"เก็บตก" งานมหกรรม (1) : โอกาส กับการพูด

ครั้งแรกที่ได้ยินคุณเอื้อบอกให้พูด ผู้เขียนขนลุก(ไม่)สู้ และรีบปฏิเสธ

ผู้เขียนได้มีโอกาสไปงานมหกรรมKM ตามคำชวนของคุณเอื้อ แต่เมื่อใกล้วันงานเข้าไปทุกที ผู้เขียนก็ได้รับโอกาสเพิ่มอีกอย่างคือ ให้ร่วมด้วยช่วยกัน “พูด” .

ครั้งแรกที่ได้ยินคุณเอื้อบอกให้พูด ผู้เขียนขนลุก(ไม่)สู้ และรีบปฏิเสธ ทันทีทันใด จนเพื่อนร่วมงานก็ยังอดล้อและรู้ "จุดอ่อน" ของผู้เขียน ว่าแท้ที่จริงเรากลัวการพูดมาก คุณเอื้อก็บอกว่ามันเป็นโอกาส น๊ะ แต่ผู้เขียนก็ได้แก้ตัวไปน้ำใส ๆ ว่า โอกาสผ่านมาเดี๋ยวก็ผ่านมาอีกแหละค่ะ แต่ตอนนั้นลึก ๆ ในใจ ก็รู้สึกผิดมากกว่าเสียดายที่ปฏิเสธไป แต่ช่างเถอะปฏิเสธไปแล้ว อีกอย่างเราก็กลัวจริงน๊ะการพูด ให้เขียนบันทึกหรือทำอย่างอื่นเท่าไรเท่ากัน

เฮ้อ ! ก็คิดว่ารอดตัวไม่ต้องพูดแล้วน๊ะ

ก่อนวันงานไม่กี่วันคุณเอื้อก็เรียกพวกเราไปคุยกันทั้งหมด และบอกถึงรายละเอียดการไปจัดอบรมที่สถาบันพยาธิ (ก่อนงานมหกรรม KM 1 วัน) วันนั้นพวกเรา surprise พี่ nidnoi มากที่รับปากพี่โอ๋ช่วยพูดในมุมมองของ Blogger และในวันนั้นพี่โอ๋ยังโยนผู้เขียนให้ช่วยพี่เม่ยพูดในห้อง UKM ในงานมหกรรมอีกด้วย และในที่สุดพี่ nidnoi และผู้เขียนได้ฝึก(ซ้อม)พูดจริงที่สถาบันพยาธิ เป็นครั้งแรกซึ่งผู้เขียนได้ AARไปแล้ว

หลังจากนั้นผู้เขียนก็เริ่มกลัวและหลบพี่เม่ย แต่ก็ทำการบ้านแต่โดยดี และคิดว่าเมื่อถึงวันนั้นจริง ๆ คงคุยหรือบอกกับพี่เม่ยได้ว่าพี่เม่ยพูดไปเหอะ พูดไปเลย ผู้เขียนไม่ต้องพูดน๊ะ น๊ะ น๊ะ ๆๆๆๆๆ...กะว่ายังไงพี่เม่ยต้องใจอ่อน...

เมื่อใกล้เวลาจริง ๆ ผู้เขียนก็ตื่นเต้นค่ะ แต่พี่เม่ยก็บอกว่า

มันเป็นโอกาส (อีกแล้ว)
ถ้าติดอะไร หรือประเด็นไหนที่ผู้เขียนลืม พี่เม่ยก็จะช่วยถามให้ตอบ
คนฟังไม่เยอะหรอก ห้องเล็ก ไม่มีใครรู้จักเรา
ให้เราไปนั่งบนเวทีก่อนทำความคุ้น ๆ แต่ผู้เขียนทำท่าจะไม่ลง (คุ้นมากไปหน่อย- เพราะเข้าใจว่าเริ่มเลย..)
ที่สำคัญพี่เขามีเทคนิคพิเศษ คือเว้นช่องไฟ เอ๊ย ! จังหวะให้มือใหม่หัดขับอย่างเราพูดเป็นสองช่วง ช่วงแรกใน"มุมมองของคุณกิจ" ช่วงหลังเป็น"มุมมองของ Blogger"

พอถึงเวลาจริงผู้เขียนก็ตื่นเต้นจริงนั่นแหละโดยเฉพาะช่วงแรก แต่พอช่วงหลังผู้เขียนชักไม่มีความรู้สึก (ตายด้าน)การบ้านที่เตรียมไว้ทำไว้ ก็นึกไม่ค่อยออกอีกอย่างคือ พูดไปเท่าที่จำได้ ก็ไม่ได้คิดว่าต้องพูดจริงนี่นา! สุดท้ายก็พูดเหมือนเล่าออกมามากกว่าและจำไม่ได้ว่าตัวเองได้พูดหรือเล่าอะไรไปบ้าง....

ก็ไม่รู้ต้องขอบคุณหรือโทษความมั่นอกมั่นใจของทั้งสามท่านกับโอกาสที่มอบให้...

แม้การพูด จะเป็นเรื่องเล็ก ๆ สำหรับใครหลายคน แต่มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับผู้เขียนมากถึงมากสุด สุด

งานมหกรรมครั้งนี้สำหรับผู้เขียนจึงไม่ธรรมดา เพราะได้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบเอาซะเลย ได้ท้าทายตัวเอง เพราะกลัวการพูด และหลบมาตลอด ได้ลอง อ้อ ! ได้โอกาส และได้พูดจริง ๆ สุดท้ายก็ได้เสื้อขอบคุณพี่เมตตาและพี่เม่ยค่ะ (เกรงใจจริง ๆ )