คำตอบสุดท้าย Ep.3 "ได้มาแล้ว ไปไหนกัน"

หลังจากที่ ได้ใบประกาศ ลงไป ได้หรั่งน้ำตา ไม่หยุด และ ค่อยๆเดินห่างๆ มองผู้คน อยู่ตรงนั้น และ เรียกมา ถ่ายภาพหมู่รวมกัน สิ่งที่เกิดขึ้น หลังจากที่ คอร์สนั้น จบไป ก็ยังร้องไห้ต่อ ตรงนั้น แต่

    น้ำตาที่ปรากฏ ต่อหน้าเรา มีอยู่ สองแบบ

    แบบแรก คือ ฉันขอบคุณตัวเอง ที่ได้มาถูกทาง ในแบบที่เรา ได้เลือกไว้

    อีกแบบหนึ่ง อยากเป็นโค้ชจริงๆ แต่กลับทุนทรัพย์ไม่พอ ใครก็ได้แนะนำผมที........

   น้ำตาแบบหนึ่ง ทุกข์ทรมาน ราวกับโดนไฟเผา แต้มบุญแทบหมด ไปแล้ว คิดว่า มันเกิดจากอดีตชาติหรือเปล่า....???

      น้ำตา ในวินาทีนั้น ไหลลงมาไม่หยุด และบอกความจริง กับโค้ช โดยไม่ระวังตัว ไร้สติตลอดเวลา ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สระสำคัญ ตลอดเวลา ถูกดูดในเขาวงกต ตลกมากเลยนะ และตัวเราพอเข้าใจได้ว่า ก้าวที่ เดินลงไป ต้องมีอะไรที่ เปอะเปื้อน ขุรขระบ้าง เป็นเรื่องปกติ ในก้าวแรกที่เลือกเดิน

       แต่.......

      โค้ชแนะนำว่า ลองไปปรึกษาคนในครอบครัว ก่อนมั้ย ซึ่งนั่น ตัวเรา มองหน้าโค้ชทันที 

   ประโยคแรกที่ได้ยินก่อน  พูดกับผมว่า 

   “ ไปฝึกก่อนนะ แม้ว่า การเป็นโค้ช มันไม่ใช่ตอนนี้ก็ตาม และก็ ขอชื่นชมจากใจว่า คุณกล้ามาก ที่มายืนตรงนี้........”

   ประโยคนั้น เป็นเหตุให้ ทุกอย่างปลงลงไป และได้ก้าวแรกไปในที่สุด

[สุจิตรา]

ไม่มีก้าวแรกก็ไม่มีก้าวต่อไปค่ะ สู้ๆ