วัคซีนใจตอน 2

เมื่อคณแม่พาลูกที่เพิ่งสอบบรรจุทำงานมารักษาอาการกล้ามเนื้ออ่อนแรง จากการซักประวัติและตรวจคัดกรอง พบว่าคนไข้มีอาการป่วยใจ ขาดภูมิคุ้มกันทาางอารมณ์ การรักษาเมื่อตอนที่แล้วเล่าคร่าวๆ ว่าให้ภูมิคุ้มกันทางใจที่เรียกว่าวัคซีนใจไป และรักษาอาการทางกายภาพด้วยการนวด ขั้นตอนการนวดเนื่องจากกล้ามเนื้อแขนและมืออ่อนแรง เริ่มต้นจากการนวดพื้นฐานแขน บ่าคอ แล้วกดจุดสัญญาณ ผลคือแขนและมือกำได้ จับปากกาได้เขียนหนังสือได้ ระหว่างทำการนวดก็ให้การปรึกษารักษาทางใจไปด้วย ใช้ประโยคเสริมกำลังใจว่า ถ้าคนเราผ่าน"จุดที่แย่ที่สุด"ไปได้เดี๋ยวสักพัก ก็จะมีแต่สิ่งดีๆ ตามเข้ามาเอง "ถ้าจุดแย่เกิดขึ้น อย่ากักขังความรู้สึก ปลดปล่อยมันออกมา ให้มันได้ทำหน้าที่ของมัน แล้วใช้จิตที่เหนือกว่าควบคุมสั่งการมันให้พอพร้อมก้าวต่อไป" สำหรับคนรอบข้างล้วนแล้วแต่มีคนเป็นห่วงเรา "คนทีรักเราที่สุด" จะยอมอดทนทุกอย่าง แม้จะต้องกลายเป็น"คนที่เราเบื่อและรำคาญที่สุด" สถานการณ์แบบนี้กับครอบครัวก็ไม่ใช่เพิ่งเคยเกิด ทุกครั้งที่ผ่านมาตอนที่เรายังเด็กทั้งพ่อทั้งแม่แบกรับแทนเราหมดไม่เคยให้เราต้องเดือดเนื้อร้อนใจอะไร แต่ตอนนี้ ถึงเวลาที่เราต้อง "เริ่มต้น" ที่จะรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว และเมื่อปัญหามากระทบเหมือนตอนนี้ให้ดึงสติกลับมาให้ไวอย่าปล่อยให้ขวัญกระเจิง แล้วตอนนี้หนูจะเริ่มยังไง คนไข้ถามแทรกขึ้นมา ง่ายนิดเดียว เรามีเป้าหมายในใจไว้เสมอว่าเราจะทำงานนี้ให้สำเร็จ รีบตั้งสติให้ไวเพียงแค่กำหนดลมหายใจอยู่นิ่งสักสิบห้าวินาทีเอาให้รู้ว่าเรายังมีลมหายใจอย่าเพิ่งสนใจอย่างอื่น พอสติกลับมาทีนี้ก็ค่อยเริ่มก้าวไปข้างหน้าลุยกับมัน ก้าวแรกถ้าเราพลาดไปเหยียบขี้หมา ก็เอามาล้างซะอย่าปล่อยให้มันเหม็นติดเท้าไป หรือก้าวแรกดันไปเหยียบแก้วเจ็บตัวอีกก็ต้องรีบทำแผลก่อนไหม ถ้าระวังเนื้อระวังตัวขนาดนี้คงไม่เดินไปชนทะเลน้ำกรดหรอกมั้๊ง คนรอบข้างเขาก็ยังเดินได้เลยเน๊าะ อย่างนี้คิดว่าจะพอไปต่อไหวไหม คนไข้นิ่งไปนิดนึง ได้ยินเสียงถอนหายใจ แล้วมีเสียงพูดเบาๆ ในคอว่า "หนูจะไหวไหม" ลุงเสิดยิ้มอ่อนๆ แล้วบอกน้องว่า "นั่นสินะ แล้วมาเล่าให้หมอฟังวันหลังก็ได้"