ฟองเฟียดฟ้ง ​ลงบ้านบ่อนคน

๏ บุญมีมา บ่แพ้.......บาปก่อกรรมบัง

ย้อนว่า ของเสียศรี...มากมีมาท้อน

นี้แม่น คนทังหล้า.....หาดีดอมยาก ซั้นนอ

มีหลาย ตายแต่บ้ง...แมงหม้นมอดสมัย

๏ บ้อยว่า ปูมปากอ้า เห็นต่อนโตตน

ฝีฝังแฝง..................ซ่อนซอนเซ็นซี้น

เมื่อเถิง ยามลามย้อย ​ยางไหลลงโหยด

เป็นมะยุมยวย ยากหยุ้ง..หยายุ้มย่องยี

๏ อันของดี มากล้ำ...ตาล่ำมองกาย

เป็นแต่ ของขวงเข็ด..คะลำคนทังค้าย

ยากสิ ยืนยาวหมั้น...อยู่ยงคงเที่ยง

มีแต่ ทางปั่นปี้น.......ขีนไว้บ่ฟัง นั้นนา!!ะ๛

บุญมา ภูเม็ง

ก.ค. 2563

๑. บ่แพ้ = สำนวนว่าก็จริง, ก็ตาม. สัง = ทำไม, หยัง ๒. กาย = ผ่าน, ข้าม. ก้ำ = ด้าน, ทิศ ๓. บาดสิ = เมื่อ, ครั้งที่. บาย = จับ, แตะ, สัมผัส. ขิว = กลิ่นฉุน, เหม็นไหม้ ๔. คุง = จด, ถึง, เต็ม ๕. เหี้ยน = สั้น, เกรียน. ปาปัง = บาป ๖. ถ้อน = เถอะ ๗. เฟียด = กระเพื่อม, ของเหลวกระฉอก. บ่อน = สถานที่ ๘. ย้อนว่า = เพราะว่า. ท้อน = เก็บ, สะสม ๙. ออนซอน = ซาบซึ้ง. ดอม = เอื้อเฟื้อ, อาทร ๑๐. บ้ง = ตัวบุ้ง. หม้น = มุด, แหวก ๑๑. บ้อยว่า = เมื่อ, พลันที่. ต่อน = ชิ้น. โต = ตัว ๑๒. เซ็นซี้น = เส้นกล้ามเนื้อ ๑๓. มะยุมยวย = ห้อยย้อยไม่เป็นระเบียบ. หยา = ผิวสาก, ผิวหยาบ. ยุ้ม = ขยุ้ม, หงิกงอ. ย่องยี = ขยี้ ๑๔. เข็ด = ขัดขวาง, น่ากลัว. คะลำ = ผิดผี, ผิดธรรมเนียม. ทังค้าย = ผู้คนมากมาย ๑๕. ปี้น = พลิกไปมา, ขีน = ขืน, ฝืน

                    บุญมา ภูเม็ง