๘๘๕. เด็กชายแอนฟิลด์..

        ผมรู้จักแอนฟิลด์มานานแล้ว..เพราะเป็นชื่อสนามฟุตบอลทีมโปรดของผมชื่อทีม “ลิเวอร์พูล” ทีมดังของประเทศอังกฤษ..

    ส่วนเด็กชายแอนฟิลด์..ผมรู้จักยังไม่ถึงปี ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นอนุบาล ๑..ผมไม่ค่อยจะอะไรมากมายกับเด็กคนนี้..เป็นห่วงเรื่องเดียว.คือเรื่องขาดเรียน...

        วันนี้..รู้สึกเป็นพิเศษกับแอนฟิลด์มาก เสียดายที่เพิ่งรู้ แต่ก็ยังไม่สาย..ปัญหาของแอนฟิลด์ ใครรู้วิธีแก้..ได้โปรดแนะนำด้วย..จะเป็นพระคุณยิ่ง

        แอนฟิลด์..เด็กชายหน้าตาและผิวพรรณดี  น่ารัก ตัวเล็ก อยู่โรงเรียนจะไม่ดื้อและไม่ซน แต่คุณตาคุณยายบอกว่าอยู่บ้านก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน..

        คุณตา..เปิดร้านค้าขายอะไหล่เครื่องจักกลประเภทไฮโดรลิคในตลาด คุณตาบอกเหตุผลที่ต้องให้แอนฟิลด์มาเรียนที่หนองผือ..เพราะโรงเรียนใหญ่ในตลาดอยู่ใกล้วัด เวลามีงานศพแอนด์ฟิลด์จะกลัวเสียงพลุ..

        โรงเรียนบ้านหนองผือเป็นโรงเรียนแบบบ้านๆ เมื่อผู้ปกครองไม่ได้มองกันที่ “สอนดีมีครูครบ” แต่สมัครใจมาเข้าเรียน..ผมก็รู้สึกภูมิใจเล็กๆ

        พอเข้าสู่ภาคเรียนที่ ๒ ญาติของคุณตาแอนฟิลด์ก็ย้ายหลานชายจากกรุงเทพฯมาเข้าเรียนชั้น ป.๒ อีกคนหนึ่ง..อ่านเขียนไม่คล่อง แต่ผมก็สอนให้เต็มที่

        ผมเคยไปเยี่ยมบ้านของแอนฟิลด์ที่เป็นตึกสามชั้นตั้งอยู่ริมถนนใหญ่ใกล้กับ ธกส. ที่ไปเยี่ยมบ้านก็เพราะสงสัยว่า..ทำไมป่วยบ่อย..

        แต่พอไปเห็นสภาพจริงก็เพิ่มความสงสัยเข้าไปอีก เพราะมีความเป็นอยู่ที่ดีมาก..ได้รับความรักความอบอุ่นจากคุณตาคุณยาย มีของเล่นราคาแพงๆมากมาย ได้อยู่ห้องปรับอากาศที่เย็นสบายคลายร้อน..ชีวิตของแอนฟิลด์ดีกว่าของครูเสียอีก

        ผมก็เลยแนะนำว่า..การใช้เครื่องปรับอากาศนานๆ เด็กอาจปรับตัวไม่ทัน ทำให้เป็นที่มาของไข้หวัด..จึงควรหาโอกาสออกกำลังกายโดยการวิ่งเล่นนอกบ้านบ้าง.

        วันนี้..คุณตาขับรถมาส่งแอนฟิลด์เหมือนเคย ในมือถือลังใบใหญ่ใส่ผักกาดขาวที่คุณตาปลูกเอง ส่งให้ผมเพื่อนำเข่าสู่โครงการอาหารกลางวัน..

        คุณตาพูดเปรยๆ..แต่ผมสะดุ้งและแปลกใจ..ตลอดจนเสียดายที่เพิ่งรู้..

        “แอนฟิลด์..ไม่กินผัก กินอะไรยากเหลือเกิน กินไปก็อาเจียนหมด วันนี้ก็เลยเอามาม่าใส่กระเป๋ามาด้วยห่อนึง”

        คุณตากลับไปแล้ว..ผมเชิญ “ครูบี” ครูประจำชั้นอนุบาล ๑ มาพูดคุยพร้อมด้วยแอนฟิลด์...เด็กชายต้นเรื่องที่น่าสนใจ..

        ผมให้ครูบีเล่าให้ฟัง..ครูบีบอกว่า..”หนูก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว แอนฟิลด์ไม่ยอมกินกับข้าวของโรงเรียน..ไข่กับผักก็กินไม่ได้..แกงที่ไม่เผ็ดหรือต้มจืดที่มีผัก พอกินเข้าไปจะมีอาการเหมือนอยากจะอาเจียน”

        “แล้วทุกวันนี้..แอนฟิลด์กินอะไรเป็นอาหารกลางวัน”

        “กินข้าวราดด้วยซอสค่ะ กินได้เยอะเลย”

        ผมหันไปมองหน้าที่ขาวซีดของแอนฟิลด์ ที่กำลังส่งยิ้มให้ผม..ที่เพิ่งรู้ความจริง..และกำลังคิดว่าจะหาวิธีแก้ไขอย่างไร?...

        ผมตั้งใจว่าต่อไปนี้..ผมจะติดตามเรื่องอาหารกลางวันของแอนฟิลด์ทุกวัน..ที่ผ่านมา..หลงคิดไปว่าแอนฟิลด์อยู่ดีกินดี เป็นลูกหลานผู้ปกครองที่มีฐานะดีที่สุดคนหนึ่ง..คุณพ่อคุณแม่ของแอนฟิลด์เป็นระดับหัวหน้า..ในร้านอาหารใหญ่ในประเทศอังกฤษ..แต่ไม่ใช่เหตุผลที่แอนฟิลด์จะไม่ชอบอาหารไทย..

        ผมบอกครูบี..และขอร้องแอนฟิลด์..ไปพร้อมๆกัน...

        “ครูบี..ครูต้องช่วยผมนะ โน้มน้าวเอาใจใส่ ให้กำลังใจให้แอนฟิลด์กินกับข้าวของโรงเรียนให้ได้..ค่อยๆฝีกไป ไม่บังคับแต่ให้เห็นประโยชน์และให้คำชมเชยบ้าง ถ้าไม่กินอาหารที่มีประโยชน์ และกินมื้อกลางวันไม่มากพอ เด็กจะไม่เจริญเติบโต ก่อให้เกิดผลเสียต่อการเรียนด้วย..”

        “แอนฟิลด์..หนูต้องเชื่อครูบีนะ หนูจะกินแต่ข้าวกับซอสไม่ได้ วันนี้กินมาม่าได้ แต่ครูจะไม่ให้กินทุกวันและต้องต้มให้สุกก่อน...” แอนฟิลด์ยิ้มรับเหมือนจะรู้ว่าผมต้องการอะไร?...

        ตอนเย็น..ครูบีมารายงาน..”ผอ.คะ..มาม่า..ก็กินได้นิดเดียวค่ะ..เวลากินเหมือนจะหิว แต่พอกินจริงๆเหมือนไม่อยากกิน..”

        กินยากจริงๆแล้วล่ะ...แอนฟิลด์..

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๖  กุมภาพันธ์  ๒๕๖๒