คำตอบสุดท้าย Ep.2 "วันแรก ของเส้นทาง"

  ย้อนลงไป เมื่อ 2-3 ปีที่แล้ว มีชายคนหนึ่ง ที่ได้ออกเดินทาง 

  ในเส้นทาง การเป็นโค้ช เราไม่รู้ว่า ในเส้นทางที่ได้ เลือกลงไป จะเผชิญอะไร   

  สิ่งที่เห็น สิ่งที่ได้ยิน มักสวนทางกันเสมอ ถือเป็นเรื่องปกติ....

   เราก็ไม่รู้ว่า เรากำลังจมอะไรอยู่หลังจากที่ จบคอร์สเรียนโค้ช ลงไปทำ จะให้ในสิ่งที่คิดหรือไม่....???

    นั่นคือ สิ่งที่ ตั้งคำถาม ในใจตนเอง ตลอดเวลา.....?? 

 วันแรก ที่ตัดสินใจ เหยียบลงไป ก้าวลงไป ในเส้นทางการเป็นโค้ช และ 

 วิชาชีพโค้ช เราทำสิ่งนั้นด้วยความตั้งใจ แรกๆ นั้นเอง ความตั้งใจของเรา 

 แผ่ถึงคนเหล่านั้นไหม ซึ่งไม่รู้เลย ไม่รู้แม้กระทั่ง โค้ช คืออะไร กันแน่ และ 

 ก่อนหน้านั้น ได้ไปเรียน ศาสตร์พลังแห่งปัญญา มา มันดีจน น้ำตาล่วงเลย 

 และเกิดขึ้น สองวัน ของ กุมภา 59 ก่อนเรียนโค้ช ในเดือนถัดมา

  วันแรก เราแค่ เข้าใจว่า ความหมาย คำว่า โค้ช มันคืออะไรกัน และค่อยๆซึมซับไปช้า

      วันที่สอง กลับมาที่คลาส เริ่มลงลึกรายละเอียด ถึงกฎเกณฑ์ และ เนื้อหาที่ หนักขึ้น

      วันที่สาม ได้ลงมือ ไปโค้ช ให้คนนั้น คนนี้ มีเสียงตะกุกตะกัด ปากสั่น และ ไม่คุ้นเกี่ยวกับ วิธีการ

     เช่นนั้น และ ด้วยความที่ ประสบการณ์การทำงาน และเซนต์ ไม่มีอะไรสักอย่างเลย 

     มีความกังวล ตลอดเวลา ใช้คำถามไม่ตรงกับวัตถุประสงค์กับคนที่เข้ามารับการโค้ช 

     ทำให้ การลงมือทำนั้น ไม่เอื้ออะไรให้เรา เท่าไหร่นัก

      ก่อนวันสุดท้าย เราได้ อ่านตำราทั้งหมด ในสิ่งที่ได้รับรู้มา รวมถึง คำถามที่ใช้ในการโค้ชเวลา ที่สอบโค้ช ไปด้วย ช่วงที่เตรียมตัว มีความกังวลในใจ ภาระทางครอบครัว เริ่มโถมใส่ ทั้งๆที่ ตัวเรา ขณะนั้นเอง เริ่มหันมาเข้าทาง วิทยากร และ โค้ช ไปแล้ว........

     วันสุดท้าย ก็มาถึง สิ่งที่ได้ซ้อมได้ฝึกนั้น ไม่ได้สอดคล้องกันเลย ทุกอย่างย้อนแย้ง ไปหมด ปากก็สั่น ทำอะไร ไม่ถูก ครึ่งแรก เตรียมมาดี ถือว่าปกติ พอถึงช่วงหลัง เบรกอาหารกลางวัน ยิ่งถึงคิวเรามากแค่ไหน ยิ่งกดดันตัวเอง มากเพิ่มเท่านั้น คนที่สอนโค้ชบอกว่า “ไม่ต้องเกร็งตามสบาย ขอให้เต็มที่” ระหว่างที่เข้าสู่ ระยะเวลาสุดท้าย

        กดดันมาก....... มีโทรศัพท์เข้าแทรก โถมเข้ามา เราเข้าใจว่า งานเข้า....................

     ที่ไหนได้ เสียงจากทางบ้าน เรียกเข้ามา และค่อยๆฟัง ว่าเขาต้องการอะไร.....??? 

     เราตอบกลับไปว่า ไม่สะดวกครับ ติดอบรมอยู่ครับ.........

        คิดเป็นภาพ เหมือน นกแก้ว กำลังเหาะ กลับโดนกักขังในกรงไปแทน

       ยิ่งทำให้ กดดัน หนักกว่า กังวลว่า เราจะทำได้ดี อย่างไร ในเมื่อสถานการณ์ ไม่เอื้อให้เรา เอาเข้าจริงๆ

   มันมีบางอย่างขึ้น ผิดปกติ ตั้งแต่ ตอนไปงานเปิดตัว กลุ่มพัฒนาสังคม ตอนนั้นแล้ว

      สุดท้าย ต้องปล่อยวาง สิ่งที่กังวลนั้นเสีย และหันมาสอบโค้ช และวิธีการ ที่ใช้คำถามในการโค้ช ทำเต็มที่ แต่กลับ ไม่เป็นอย่างที่เคยฝึก เลยแม้แต่น้อย ทุกคนในห้อง มองที่ผมคนเดียว และรอฟังคำแนะนำจากโค้ช ทั้งสามคน เสียงในหัว เริ่มดังก้องไปอีกเกรงว่า ต้องต่อว่าเราแน่ๆ สิ่งที่เกิดขึ้น

      เปล่าเลย....... เราสร้างกรอบการตัดสิน เหตุการณ์นั้น ไม่เกินสามวิ ขณะที่ยังมาไม่ถึง ด้วยซ้ำ

      จากนั้น ก็ได้สลับ ไปที่คนนั้น ได้โค้ชตัวเราบ้าง ปรากฏว่า มีบางอย่าง ที่ดูย้อนแย้ง ขึ้น 

      ปล่อยความบ่นของตนเองลงไป ราวกับว่า จะระบายอารมณ์ยังไงยังงั้น     

  ภาพที่ปรากฏทั้งหมด ในขณะนั้นเอง เราได้ตรงไปตรงมาหรือไม่ ซึ่งไม่รู้เลย....... อมพนำ 

  ไปเลื่อย ไม่มีที่สิ้นสุด ก้มลงมองตนเอง สักพัก ก็พูดออกมา

     ด้วยความที่ เราพร้อมที่จะเลือก อาชีพโค้ช นี้ จึงใช้คำพูด ด้วยความคาดหวัง ขึ้น เพื่อสร้างการยอมรับ แต่นั้น กลายเป็นเกราะ ที่ยิงกลับหาตัวเอง ได้แบบเดียวกัน สิ่งที่เกิดขึ้น คือ เสียงแก้วโหม่ง ดังก้องขึ้น หมดเวลาตัวเรา เริ่มน้ำตาคลอ แล้ว

    จนกระทั่ง ช่วงเวลาอันสำคัญ นั่นคือ พิธีประกาศรับประกาศณียบัตร จากคอร์ส การเรียนโค้ช รุ่นแรก ของผม และชื่อนั้น ถูกเอ่ยเป็นคนแรก สิ่งที่ปรากฏ ลงมาคือ เราได้ปล่อยน้ำตาลงมา อยู่ตรงนั้นเอง........