เขากระโดงเทรล : เทรลแรกของผม KhaoKradong Trail : My first trail run (part 2)

ตอนที่ 1 เขียนเรื่องความเดิมและการเตรียมตัวไปวิ่งเทรล >>> https://www.gotoknow.org/posts...  

การไปวิ่งครั้งนี้ ถ้าหากเป็นคนอื่นที่กล่าวว่า “ตั้งใจ” จะไปวิ่ง เขาคงเตรียมตัว เตรียมอุปกรณ์ และหาข้อมูลให้พร้อมสำหรับการวิ่ง แต่สำหรับผมความ “ตั้งใจ” ของผม คือใจล้วน ๆ  ไม่เคยวิ่งเทรล ไม่มีความรู้เรื่องเทรลในหัว ซ้อมวิ่งเทรลสั้น ๆ 5 กิโลเมตร 3 ครั้ง มีรองเท้าเทรลที่ลองสวมตอนซ้อม 3 ครั้ง มีกระเป๋าเป้น้ำที่ไม่เคยเอาออกมาจากกล่องเลยหลังจากได้มา  เก็บกระเป๋าในคืนวันศุกร์ ตื่นมาล้างรถในเช้าวันเสาร์ก่อนออกเดินทาง บอกน้องอู๋ว่าจะไปพักที่บ้านในคืนวันเสาร์ และไปรับ BIB และเสื้อวิ่งตอนบ่ายสอง ตกเย็นก็จิบเบียร์กับสหาย (ไม่รู้เรียกจิบไหม จัดไปซะเยอะ) กลับมานอนตอนห้าทุ่ม กว่าจะหลับก็สองยาม ตื่นนอนตอนตีสี่ อาบน้ำ แต่งตัว ไปถึงวัดเขากระโดง วนหาที่จอด เดินถึงจุดปล่อยตัวตอน 05.53 น. ไม่ได้อบอุ่นร่างกายหรือยืดเหยียดแต่ประการใด อาศัยว่าเป็นคนขี้เกียจยืดเหยียดเป็นทุนเดิม ก็คิดในใจว่า 5 กิโลเมตรแรกคงเป็นการอบอุ่นร่างกายไปในตัว ก่อนปล่อยตัวก็พบปะและเตรียมออกตัวกับชาว มข. เมื่อปล่อยตัว ก็วิ่งตามขบวนไป ไม่ได้คิดอะไร เพราไม่มีข้อมูลเส้นทาง คงวิ่งตามชาวบ้านเขาไปเรื่อย ๆ ก็คงถึง น้องที่รวมตัวกันก็ค่อย ๆ หายไป บางคนเร่งเครื่องวิ่งไวไม่เห็นฝุ่น บางคนก็ตั้งใจวิ่งช้า ส่วนเราเป็นคนวิ่งในระดับกลาง ๆ ก็คิดว่า วิ่งในแบบเรานี่แหละ ไม่รู้จักใครก็วิ่งเกาะเขาไปก็แล้วกัน เจอลูกบอลตอนขึ้นเขาลูกแรก ทักทายกันนิดหน่อย บอลก็สับเท้าวิ่งหนีไป เราก็เลือกที่จะออมแรงไว้ เพราะสองสาเหตุคือ ไม่รู้ว่าข้างหน้าจะมีภูเขาให้ปีนกี่ลูก และกลัวจะหมดพลังเพราะเบียร์ในช่วงค่ำที่ผ่านมาพาขาอ่อนกำลัง

วิ่งไปถึงยอดเขาก็เริ่มหอบ นักวิ่งคนอื่น ๆ ทำไมเขาวิ่งไวกันจัง ดูเขาสนุกครึกครื้นมีเพื่อนฝูงมาเป็นกลุ่ม วิ่งไปเรื่อย ๆ คนค่อย ๆ ทะยอยหายไป คนข้างหน้าก็พอมีให้เห็นบ้าง ไต่เขา ลงเนิน เข้าป่า ก้มหน้ากลัวสะดุดก้อนหินชิ้นเล็กชิ้นใหญ่หินภูเขาไฟลอยได้ กิ่งไม้เถาวัลย์ และปลายหนาม ล้วนต้องระมัดระวัง ทางแคบแซงได้ยาก ต้องหาจังหวะให้ดี เอ่ยขอโทษขอทาง มองเชือกริบบิ้นสีที่ฝ่ายจัดวิ่งติดเป็นสัญลักษณ์บอกเส้นทางไม่ให้หลงเขา (เขาชอบทำให้หลง)

วิ่งวนไปเรื่อย เจอสถานีให้น้ำนักวิ่ง มุดป่าฝ่าดง วิ่งตามคนนั้นคนนี้ บางทีก็วิ่งแซง เปิดเพลงฟังไประหว่างทาง สักพัก วิ่งตามทันลูกบอล แล้วก็ชวนกันวิ่งไปเรื่อย ลากกันไปตามเส้นทาง วิ่งหนีแดดที่เริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ตามเวลาที่ล่วงเลยไป ผ่านเหมืองหินที่กลายเป็นบ่อกว้างและลึก  ผ่านป่าหนามและบ่อโคลนตมน้ำท่วมแฉะ โคลนกระเด็นเปื้อนน่อง รองเท้าเริ่มถูกเคลือบด้วยตม ผสมกับเศษหญ้า ผ่าฝ่าดงหนามเล็บเหยี่ยว (หมากเล็บแมว)  เรียงแถวกันข้ามโขกหินและคูธารน้ำ ก่อนจะข้ามฝายวิ่งเข้าสู่เส้นชัย...ใช้เวลา 2.23 ชั่งโมง ด้วยระยะทางประมาณ 19.50 กิโลเมตร

ในเส้นทางวิ่ง เจอพี่น้องหลายคนหลงทาง ไม่ได้วิ่งไปตามทางที่กำหนด ไม่ผ่านจุดเช็นพอยท์ก็ถือว่าผิดกติกา เขาเหล่านั้นสู้อุตว่าห์เดิน-วิ่งย้อนกลับไป เพื่อให้ครบขั้นตอน แดดร้อนก็อาจทำให้ท้อถอยได้  สัญลักษณ์ของการบอกเส้นทางวิ่งในป่าคือผ้าริบบิ้นแยกสีตามระยะ ฮาล์ฟ มินิ ฟันรัน บางช่วงบางจุดมองหาเส้นผ้าไม่เจอ ต้องวิ่งตามกัน บางช่งคนนำพาวิ่งผิด ก็ต้องย้อนกลับ บางจุดริบบิ้นสั้นมากทำให้มองหาเครื่องนำทางไม่ค่อยเจอ ช่วงปลายทางเส้นทางวิ่งแคยมาก คนก็กระจุกตัวมากขึ้นเพราทั้งสามระยะวิ่งมาพบกัน ก็ต้องใช้ความอดทน หาจังหวะเพื่อแซงนักวิ่งที่เดินเรียงแถวกัน จุดให้น้ำเพียงพอ แต่ช่างภาพมากระจุกตัวใกล้เส้นชัย ทำให้การจราจรติดขัดไปบ้าง... เมื่อถึงเส้นชัย ได้รับเหรียญแห่งชัยชนะและเสื้อสามารถ (Finisher) เดินไปหาของกินตามซุ้มต่าง ๆ และนั่งพักคอยเดอะแก็งค์ที่ทะยอยเข้าเส้นชัยตามมา บรรยากาศดี ริ่มอ่างเก็บน้ำ  ลมเย็น ๆ ได้สนทนากันหลายเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องราวของการวิ่งเทรลครั้งนี้

เส้นทางสำหรับ 21 กิโลเมตร สังเกตยาก ผ้าริบบิ้นไม่ค่อยชัดเจน  บางจุดทางแยกเยอะมากเพราะเป็นเส้นทางเดินป่าหาเห็ดของชาวบ้าน ทำให้สับสนและหลงทาง ตรงจุดป้ายบอกกิโลเมตรที่ 17 และ 18 ติดไว้บนต้นเดียวกัน  แต่ในภาพรวมก็ถือว่างานนี้น่ารักในแบบอบอุ่น น้ำท่าอุดมสมบูรณ์  เสียดายไปหน่อย คิดว่าหลังจากไต่เข้าลูกแรกแล้ว ช่วงท้ายจะมีเขาให้ไต่อีก แรงยังเหลือเฟือ เพราะออมแรงไว้ ไม่ได้ทำการบ้านเรื่องเส้นทางวิ่งมา

ขอบคุณเทรลแรก ไม่หวือหวา แต่ว่าดูงาม

    เช้า 21 ตุลาคม 2562