นิราศเกาหลี๑

นิราศเกาหลี ตอน๑

๑นิราศ จำลาไกล

จากทรามวัย ไปเกาหลี

จากนาง ห่างฤดี

จากน้องนี้ พี่จำลา

๒จำใจ ไปไกลเจ้า

ใจพี่เศร้า เฝ้าห่วงหา

จำพราก จากกานดา

มาศึกษา มาดูงาน

๓อยู่ห่าง อย่างห่วงห่วง

เจ้าพุ่มพวง ห่วงดังขาน

หงอยเหงา เศร้าดวงมาลย์

จำมางาน มินานเกิน

๔หกวัน ฉันต้องห่าง

ต้องจากนาง มิห่างเหิน

ก้มหน้า กล้าเผชิญ

ต้องออกเดิน เกินห้ามใจ

๕รวมกลุ่ม ทั้งหนุ่มสาว

กำหนดคราว เดินทางไป

เกาหลี นี้ไม่ไกล

บินเร็วไว ไปพร้อมกัน

๖หลักสูตร ปอปอรอ

หวังมาต่อ ก่อสร้างสรรค์

ความรู้ สารพัน

มาผลักดัน การเมืองไทย

๗การเมือง การปกครอง

วางครรลอง ปองสดใส

ประชา ธิปไตย

เขาก้าวไกล ให้เราตาม

๘เกาหลี ที่ลำบาก

เคยอดอยาก เจอขวากหนาม

เหนือใต้ ในสงคราม

ต่างปราบปราม ทำล้ายกัน

๙ลัทธิ ซิแตกต่าง

โซลเปียงยาง มากางกั้น

ทุกข์โศก วิโยคพลัน

ล้างเผ่าพันธุ์ ฆ่ากันเอง

๑๐เสรีฯ คอมมิวนิสต์

ปลิดชีวิต คิดข่มเหง

เลือดหลั่ง ไหลละเลง

น่าหวั่นเกรง น่าหวั่นใจ

๑๑อำนาจ มาบังตา

เหมือนคนบ้า น่าหวั่นไหว

รบรา ฆ่ากันไป

ศีลธรรมไร้ ใจมืดมน

๑๒อยากใหญ่ ใฝ่อำนาจ

ทำเอาชาติ โกลาหล

เงื้อง่า ฆ่าผู้คน

ทั้งรวยจน ทนทุกข์ตรม

๑๓บ้านแตก สาแหรกขาด

ชนทั้งชาติ ขาดสุขสม

ระกำ ช้ำระทม

ต้องทุกข์ตรม ขมขื่นทรวง

๑๔การเมือง เรื่องอำนาจ

ถ้าอุบาทว์ พลาดใหญ่หลวง

ผู้นำ ซ้ำตักตวง

ชนทั้งปวง พ่วงทุกข์ภัย

๑๕สงคราม ยามสงบ

ดุจจะพบ แสงสดใส

สร้างสุข ลดทุกข์ไกล

แต่ทำไม ยังไม่ดี

๑๖วิวัฒน์ พัฒนา

ผ่านเวลา พาสุขศรี

ล่วงมา ยี่สิบปี

ชาติเกาหลี เริ่มเรืองรอง

๑๗แซงไทย ไปนำหน้า

รวดเร็วมา ท่าผยอง

ก้าวล้ำ อย่างลำพอง

ไทยต้องมอง ตรึกตรองดู

๑๘การเมือง เป็นเรื่องใหญ่

นำชาติให้ ไปเลิศหรู

ปราดเปรื่อง แสนเฟื่องฟู

ชนต้องรู้ อย่าดูเบา

๑๙เริ่มต้น มิลนลาน

ไปดูงาน บ้านเมืองเขา

แง่คิด พินิจเอา

ให้พวกเรา เฝ้าจดจำ

๒๐นัดวัน เวลาไว้

เดินทางไป ไม่ถลำ

ทัวร์ไกด์ ได้แนะนำ

บอกถ้อยคำ ย้ำเดินทาง

๒๑นัดรวม ห้าทุ่มครึ่ง

กว่าจะถึง ซึ่งรุ่งสาง

กระเป๋า เราจัดวาง

โหลดลงอย่าง ช่างเร็วดี

๒๒นั่งเลาจ์ ก่อนขึ้นเครื่อง

เดินย่างเยื้อง ปราดเปรื่องหนี

ง่วงเหงา หาวหลายที

ดึกแล้วนี่ ยังไม่นอน

๒๓เลาจ์นี้ มิราเคิล

คนยังเพลิน เดินสลอน

หิวแล้ว แวะกินก่อน

ค่อยพักผ่อน บนเครื่องบิน

๒๔ก๊วยเตี๋ยว และเครื่องดื่ม

กินให้ลืม ความหิวสิ้น

รสชาติ ยังคุ้นลิ้น

สมดังจินต์ หิวสิ้นคลาย

๒๕ตีหนึ่ง สี่สิบห้า

รีบออกมา ยังไม่สาย

เกทเปิด พร้อมย่างกราย

ทั้งหญิงชาย หมายมารอ

๒๖ขึ้นเครื่อง การบินไทย

เขาจัดให้ ไม่ต้องขอ

ที่นั่ง จัดไว้พอ

ไม่ต้องต่อ ลงปูซาน

๒๗นั่งชิด ติดหน้าต่าง

เพื่อนนั่งข้าง พลางเรียกขาน

ง่วงหนอ ทรมาน

ไม่สำราญ เบิกบานใจ

๒๘เครื่องขึ้น บนผืนฟ้า

ดวงดารา ระยิบใส

หลับตา มาเร็วไว

หลับลงได้ จะไม่เพลีย

๒๙ฝืนหลับ ขยับตื่น

กลางดึกดื่น รีบหลับเสีย

โหยให้ ใจละเหี่ย

คิดถึงเมีย ที่จากมา

๓๐เคยคลอ พะนอเจ้า

คืนนี้เล่า เฝ้าใฝ่หา

อยากอยู่ คู่กานดา

ต้องอำลา มาคนเดียว...(มีต่อ)