๗๓๖. อาชีพครูไม่ใช่อาชีพที่ดีที่สุด แต่ทุกอาชีพได้ดีเพราะครู

             ผมอ่านบทความของ "พ่อน้องแจน" ที่เพื่อนส่งให้อ่านทางไลน์ สะท้อนมุมมองที่สอดรับกับสถานการณ์ของครู ที่สังคมกำลังตั้งข้อสังเกต แต่หลงลืมอะไรบางอย่างไป.. 

             ครู..มากมายในแผ่นดินนี้ ยังคงทำหน้าที่อย่างสมศักดิ์ศรี ผมจึงอยากให้อ่าน..เพราะมันคือ..ความจริง       ที่สื่อสารชีวิตจิตวิญญาณของความเป็นครู ตามข้อความของครูคนหนึ่ง ดังนี้ 

            งานสอน งานสร้าง และงานช่วย คืองานของครู ในขณะที่ข่าวในสังคมจับจ้องแต่ครู ผู้บริหาร ที่ทำผิดไม่กี่คน ในครูทั้งหมด 4 แสนกว่าคน..

            คนไทยทั้งแผ่นดินรู้ใช่ไหมค่ะว่า บ้านเรายังมีครูดีๆ ที่ ยืนเฝ้ารอรับนักเรียนหน้าประตู คอยดูความปลอดภัย ตักเตือนเรื่องระเบียบวินัย การไหว้ การเคารพให้เกียรติกัน สอดส่อง ดูนักเรียนที่มาสาย ไปไหนมาหนอ ตื่นสาย หรือแวะร้านเกมส์  ตามไปดู ไปตามให้มาเรียน

            ยังมีครูที่มาแต่เช้า เดินดูลูกๆ ทำหน้าที่เวรจุดต่างๆ เดินดูโรงอาหาร ได้กินข้าวเช้ามาไหม ???  มีใครไม่มีข้าวกินบ้าง บ่อยครั้งที่ควักกระเป๋า ให้นักเรียนไปซื้อข้าวกิน..

            ยังมีครูที่ ตรวจลูกๆ ตอนเข้าแถว ใครไปไหน มาครบหรือยัง ใครขาดไป ไม่สบายหรือไปไหน รีบขับรถออกไปตาม มาเรียน

           ยังมีครูที่ขับรถไปส่งเด็กที่ไม่สบายไปหาหมอ เพราะพ่อแม่ผู้ปกครองมารับไม่ได้ ไม่มีตายายดูแล       

           ยังมีครูที่สอบถามให้คำปรึกษาลูกๆ ในชั้นเรียนที่ขาดเรียนบ่อยเพราะต้องไปรับจ้างหาเงินเลี้ยงครอบครัว ถามไปปาดน้ำตาไป ควักเงินให้กินข้าว หางานให้ทำ จนรอดปากเหยี่ยวปากกา ไปเป็นคนดีในสังคม   

          ยังมีครูที่รีบไปตามประกันตัวเด็กๆ จากโรงพัก ไปอ้อนวอนขอโอกาสให้เด็กได้แก้ไข จากคุณตำรวจ 

            ยังมีครูที่ รับเด็กหญิงที่สุ่มเสี่ยงจะถูกล่วงละเมิดจากคนใกล้ตัวในครอบครัว มาดูแล จนเติบโต มีอนาคตที่ดี  

         ยังมีครูที่คอยดูแล ช่วยเหลือลูกๆ นักเรียนจากชีวิตที่บัดซบ แม่ติดยา กำลังจะติดคุก พ่อไม่รู้เป็นใคร มียายแก่ๆ หาเลี้ยงครอบครัว  ครูที่ตามไปเยี่ยมนักเรียนที่กำลังคลอดลูก เอางานเอาการบ้านไปให้ทำ เพื่อที่จะนับเวลาเรียนให้ ช่วยประคับประคองให้เรียนจบ จะได้มีวุฒิการศึกษาไปสมัครงาน หาเงินมาเลี้ยงลูกได้

            คนไม่เป็นครู ของเด็กด้อยโอกาส เด็กที่ไม่มีทางเลือกทั้งหลาย ไม่รู้หรอกว่าครูไม่ได้รบกับแค่ปัญหาความโง่ ต้องรบกับปัญหาชีวิต ปัญหาสังคม ปัญหาความขาดแคลน          

           บ่อยครั้งที่ครูกลับถึงบ้าน แทบหมดพลังชีวิต เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่น่ะ แต่เหนื่อยและเศร้าใจที่หลายครั้งเราได้แต่รับฟัง ไม่รู้จะช่วยยังไง หรือบางทีช่วยแล้วปัญหามันวนกลับมาใหม่..

            ยิ่งมาได้ฟังคนที่ไม่รู้ถึงแก่นใจของครูส่วนใหญ่ โจมตีการทำงานของครูต่างๆนานา ไม่ว่าเรื่องสอนเด็กไร้คุณภาพโดยไม่คำนึงถึงข้อจำกัดเช่นมีครู 3 คน สอน 7 ชั้น ถามหาคุณภาพต้องถึงเกณฑ์ การมองภาพทุจริตต่างๆ ซึ่งอาจมีบ้างบางเสี้ยวซึ่งเป็นส่วนน้อย แต่เหมารวมว่าครูทุจริต โดยไม่คิดอีกว่าครูทั้งโรงเรียนรู้เรื่องการจ้ดซื้อจัดจ้างกี่คน    

            ครูที่ทุ่มเทเสียสละเมื่อเปรียบเทียบกับคนที่ทำไม่ดีแล้วมีสัดส่วนอย่างไรก็รู้อยู่แก่ใจ คนที่ไม่ดีมีทุกวงการก็ให้จัดการตามกฎหมาย การเหมารวมว่าครูไม่มีคุณภาพ มีการทุจริตในวงกว้างเป็นการคิดที่ไม่เป็นธรรมต่อวิชาชีพครู

            แต่เราก็ได้แต่ปลอบใจตัวเอง แม้อาชีพครูไม่ใช่อาชีพที่ดีที่สุด แต่ทุกอาชีพได้ดีเพราะครู

            เป็นเสียงบ่นจากครูของแผ่นดินคนหนึ่ง/ผมมองว่าเป็นข้อเท็จจริงที่ควรรับฟังอย่างมีสติและเหตุผล/ นี่ขนาดเราตระหนักขนาดนี้นะครับ คนในสังคมยังรู้สึกขนาดนี้ ถ้าเราส่วนใหญ่เป็นอย่างที่เขากล่าวหา บ้านเมืองนี้จะอยู่กันอย่างไรครับ...  

              คนที่ไม่เคยติดคุกไม่รู้หรอกว่าชีวิตในคุกเป็นอย่างไร เป็นคำกล่าว ที่อาจจะช่วยให้มีสติ กันมากขึ้นครับ   จาก Cr พ่อน้องแจน

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑๒  มิถุนายน  ๒๕๖๑

 

[พิมพ์ใจ วงศ์วรชาติ]

ขอบคุณกำลังใจจากบทความนี้นะคะ จะขออนุญาตแบ่งปันให้คุณครูได้อ่านกันได้มั้ยคะ 🥰