เชื้อไวรัสเป็นโทษภัยในสัตว์เดรัจฉาน ทำไมมันจึงแพร่ได้ในกายมนุษย์

ภพมนุษย์กับเชื้อไวรัสนั้น จริงแล้วอยู่ห่างกันพอสมควร มีศีลธรรมกั้นขวาง และความละเอียดของรูปนามคนละมิติภพภูมิกัน

เชื้อไวรัสเขามีอยู่แล้วในธรรมชาติ โลกของเขาคือพวกสัตว์เดรัฉาน สัตว์ทั่วไปคือโลกของเชิ้อไวรัส เขาแพร่เชื้อกระจายขยายพันธุ์ด้วยการแพร่เชื้อในหมู่สัตว์เท่านั้น

เหตุเพราะภูมิแห่งเดรัจฉานนั้นมีรูปหยาบ มีสัญญาที่เรียกว่าสัญชาตญานเท่านนั้น

สัญ ชาติ ญาน 

สัญก็คือสัญญา สัญญาว่าอยู่รอด  ชาติ แปลว่าชีวิตของเขาเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์ที่เป็นรูปนั้น ญานแปลว่ารู้ เป็นนาม หมายความรวมๆว่า สัตว์ผู้รู้ได้เพียงสัญญากามเท่านั้น

เชื้อไวรัสอยู่ได้แค่ในสัตว์เดรัจฉานนั่นเพราะเหตุว่า สัตว์เดรัจฉานเขาไม่อาจเห็นเชื้อโรคอันเป็นพิษภัยได้เลย หากสัตว์ตัวใดในฝูงในคอก หรือที่เขาอยู่ด้วยกันเป็นโรคไวรัส สัตว์ตัวอื่นก็จะเป็นด้วยเพราะเขาไม่อาจเห็นพิษภัยนอกสัญญาของเขา

หากแต่มนุษย์นั้นไม่อาจเป็นที่แพร่กระจายของเชื้อไวรัสได้เลย มนุษย์มีใจและกายอันละเอียดกว่ามาก แต่จะต้องเป็นมนุษย์ที่เป็นมนุษย์ทั้งใจและกายเท่านั้น

ถ้าเป็นมนุษย์เพียงแค่รูปกาย ก็จะไม่มีความละเอียดพอ เชื้อไวรัสมันไม่มีตา มันไม่มองรูปกายสัตว์ เมื่อกายหยาบใจหยาบพอที่มันเข้าอาศัยแพร่พันธุ์ได้มันก็เข้าแทรงแซงทันที

ทำไมไวรัสแพร่กระจายได้ในโลกกายของมนุษย์ เหตุปัจจัยเพราะมนุษย์สมัยนี้เป็นมนุษย์เพียงแค่รูปกาย จิตใจไม่ละเอียด หยาบกระด้าง ยึดติดแค่มีอยู่มีกิน สืบพันธุ์  มีแค่กามราคะซึ่งเป็นสัญญาของความเป็นสัตว์ ไม่มีความมีสติปัญญาที่สูงกว่าสัตว์เดรัจฉานเลย 

เมื่อในมนุษย์หยาบ กายก็หยาบยิ่ง จนเป็นโลกที่แพร่กระจายของเชื้อไวรัสเยี่ยงเดียวกับภูมิเดรัจฉาน

มนุษย์มีจักขุอันละเอียดกว่าสัตว์เดรัจฉาน มนุษย์จริงๆจะมองเห็นเชื้อไวรัสได้ เช่นปศุสัตว์เขาเห็นสัตว์เลี้ยงของเขาติดเชื้อโรค ทั้งที่สัตว์ที่อยู่ด้วยกันกลับมองไม่เห็นว่าตัวอื่นเป็นโรค

เพราะมนุษย์มีปัญญาจักขุ ที่ประกอบขึ้นจากสัญญา สังขารและการรับรู้ แม้ไม่เห็นตัวไวรัสแต่มนุษย์รับรู้เห็นอาการกระทบของมันได้

หากแต่สมัยแห่งศีลธรรมเจือจาง มนุษย์ยึดมั่นถือมั่นเอาเพียงสิ่งที่เห็นด้วยตาเนื้อหยาบๆ ขาดความละเอียด ประมาทขาดสติ จึงโดนโรคภัยของสัตว์เดรัจฉานเล่นงานเอา

ธรรมชาติสอนให้มนุษย์ได้รู้ว่า โลกมีสองด้านเสมอ มียินดีด้านหนึ่งต้องไม่ยินดีอีกด้านหนึ่ง มีเมตตาฝ่ายหนึ่งจะต้องมีเบียดเบียนอีกฝ่ายหนึ่ง วิ่งไล่จับกันเกิดพลังงานให้โลกหมุนไปในทางเสื่อมหรือเจริญ ขึ้นอยู่กับศีลธรรมความเมตตากันของสรรพสัตว์

ผู้มีศีล ๕ บริสุทธิ์ใจในผู้รักษาศีล เป็นมนุษย์ด้วยกายวาจาใจ เชื้อโรคร้ายเหล่าใดในโลกแห่งเดรัจฉาน ไม่อาจกล้ำกรายโลกแห่งมนุษย์