๙๐๒. “ใช้ชีวิตให้ดี แล้วคนดีดีจะเข้ามาเอง..”

        ประโยคนี้โดนใจผมมาก มันคือชีวิตจริง..ที่ประสบพบเจอในบั้นปลายของชีวิตราชการ ตอนแรกก็ไม่เชื่อในข้อความทำนองนี้..เชื่อใจตัวเองมากกว่า ว่าจะเอาอยู่ไหม? ใจสู้หรือเปล่า..ไม่เคยคิดไปถึงว่า “ทำดีแล้วมันจะได้ดี”

    หลายคนคลางแคลงใจ เพราะยังไม่เจอด้วยตนเอง ผมคงไม่แนะนำให้อดทนรอ..แต่อยากจะขอให้ทำดีต่อไป..ดีก็คือดี..ยังไงมันก็ดีต่อใจ..

    “ใช้ชีวิตให้ดี แล้วคนดีดีจะเข้ามาเอง.” ครอบคลุมทุกเรื่องราว ทั้งชีวิตคู่ การงานและธุรกิจ อย่าได้หมายความแค่ “ความรัก”เท่านั้น..คนดีมีอยู่ทุกวงการและเข้าได้กับทุกคนที่รู้จักใช้ชีวิต...

    ใช้ชีวิตให้ดี..เหมือนจะพูดง่าย แต่ก็ทำได้ไม่ยาก นิยามของความดีก็ใช่ว่าจะยืดยาว ก็แค่มีคุณธรรมประจำใจขั้นพื้นฐาน ในส่วนของการใช้ชีวิตให้ดี ผมคิดเป็นองค์รวมแบบง่ายๆเลย..คือ รู้หน้าที่และมีความรับผิดชอบ...

        คนที่อยู่วัยเรียน แน่นอนที่สุดก็คือต้องเรียนหนังสือ คนที่อยู่ในวัยทำงานก็ต้องทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย พัฒนาตนและพัฒนางานควบคู่กัน ด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจ..

        ชีวิตนักการเมือง..ก็ต้องเสียสละ ซื่อสัตย์สุจริต ไม่คิดโกงบ้านกินเมือง เท่านี้เอง..ก็ได้ชื่อว่าเป็นการใช้ชีวิตนักการเมืองที่ดี..

        เมื่อก่อนการสื่อสารมันช้าและแคบ..ถ้อยคำดีๆมีสาระก็หายาก ต้องเป็นหนอนหนังสือจริงๆ จึงจะค้นพบ..เราจึงมักถูกกรอกหูซ้ำๆจากผู้รู้ที่ไม่จริง จดจำมาจากขี้ปากฝรั่ง จากคำเดิมๆที่พูดแล้วพูดอีก..จนคนหลงผิด ทำอะไรจนผิดลู่ผิดเหลี่ยมไปก็มี

        จากประสบการณ์เดิมของผม คือเรียนให้จบ แล้วท่องตำราเพื่อหางานทำ พอทำงานแล้วก็พัฒนาตนเอง แบบที่พึ่งตนเองแบบสุดๆ เพื่อปรับปรุงตำแหน่งให้สูงขึ้น..ชีวิตจึงเวียนว่ายตายเกิดอยู่กับหนังสือและการทำงานหนัก..จนคุ้นชิน..

        และเชื่อมั่นว่ามาถูกทาง จนในที่สุด ผมก็ไม่มี “เพื่อน” ใช่ว่าเขาจะไม่เอาผม แต่หลายครั้งผมก็ไม่เอาใครเหมือนกัน ผมมันคนช่างเลือก..จึงมีเพื่อนน้อยมาตั้งแต่เรียนชั้นประถมแล้ว....

        วันเวลาที่ผ่านเลย..ผมไม่เคยสักนิดที่คิดว่าตัวเองมีปมด้อย ก็แค่รู้สึกเบื่อและชิงชังกับคำพูดของผู้บริหารฯบางคนที่ชอบพูดในที่ประชุม เหมือนที่เขาทำอยู่แล้วเป็นประจำและมันได้ผล...

        “นกไม่มีขน คนไม่มีเพื่อน..บินสูงไม่ได้” ผมฟังแล้วอยากจะอ้วกแตก ก็คนที่พูดเขาคงชอบแบบนั้น และไม่มีงานในหน้าที่มากมาย แบบสากกระบือยันเรือรบเหมือนผม ซึ่งผมก็มีความเชื่อแบบผม คือเชื่อกฎแห่งกรรม ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว..

        ผมคิดในใจ..”คุณจะบินสูงแค้ไหนก็เรื่องของคุณ ทุกวันนี้ผมก็มาไกล อายุก็น้อยกว่า เงินเดิอนก็มากกว่าคุณ มีงานทำก็บุญโขแล้ว..ไม่ตกต่ำจมดินก็ดีแค่ไหนแล้ว” (ฮา)

        คือไม่มีเวลาแล้ว..ที่จะแสวงหาเพื่อน เข้าใจไหม? ชอบใครชอบมัน แบบทางใครทางมัน ทุกวันนี้มีเพื่อนครู มีนักเรียน และชุมชนเป็นเพื่อน..ก็พอแล้ว คบง่ายด้วย..

        ๑๓ ปีในโรงเรียนขนาดเล็ก..ท่องจำคำนี้จนขึ้นใจ “งานหนักไม่เคยฆ่าคน” ดีกว่า “นกไม่มีขน คนไม่มีเพื่อน..บินสูงไม่ได้” แล้วผลที่สุดเป็นไง?

        “ห้องสมุดลิ่มอติบูลย์” ที่โรงเรียน นักธุรกิจหนุ่มกับเพื่อนๆมัธยม สมทบทุนช่วยเหลือ เพื่อปลูกปัญญานักเรียนมาถึงทุกวันนี้..

        ห้องน้ำห้องส้วม แหล่งเรียนรู้และอาคารประกอบ..เป็นของภาคเอกชนทั้งนั้น รวมทั้งอาคารเรียนธนาคารออมสิน..คือการตอบโจทย์ “การใช้ชีวิตที่ดี” ทั้งสิ้น

        ที่โรงเรียนมีกองทุนการศึกษามีเงินในบัญชีนับแสนบาท..ก็เพราะมีคนดีเข้ามาสนับสนุนช่วยเหลือ แล้วก็บอกว่าจงทำดีต่อไปนะ ใช้เงินเหล่านี้ไปจ้างครูพิเศษ เพื่อสอนให้นักเรียนเป็นเด็กดีมีคุณธรรมนะ..

        ทุกวันนี้ ผมยอมรับว่า ไม่ค่อยจะได้ติดต่อกับใคร และมีเพื่อนไม่กี่คนในไลน์ในเฟสที่ยังสื่อสารกันอยู่ และทุกคนก็ให้การสนับสนุนผม ทั้งกำลังใจ ให้ทำความดีและให้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง และบางคนอยู่ต่างประเทศก็ส่งเงินมาช่วยเหลือโครงการอาหารกลางวันเป็นประจำทุกเดือน..ถามว่า..ผมจะต้องบินให้สูงกว่านี้ทำไม?..เพื่ออะไรและเพื่อใคร? คิดคนละแบบ..แต่คิดในแบบของผม..จะต้องสะสมพลังความดีที่พ่อหลวงให้..

        “ยิ่งรู้สูงรู้มากขึ้นเท่าใด ก็ยิ่งต้องมีความรับผิดชอบมากและสูงขึ้นเท่านั้น จึงจะสร้างสรรค์ความเจริญความดีงาม และความมั่นคงผาสุกได้สำเร็จดังที่มาดหมาย”

         พระบรมราโชวาท ของในหลวงรัชกาลที่ ๙

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑๑  มีนาคม  ๒๕๖๒