ผมเป็นคนชอบเขียนนะ เขียนมากเขียนน้อยก็เขียน

การรักษาระยะความสม่ำเสมอเป็นเรื่องยากมากที่จะทำให้เกิดขึ้นได้ ทางหนึ่งอาจเพราะกำลังใจที่จะเหมือน แรงผลักที่จะต้องเติมเป็นระยะ ผมจะใช้อะไรดีนะ เป็นแรงผลักในการเขียนบทความของผม

บางทีผมอาจนึกถึงประสบการณ์ช่วงหนึ่งที่ผมเขียนบทความติดต่อกันเกือบ 4 เดือนแล้วที่สุดก็มีบางอย่างเกิดขึ้น บางอย่างที่เปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาล

จริงการเขียน เป็นเพียงกุญแจดอกหนึ่งซึ่งไขไปสู่ประตูทุกบ้าน อยู่ที่ว่าเราจะก้าวเข้าไปหรือเปล่า

การเขียนคือการเรียบเรียงความคิด การคายบางสิ่ง เพื่อให้ได้มาซึ่งบางอย่าง การทำงานทุกวัน เราอยู่บนฐานความคิดทั้งสิ้น ไม่ว่าเราจะชอบ หรือเราจะไม่ชอบงานเหล่านั้น

มันไม่ได้สำคัญเลยว่า งานตรงหน้า สุขหรือทุกข์ แต่สำคัญที่ว่า งานตรงนั้นเราวางแผนการมองมันอย่างไรต่างหาก

ความคิด ชีวิต และงาน

เป็นไอเดียทางความคิดที่ผมตั้งใจเขียน แต่ก็หยุดไปเป็นพักๆ เหมือนยังหารอยต่อ หาวิธีการของการเขียนในแบบที่เราคิดว่าน่าจะเป็นยังไม่ได้

แต่ไม่แน่นะครับ บางทีการทำในสิ่งที่รัก ไปเรื่อยๆ มันอาจจะเจอบางสิ่ง ที่ซ่อนอยู่

มันอาจเหมือนการเปิดไพ่ เหมือนการคุ้ยกองทราย จุดแล้วจุดเล่า

ยิ่งเปิด ยิ่งขุด เราก็จะมีโอกาสเจอมากขึ้น

ผมชอบการเขียนนะครับ แล้วเพื่อนๆหละ ชอบสิ่งใด ^^

22.5.2561

ปล.จริงๆ การเขียนเป็นเพียงกุญแจที่เปิดให้ผมได้พบกับบางสิ่งหลังประตู และสิ่งนั้นก็คือ พวกท่าน ผู้อ่านที่รักของผมไงหละครับ ^^