๗๑. คนชอบฝัน...

    เดือนหน้าผมจะมีอายุ ๕๗ ปี..รู้ตัวดีว่าร่างกายเริ่มจะชรา แต่หัวใจนั่นหนาไม่เคยชราเหมือนร่างกาย ยังทำงานได้อย่างมากมายและมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน..

    งานที่ทำก็จะคำนึงถึงลาภยศและตำแหน่งน้อยลง แต่จะนึกถึงประโยชน์ขององค์กรมากขึ้น ความรู้สึกเหมือนอิ่มตัว แต่ยังไม่อิ่มใจ..

        บางวัน..ก็เคยคิดว่า คนที่อายุ ๕๗ ปี ส่วนใหญ่เขาคิดอะไรกันนะ เพราะใกล้ถึงวันจะเกษียณอายุราชการเข้าไปทุกที ถ้าวางแผนชีวิตหลังเกษียณในช่วงนี้ ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกประการใด เพราะเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว..เหลือเกิน

        ทำงานเพลินๆ..ก็จะปีใหม่อีกแล้ว..แต่ก่อนถึงปีใหม่ ก็ขอฝันเอาไว้ก่อน ฝันให้ไกลแล้วไปไม่ถึง..ก็ไม่เห็นเป็นไร..อย่างน้อยก็ทำให้ใจกระชุ่มกระชวยและไม่เสียตังค์

        ย่างเข้าสู่ปีที่ ๕๗ ..ฝันถึงการท่องเที่ยวบ่อยมาก บ่อยเสียจนแปลกใจตัวเอง เพราะมันไม่ใช่นิสัยส่วนตัวผม ผู้ซึ่งมีประสบการณ์ในการท่องเที่ยวน้อยมาก

        ผมหมายถึงการท่องเที่ยวในประเทศไทย ไม่ต้องพูดถึงต่างประเทศที่ผมไม่เคยไปแม้แต่สนามบิน ไม่เคยมีพาสปอร์ต..ไม่รู้จักวีซ่า..ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้ออกนอกประเทศ

        แต่วันนี้..ฝันว่าสักวันจะได้ไปเยือนต่างแดน ตั้งเป้าไว้ ๔ เมืองหลัก ต้องไปให้ได้สักครั้งหลังเกษียณ ไม่ระบุปีที่ไป..แต่ไปได้เร็วยิ่งดี นานปีก็อาจจะเดินไม่ไหวแล้ว

        พอฝันหวานว่าอยากไป ก็เริ่มใส่ใจสุขภาพ ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญมากกว่าเงินทอง ถึงวันที่ต้องทำตามฝัน “เงิน”ไม่น่ามีปัญหา แต่ต้องหาทางใช้เงินเพื่อความสุขบ้าง..

        ลองคิดคำนวณเงินเดือนแท่งคศ.๓ ชำนาญการพิเศษ (ซี ๘) แต่รับเงินเดือน คศ.๔ (ซี ๙) ปีหน้าเงินเดือนเต็มขั้น ดังนั้นเงินบำนาญต้องได้รับ ๕ หมื่นบาทต่อเดือนแน่นอน..

        ผมจึงกล้าหาญพอที่จะฝันให้ไกล ไปให้สมกับที่ใจนึกหวัง  แค่ ๔ เมืองสำคัญของผม ไม่มากไม่น้อยจนเกินไป..มีเมืองใดบ้าง..ผมใคร่แนะนำให้รู้จัก...

        หลวงพระบาง..เมืองมรดกโลก..ชอบตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว อ่านจากหนังสือต่อมาก็ดูในหนัง เป็นเมืองที่ยังคงความสงบเงียบ และมีเอกลักษณ์ ผมจะไปดูวัดวาอารามของเขา ตอนเช้าทำบุญตักบาตร..เป็นบรรยากาศที่หลับตาก็ฝันเห็น..

        ฮ่องกง..เป็นเกาะที่ศิวิไลซ์ เจริญแค่ไหนผมอยากสัมผัส..ผมอยากไปดูงานที่เพื่อนทำที่ฮ่องกง เพื่อนผมชื่อหมู..ดูแลช่วยเหลือโรงเรียนมาโดยตลอด ผมจึงอยากไปดูว่าเพื่อนมีความเป็นอยู่อย่างไร..ทำกิจการแบบไหน?และทำไม?ถึงใจบุญมากมายขนาดนี้

        อังกฤษ...ผมก็แค่คิดถึงเมืองลิเวอร์พูล..ที่มีทีมฟุตบอลในดวงใจ ผมติดตามอยู่ทีมเดียวตั้งแต่เด็กจนโต ถ้าได้ไปนั่งดูถึงขอบสนามก็คงเป็นบุญตาและบุญตัว จะไปได้ชัวร์หรือไม่ก็ขอฝันไว้ก่อน อย่างน้อยเมืองนี้ก็มีคนเลาขวัญอยู่ถึงสองคน เป็นผู้ปกครองของเด็กชายแอนฟิลด์อนุบาล ๓..ถึงยามนั้นเชื่อว่าผมน่าจะยังเดินไหว..

        เมืองสุดท้าย..ลาสเวกัส..สหรัฐอเมริกา เมื่อ ๑๐ ปีที่ผ่านมา พี่สาวและพี่ชายเดินทางไปทำงานเป็นพยาบาล ก็ยังนึกว่าไปไกลกันจัง แต่วันนี้ผมกลับคิดว่าไม่ไกลเลย ถ้าพี่ยังปักหลักอยู่ที่นั่น..สักวันผมจะไปหา..

        วันนี้..พี่ชายซึ่งอยู่ลาสเวกัสกลับมาเที่ยวเมืองไทย..เราทานข้าวด้วยกัน ผมถามข้อมูลเกี่ยวกับพาสปอร์ต วีซ่า และค่าเครื่องบิน พี่แนะนำให้ผมทำบัตรเครดิต ส่วนที่พักที่โน่นมีพร้อม จะพักกี่วันก็ได้ไม่เสียตังค์..

        ลูกชายได้ฟัง..ก็เลยรู้ทันทีว่าผมเอาจริง..คงจะไม่ได้ฝันเล่นๆเป็นแน่แท้..ก็เลยพูดย้ำเตือนให้ผมค่อยๆฝัน ไม่ต้องเร่งรีบ ยังมีเวลาให้ฝันอีก ๓ ปีกว่า

        ลูกชายบอกว่า..ถ้าจะให้ดีปิดเทอมหน้าไปจังหวัดลำพูนก่อนจะดีกว่าไหม? ผมก็บอกว่าดีเหมือนกัน แต่งงานลูกที่ลำพูนแล้ว เลยไปเชียงใหม่และต่อไปถึงเชียงราย

        เที่ยวเมืองไทยก่อนเกษียณ หลังเกษียณค่อยไปเมืองนอก..ตอนนี้แค่ฝันไว้ก่อน...ตามประสาคนชอบฝัน..ก็เท่านั้นเอง

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒  พฤศจิกายน  ๒๕๖๒

20191104102642.webp

20191104102732.webp