เดินย้อนอดีต

ผมเป็นคนชอบเขียนโดยหน้าที่การงานสมัยที่ผมทำงานโครงการพัฒนาพื้นที่ชลประทานที่เขื่อนลำปาว จ.กาฬสินธุ์กับผชช.เนเทอร์แลนด์ มีการฝึกอบรมเจ้าหน้าที่ใหม่ ตามหลักสูตรทั่วไปแล้วปล่อยออกพื้นที่ให้เขาเอาคามรู้ไปปฏิบัติเราในฐานะที่เป็นพี่เลี้ยงก็ออกไปเยี่ยม ดูการปฏิบัติงาน ติดตามการปฏิบัติงาน หรือดูเขาทำหน้าที่ แล้วเราก็เพิ่มเติมความคิดในสิ่งที่เขาขาดไปไม่ได้ปฏิบัติ หรือปฏิบัติไม่ครบถ้วน ซึ่งเราใช้ศัพท์ภาษางานพัฒนาว่า Visitingand Coaching (V&Csystem)เพิ่มเติมให้การทำงานกับชุมชนเปิดความสมบูรณ์มากที่สุด

เมื่อผมกลับมาที่สำนักงานก็จะเขียนMemo ถึงเรื่องต่างๆที่ได้แนะนำเพิ่มเติมกับน้องๆในสนามนั้นแล้วก็ทำสำเนาแจกจ่ายให้กับเจ้าหน้าที่โครงการทุกคนทั้งที่ได้ไปเยี่ยมมาและที่ยังไม่ได้เยี่ยมก็เป็นการเติมความรู้กัน เราทำประจำจนติดเป็นนิสัย  พบว่าน้องๆในสนามชอบมากเพราะช่วยเติมเต็มความรู้ในทางปฏิบัติให้เขา

เมื่อผมย้ายโครงการไปอยู่ที่อ.ดงหลวง ก็งัดเอาเทคนิคนี้มาใช้ แต่ขยายสาระให้กว้างขึ้น คือวันไหนที่เข้าพื้นที่ทำงาน พบเป็นอะไรที่น่าสนใจก็เอามาเขียน  ผนวกความเห็นส่วนตัวเข้าไปแล้วส่งให้ทีมงานทั้งหมด รวมทั้งฝ่ายบริหารที่นั่งอยู่ที่กรุงเทพฯด้วยระบบ emailพบว่าฝ่ายบริหารพอใจเพราะเพียงมาอ่านอีเมล์ที่ไม่ยาวมากนักก็ทราบความเคลื่อนไหวของงานในพื้นที่ได้ทุกวันและเป็นรายงานตรงจากสนาม เนื้อๆ ไม่มีลีลาภาษารายงานตามระบบราชการ

มีน้องสาวคนหนึ่งเป็นสมาชิกBlog ของ Gotoknow.org(G2K)เห็นผลงานผมดังกล่าวก็แนะนำว่าให้ไปเขียนลงใน Blogด้วยเพื่อขยายวงกว้างขึ้นสู่สาธารณะโลกCyber ผมก็เข้าไปศึกษาและลองเขียนดูกลายเป็นว่าผมติดหนึบกับการเป็น Blogger ประจำก็เอางานในสนามไปขยายต่อสู่สาธารณะให้คนในโลก Cyber รู้จักดงหลวง รู้จักชนบทของชนเผ่าโส้วัฒนธรรมประเพณี การทำมาหากิน ความเชื่อสารพัดเรื่องราวที่เป็นวิถีชีวิตของไทโส้ดงหลวง

บทความใน G2Kส่งผลกระทบในทางดีมากมาย เช่น ชาวบ้านธรรมดาๆคนหนึ่งได้รับรางวัลเพราะการดิ้นรนแก้ปัญหาภายใต้เงื่อนไขแบบชาวบ้านเพื่อการพึ่งตนเอง นักเขียนชื่อดังเข้าไปศึกษา สำนักข่าวเข้าไปทำข่าวพิเศษเฉพาะเรื่องงานเขียนของผมนั้นท่านผู้บริหารสูงสุดของหน่วยงานราชการเห็นความสำคัญ ก็เอาไปรวมเล่มจัดพิมพ์ขึ้นมาแล้วแจกจ่ายให้กับหน่วยงานของท่านทั่วประเทศในกลุ่มเอกสารวิชาการ

ผมก็เดินหน้าไปเรื่อยๆตามสิ่งที่เกิดขึ้นในฐานะ Freelance แล้วเมื่อมีเวลาผมก็ย้อนกลับมาค้นงานเขียนของผมแล้วจัดระบบรวบรวมเอาไว้ในระบบ word ก็ทะยอยทำไป

บางเรื่องมีตัวเลขคนอ่านเกือบห้าหมื่น

บางเรื่องมีคนแสดงความเห็นเป็นร้อยครั้ง

แน่นอนบางเรื่องก็ไม่มีการแสดงความเห็นเลย...

บางเรื่องผมกลับมาอ่านบันทึกตัวเองยังน้ำตาซึม ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้น

ภาพวันวานที่ผ่านไปแล้ว  แต่สำนึกมันยังคงอยู่...