๗๗๗. คิดถึงบ้าน...
ทุกเช้าวันหยุด..ไม่เคยหยุดคิดถึงโรงเรียน..บ้านหลังที่สอง ต้องห่วงใยทั้งไก่ ปลา และแปลงผัก ฟังเพลง “คิดถึงบ้าน”ของพงษ์เทพ กระโดนชำนาญ ศิลปินเพื่อชีวิต ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง จนฟ้าสาง..ดื่มกาแฟ แล้วรีบทำงานในบ้านให้เสร็จ...
“..จากมานานคิดถึงจังเลย หอมเจ้าเอยละอองท้องถิ่น อยากกลับไปแนบซบไอดิน บ้านรำพึงคิดถึงเสมอ...”
เพียงแค่ข้ามคืน..ก็รู้สึกว่านานเหลือเกิน แล้วยิ่งเมื่อวันวานฝนเพียงแค่พรำๆเท่านั้น ถั่วเขียวแปลงใหญ่จะเป็นอย่างไรบ้าง? นาแปลงน้อยเริ่มขาดน้ำ ยิ่งคิดยิ่งผูกพัน อยากกลับไปดูแล..
“..อัสดง อาทิตย์กล่าวลา คืบคลานมาคือคิดถึงเธอ คืนเหน็บหนาว อีกแล้วซิเออ บ้านรำพึง คิดถึงไม่สร่าง..”
เมื่อเย็นวาน..กลับออกมา ปลาน้อย ๒๐๐ ตัวที่ปล่อยลงสระใหญ่ คงเป็นอิสระและอยู่รอดปลอดภัย แตงกวากับบวบ..เป็นเรื่องใหม่ที่ต้องเรียนรู้และลงมือทำ เพื่อให้เลื้อยพันไปบนร้าน..โรงเรียนให้ประสบการณ์งานเกษตรอยู่เสมอ
“..กี่ร้อนกี่หนาว กี่หมื่นร้าวราน ไม่เคยสะท้านทุกเส้นทาง สู้ทนสร้างฝัน ถึงวันรุ่งราง จะแบกไปถม ความทุกข์ระทม..”
นับเป็นงานประจำที่ทำในวันหยุด เป็นวันที่สุขสงบกับงาน สะสางงานที่คั่งค้าง สร้างสรรค์งานที่อยากทำ..ปล่อยวาง “หัวโขน” แล้วกระโจนเข้าใส่งานทั้งระบบ ทำให้เรียบร้อยและเป็นปัจจุบัน..ฝันว่าสักวัน โรงเรียนจะต้องดีขึ้นกว่าเดิม
“..ไม่จำเป็น ดอกคำสัญญา รั้วชายคา ที่แสนรื่นรมย์ ผ่านผุพัง เซซังทรุดโทรม จะกลับไป เอาใจซ่อมแซม..”
คงไม่ต้องเลิศเลอ และไม่หวังที่ให้ “ดีเด่น” แต่โรงเรียนต้องพร้อมที่จะให้ความสุขแก่ครูและนักเรียน สะอาดและร่มรื่นเป็นเอกลักษณ์ดีแล้ว ก็ต้องพร้อมที่จะให้ประสบการณ์การเรียนรู้ที่หลากหลาย ผมไม่ได้สัญญาหรือคาดหวัง..มากมาย
แต่ลงมือทำทุกวัน แต่งเติมเสริมสีสันให้สิ่งแวดล้อม น่าอยู่ น่ามอง ไม่ใช่รองรับการศึกษาดูงาน แต่บ้านของเรา จะต้องหมั่นเก็บกวาดและดูแล ไม่เคยรู้สึกท้อแท้ เพราะใช้ใจนำพา ศรัทธาที่จะทำ เพื่อเป็นผู้นำ..การเปลี่ยนแปลง
งานทุกอย่างในวันหยุด ดูเรียบง่าย..ให้สีสันแก่ชีวิต มีทั้งงานซ่อมและสร้าง ตลอดจนติดตามกิจกรรมที่ทำไปแล้ว อย่างเช่นการปลูกข้าว..ซึ่งดูเขียวขจีแตกกอ คงตั้งตารอน้ำฝนด้วยใจจดจ่อ
ริมสระน้ำ ลมโชยผะแผ่ว ท้องฟ้ามืดครึ้มมาเหมือนเมื่อวาน ลมพัดผ่านท้องน้ำจนกระเพื่อมไหว สระใหญ่ดูเงียบ เย็นเยียบ และเงียบขรึม..
เวลานั่งใกล้ชิดธรรมชาติ ต้นไม้และใบหญ้า ปลาและน้ำที่พลิ้วไหว. ได้กลิ่นไอของดินและละอองอากาศ ได้โอกาสเติมพลังให้หัวใจและปอดอย่างเต็มอิ่ม..
นี่คือ..คุณค่าของโรงเรียน ที่คู่ควรให้รักและผูกพัน สัมผัสที่เนิ่นนาน ทำให้เข้าใจซึ่งกันและกัน จาก..เพื่อพบกันใหม่ ส่งใจคิดถึงกันเสมอ “คิดถึงบ้าน” หลังนี้ทุกวัน สำหรับวันนี้ หมดเวลาและฟ้าเริ่มจะมืดแล้ว..ลาก่อน
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๒๕ สิงหาคม ๒๕๖๑
ความเห็น (2)
บทนี้..อ่านแล้วอยากกลับเข้าป่าอีกครั้งครับ
รู้สึกเพจใหม่จะไม่อนุญาตให้ฝากเพลงใน comment น จึงไม่ได้เอาเพลงมาฝากเพลง “ คีนรัง “ น่ะ ท่าน เพลงที่คุณมะเดื่อมักหลาย ๆ