การเริ่มต้นถ่ายภาพของฉัน

การเริ่มต้นถ่าภาพ

เริ่มจากตอนมัธยมศึกษาปีที่ 2 ฉันติดตามเน็ตไอดอลคนหนึ่งเขาถ่ายรูปสวยมาก ฉันจึงขอคุณพ่อซื้อกล้องเพราะต้องการที่จะถ่ายรูปเหมือนเขา แต่คุณพ่อไม่ให้ เพราะบอกเดี๋ยวเล่นแล้วก็เลิกอีก ไม่เอาจริงเอาจังสักอย่าง คุณพ่อจึงบอกฉันว่าถ้าอยากได้กล้องจริงให้ฉันทำอะไรสักอย่างให้เขาดูว่าฉันต้องการมันจริง ๆ ในตอนแรกที่ฉันไม่ได้อยากได้กล้องขนาดนั้น แต่พอคุณพ่อมาพูดเช่นนี้ทำให้ฉันรู้สึกอยากเอาชนะคุณพ่อ ฉันจึงไปลงแข่งประกวดถ่ายภาพของโรงเรียน ฉันจริงจังกับการแข่งครั้งนั้นมาก ฉันพยายามคิด content ที่แปลกใหม่ไม่เหมือนใคร ฉันลงทุนลงแรงกับการแข่งครั้งนั้นอย่างมากและในที่สุดฉันก็ได้รับรางวัลรองชนะเลิศ คุณพ่อจึงยอมตัดสินใจซื้อกล้องให้ฉัน แต่การที่ฉันได้รับรางวัลรองชนะเลิศทำให้ฉันรู้สึกผิดหวังกับตนเองเป็นอย่างมาก ฉันจึงพยายามฝึกฝนตนเอง ออกไปถ่ายภาพกับเพื่อน โดยให้เพื่อน ๆ ช่วยกันคิด content ฉันทำอยู่อย่างนี้ตลอดเวลาเมื่อฉันว่าง ในการแข่งปีต่อมาฉันจึงลงแข่งอีกรอบ และฉันก็ได้รับรางวัลชนะเลิศในที่สุด

หลังจากนั้นฉันก็รู้สึกรักการถ่ายภาพ การภ่ายภาพกลายมาเป็นกิจกรรมยามว่างของฉัน ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้ถ่ายรูปไม่ว่าจะเป็นรูปวิวหรือรูปบุคคล ฉันลงเรียนวิชาถ่ายภาพตลอดจนมันกลายมาเป็นกิจกรรมที่ฉันสนุกกับมันมาก ฉันชอบจัดทริปไปต่างจังหวัดกับเพื่อน ๆ ฉันมักจะรู้ผ่อนคลายเมื่อได้ออกไปทำกิจกรรมสนุก ๆ และถ่ายภาพความทรงจำเหล่านั้นไว้ การถ่ายภาพสำหรับฉันมันไม่ใช่แค่การเก็บความทรงจำเป็นภาพถ่าย แต่มันเป็นการที่เราสามารถมองเห็นบางสิ่งบางอย่างอย่างลึกซึ้ง มองเข้าไปข้างในของสิ่ง ๆ นั้น โฟกัสเหตุการณ์บางอย่างได้ ที่คนอื่นอาจมองข้าม และยิ่งถ้าเรามี content ที่ตั้งไว้จะทำแล้วมันจะยิ่งท้าทายตัวเราให้เรามีความอยากที่จะออกไปถ่ายเพื่อทำ content นั้นให้สำเร็จ

หลายคนมักถามฉันว่าทำไมชอบถ่ายรูปขนาดนี้ แล้วไม่เข้าเรียนคณะสาขาวิชาที่เกี่ยวกับด้านพวกนี้เหตุผลที่ฉันไม่อยากเรียนจริงจังกับเรื่อนี้ เพราะฉันคิดว่าฉันอยากให้มันเป็นกิจกรรมที่ฉันทำแล้วผ่อนคลาย สนุกมากกว่า ไม่ต้องไปเครียดกับมัน ฉันไม่ต้องการให้ใครมีตัดสินกิจกรรมที่ฉันทำเพื่อความผ่อนคลาย ความสนุกของฉันว่าได้ ดี ปานกลาง หรือแย่ ฉันจึงไม่เลือกเรียนต่อในสาขาวิชาเหล่านี้