เรื่ิองเล่าจากใจ
เมื่อเร็วๆนี้ ดิฉันได้เจอกับคนๆหนึ่งที่ฉันเคยเรียนด้วยกัน หรืออาจจะพูดอื่นแบบหนึี่ง คือ คนที่ฉันเคย "ปลื้ม" เขาเป็นคนที่น่ารักมาก ยิ้มหวาน ตลก แต่มีหลักการในการใช้ชีวิต เวลาที่ได้เห็นเขาแล้ว ทำให้ฉันทำอะไรไม่ถูก เมื่อไม่มีทางให้ฉันเดิน สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผิดๆพลาดๆไปมา (จำเวลานั้นแล้ว รู่้สึกอายตัวเองมาก) แต่เป็นช่วงเวลาที่ดีสำหรับคนที่แอบปลื้มอย่างเราๆ (มั่ง) ><
การ "ปลื้ม" ใครสักคนเป็นเรื่องดีนะ (ในความคิดของฉันนะ) เพราะมันทำให้เราอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น อยากทำอะไรให้เขาภาคภูมิใจ หรือไม่อายที่มีเรายื่นข้างๆ แม้ว่า เป็นการยื่นในฐานะ เพียงแฟนคลับเท่านั้น แต่การปลื้มใครสักคน มันก็ไม่ได้มีข้อดีอย่างเดียว ยังมีข้อเสียอยู่ ตรงที่ว่า เราอยากครอบครองเขาขึ้นมา ซึ่งในสถานการณ์นั้น คงยากที่จะมีความรู้สึก ผิดชอบชั่วดี เพราะความรู้สึกที่มีในเวลานั้น คงเป็นความรู้สึกที่อยากครอบครอง
>>> การวิ่งตามใครสักคนมันเหนื่อยก็จริง แต่สิ่งที่เราจะได้รับเป็นรางวัลชีวิต คือ ความแข็งแรงหลังจากการวิ่ง เราจะแข็งแรงขึ้น<<<
อย่าอายที่จะปลื้มใครสักคน และหวังเพื่อให้เขาหันมามอง หากทุกครั้งที่เราได้ทำ มันทำให้เรามีความสุข
ความเห็น (2)
คนเรามีคนที่เคยปลี้มแบบนี้กันทุกคนค่ะ ปลื้มเป็นสิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารัก และรักก็ไม่ใช่การครอบครองเสมอไปจริงมั้ยค่ะ
