๘๓๘. ออมสินสร้างสรรค์...บ้านหนองผือ

“คำตอบง่ายๆ...ก็คือ เป็นผู้บริหารที่ดี เป็นครูที่สร้างสรรค์ และเป็นภารโรงที่ขยัน..ก็เท่านั้นเอง...เหนื่อยบ้างเล็กน้อย..ก็ไม่เห็นจะเป็นไร? ไม่มีความจำเป็นใดๆที่ต้องไปทำงานเหมือนคนอื่น..ตัวก็เล็ก..หัวก็หมุน..น่ารักออก...”

        วันนี้..ได้บทสรุปเกี่ยวกับชีวิตหลายอย่าง หลังงานทำบุญตักบาตร “ผ้าป่าการศึกษา” เพื่อฉลองอาคารเรียนหลังใหม่.”..อาคารธนาคารออมสิน..”

    ถามว่าเรียบร้อยดีไหม?..คำตอบคือ..สุดยอดของภาพความสำเร็จในชีวิตนี้แล้ว..ต้องถามต่อไปว่าเพราะอะไร? ก็มีเพียงคำตอบเดียว..เพราะธนาคารออมสิน

    หลายคนอาจมองว่าออมสินมีตังค์ ทำอะไรก็ได้..คุณคิดผิด..เพราะผมอยู่ในท่ามกลางคนของ “ออมสิน”มามากกว่าครึ่งปี..ตั้งแต่การดูแลรับเรื่องความเดือดร้อนของบ้านหนองผือ..ที่ไม่มีอาคารเรียน..

    การประสาน “นายใหญ่” ให้ช่วยรับเรื่องไว้ ก่อนแต่งตั้งคณะกรรมการพิจารณา และช่วยติดตามถามข่าวคราวความคืบหน้า...

        เมื่อบ้านหนองผือได้รับอนุมัติเงินงบประมาณ ๑,๘๐๐,๐๐๐ บาท ชาวออมสินมากมาย นำโดยท่าน ผอ.สาย..ภาค..และเขตกาญจนบุรี นำเงินมาให้ด้วยตัวเองพร้อมของที่ระลึกให้ครูและนักเรียน...

        ในระหว่างการก่อสร้าง ยังติดตามถามไถ่ด้วยความห่วงใย มาตรวจเยี่ยมและให้กำลังใจอยู่เสมอ..

        จนผมเกิดความรู้สึก..ที่เคยนึกอยู่เสมอว่า..”ชีวิตผู้บริหารตัวเล็กๆอย่างผมที่ไม่มีพรรคมีพวก..แล้วถ้าออมสินไม่เดินเข้ามา..ผมจะอยู่อย่างไร?...

        วันนี้ได้คำตอบที่ชัดเจน..ว่าสิ่งที่ได้รับนั้น จะต้องเป็น “ผู้ให้”อย่างไร? ให้ใคร? ที่จะทำให้ชาวออมสิน..มีความศรัทธาในวงการศึกษามากขึ้น และรู้สึกว่าไม่สูญเปล่า

        ออมสิน..จึงเป็นอีกหนึ่ง อ.ในชีวิตผม ถ้าเป็น ๔ อ. ของคนทั่วไปก็เป็นที่ทราบกันดี อากาศ อาหาร อารมณ์และออกกำลังกาย..ผมปฏิบัติอยู่แล้ว..

        แต่ ๔ อ.ของผม ซึ่งผมทำอยู่เสมอแล้วก็คลี่คลายไปทางดี เมื่อผมเป็นผู้บริหารที่มีความอดทน อดกลั้น อดออม..และ ออมสิน

        อดทน..ต่อการขาดครูและขาดอาคารเรียน  อดกลั้น..กับนโยบายฯและการดูถูกดูแคลนโรงเรียนขนาดเล็ก..และอดออม..เพื่อใช้ทุนส่วนตัวมากมายในการเป็นผู้นำการเปลี่ยนแปลง...

        วันนี้..น้ำตาแห่งความปิติยินดีระคนแปลกใจ ที่ชีวิตของผมเดินทางมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร? ผู้ปกครองนำอาหารมาเลี้ยงพระ..ผู้นำท้องถิ่นมาร่วมทำบุญ.. เป็นเพียงภาพที่คุ้นตา..

        แต่ภาพใหม่ตรงหน้าที่ผมเห็น..พนักงานและเจ้าหน้าที่จากทุกเขตออมสิน ภาค ๕ ตกแต่งสถานที่อย่างสวยงามอลังการ..ช่วยเป็นแม่งานในทุกเรื่อง..บางท่านมาตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ได้กลับบ้านด้วยซ้ำ..ออมสินทำให้ผมขนาดนี้เลยหรือ?..

        ผมประทับใจที่สุดในชีวิต..ที่ได้รับ “น้ำใจไมตรี” จากชาวออมสิน ช่วยเหลือผมและโรงเรียนให้ก้าวเดินตามฝัน..ฝันที่จะเห็น “คุณภาพ” ในอีก ๔ ปีข้างหน้า..

        ชาวออมสินท่านหนึ่งถามผมว่า..โรงเรียนยังขาดอะไรอีก..ผมบอกว่าขาดบ้านพักครู..โรงเรียนนี้ไม่เคยมีบ้านพักครูมาก่อน..นับตั้งแต่ก่อตั้งโรงเรียน....

        ผมขอ สพฐ.ไปแล้ว..ถ้าสพฐ.อนุมัติ ก็ถือว่าเป็นสิ่งก่อสร้างภาครัฐเพียงสิ่งเดียว ที่ได้รับอย่างน่าภาคภูมิใจ ตลอดการรับราชการที่นี่..ของผม

        แต่ถ้าไม่ได้..ก็ถือว่าชีวิตการเป็นผู้บริหารจบแล้วที่ “อาคารธนาคารออมสิน” ที่สร้างความสุขในการสอนให้ ผม คณะครูและนักเรียน..

        จบอย่าง “พอเพียง” เพราะวันนี้ความต้องการจำเป็นสูงสุดได้บรรลุวัตถุประสงค์แล้ว..ที่อาคาร ๑๐๔ / ๒๖ สองชั้น/ สามห้องเรียน/ ใต้ถุนโล่ง...

        ใต้อาคารเรียนตามแบบแปลนจะต้องเทหินคลุก แต่ผมยอมเป็นหนี้เกือบสองแสนห้าหมื่นบาท เพื่อปูกระเบื้อง และสร้างห้องน้ำครู..

        วันนี้..ท่าน สุภัทรา  พุทธวิริยะ ผู้อำนวยการภาค ๕ และคณะนำงบประมาณมาช่วยเหลือทั้งหมด ปลดหนี้ให้ผมแล้ว...

        ผมรับเงินก้อนใหญ่อีกครั้ง..น้ำตามันอยากจะพรั่งพรู..ชีวิตครูอย่างผม ยังไม่อับจนหรือนี่..ใจก็นึกไปถึงว่า..ชาตินี้เราจะตอบแทนบุญคุณของ “ออมสิน”อย่างไร?

        “คำตอบง่ายๆ...ก็คือ เป็นผู้บริหารที่ดี เป็นครูที่สร้างสรรค์ และเป็นภารโรงที่ขยัน..ก็เท่านั้นเอง...เหนื่อยบ้างเล็กน้อย..ก็ไม่เห็นจะเป็นไร? ไม่มีความจำเป็นใดๆที่ต้องไปทำงานเหมือนคนอื่น..ตัวก็เล็ก..หัวก็หมุน..น่ารักดีออก...”

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๔  พฤศจิกายน  ๒๕๖๑